Klasyczne uwarunkowanie pokoju

By David Swanson, Październik 22, 2108.

Według analizy policji-mordercy-inicjatora Dave Grossmanpowodem, dla którego tylko mniejszość żołnierzy próbowała zabijać podczas II wojny światowej i wojen wcześniejszych, była ogólna niechęć do popełnienia morderstwa. A powodem, dla którego zdecydowana większość amerykańskich żołnierzy (marszałków piechoty morskiej, marynarzy itp.) próbowała zabić w ostatnich dziesięcioleciach, jest „warunkowanie klasyczne”. Strażak rzuca się w ogień bez zastanowienia, jeśli został do tego uwarunkowany poprzez powtarzanie ćwiczeń. Żołnierze zabijają bez zastanowienia, jeśli zostali do tego wyszkoleni poprzez powtarzanie realistycznej symulacji zabijania.

Oczywiście później trudno powstrzymać ludzi przed myśleniem o tym, co zrobili. Główną przyczyną śmierci w armii USA jest samobójstwo, a głównym wskaźnikiem ryzyka samobójstwa jest poczucie winy w walce.

Zastanawiam się, co by się stało, gdyby rząd zainwestował duże pieniądze w reklamę i rekrutację, a następnie płacił setkom tysięcy młodych ludzi dobre pensje, aby zapewnić im pokój. Mocno podejrzewam, że jedna rzecz, która by się nie wydarzyła, to żal i poczucie winy prowadzące do samobójstwa. Ale jak w ogóle mogłoby wyglądać takie warunkowanie i jakie mogą mieć skutki uboczne?

Nigdy wcześniej o tym nie myślałem, przede wszystkim dlatego, że nie chcę nikogo nakłaniać do pokoju i nie uważam, że jest to konieczne. Kiedy rozmawiam z ludźmi, którzy wierzą, że wojna może być usprawiedliwiona i którzy są otwarci na rozmowę o niej, najczęściej przekonuje ich poprzez bezpośrednią, pełną szacunku dyskusję, że tak naprawdę wojny nigdy nie da się usprawiedliwić. Gdybym miał tylko 7.6 miliarda godzin do spędzenia godziny z każdą osobą, mówię sobie, mógłbym większość z nich odwieść od wiary w wojnę, a niektórych z nich do podjęcia działań w celu cofnięcia rządowych przygotowań do wojny.

Jednak właśnie obejrzałem program Netflix, w którym próbuje się warunkować kogoś do pokoju. Przynajmniej tak można spojrzeć na ten program. To jest nazwane Poświęcać się autorstwa Derrena Browna. Zamierzam zepsuć ci wszelkie niespodzianki.

Przestań czytać tutaj, aby uniknąć spoilerów.

Należy zauważyć, że The Guardian, Metro, Decider nie bardzo lubił ten program i generalnie sprzeciwiał się etycznej decyzji o manipulowaniu człowiekiem, który jest przedmiotem eksperymentu serialu. Aby jednak uwierzyć producentowi serialu, mężczyzna był całkiem zadowolony z tego, że poddano mu takie eksperymenty. W każdym razie bardzo trudno byłoby skłonić publikację korporacyjną do sprzeciwienia się manipulowaniu dziećmi poprzez gry wideo i filmy wojenne oraz manipulowaniu rekrutami wojskowymi w celu zabijania i przekonania, że ​​prawdopodobnie przeżyją bez szwanku. Jeśli manipulowanie kimś jest niewłaściwe — a z pewnością rozumiem, dlaczego miałoby być — czy powinniśmy zastrzec te obiekcje dla manipulowania kimś w słusznej sprawie?

W uczciwości, podobne publikacje miały nieco podobne Zastrzeżenia kiedy Derren Brown w innym programie Netflix manipulował ludźmi, aby robili to, co uważali za popełnienie morderstwa. Ale to było indywidualne morderstwo, a nie masowe, i nie z użyciem żadnych mundurów, bomb, hymnów narodowych ani żadnego wyposażenia, które sprawia, że ​​jest OK.

Jeśli oglądasz podgląd dla Poświęcać się, konkluzja Cię nie zaskoczy. To tylko części pośrednie, których nie będziesz pewien. Program, który próbuje skłonić mężczyznę do postawienia się między pistoletem a nieznajomym, nie zostałby wyemitowany, chyba że w końcu mężczyzna to zrobił. Ale jak doprowadza się go do tego celu?

Tym, co sprawia, że ​​serial jest bardziej interesujący i wartościowy, jest to, że mężczyzna, Phil, jest obywatelem Stanów Zjednoczonych, który jest bardzo uprzedzony wobec „imigrantów”, a Brown zamierza skłonić Phila do przyjęcia kuli, aby chronić latynoskiego imigranta przed rasistowskim białym Amerykaninem. Są więc dwie rzeczy, które Brown twierdzi, że Philowi ​​zrobił: uczynić go odważnym i sprawić, by troszczył się o ludzi, na których mu nie zależało.

Część dotycząca uczynienia go odważnym odbywa się za zgodą Phila. Część manipulacyjna polega na tym, że Brown mówi Philowi, że instaluje w jego ciele „chip”, który pomoże mu uczynić go odważnym, co oczywiście nie jest prawdą. Reszta warunkowania odwagi odbywa się przy udziale Phila. Słucha nagrań audio i myśli odważnie. Jest uwarunkowany, by kojarzyć pewien muzyczny brzęk i ruch ręki ze znalezieniem wielkiej odwagi. Etyczne skargi na to wydają się słabsze niż praktyczne, szczególnie prawdopodobieństwo, że nie zadziałałoby to na wszystkich.

Troskliwa część warunkowania jest pod pewnymi względami bardziej nieuczciwa, ale także mniej podobna do warunkowania. (Brown nazywa to raczej „empatią” niż troską, ale nie jest jasne, czy odnosi się to do ścisłego poczucia empatii, czyli doświadczania świata z czyjegoś punktu widzenia). w Palestynie i Meksyku. Został popchnięty w kierunku ponownego rozważenia swoich uprzedzeń. Nie powiedziano mu, że tak się dzieje. Nie zgodził się na to. Ale powiedział, co jest przypuszczalnie dokładnymi faktami. Jeśli wyniki DNA zostały sfabrykowane lub musiałyby zostać sfabrykowane w przypadku wielu innych osób, jest to pewna słabość. Ale nie ma tu żadnego powtarzalnego warunkowania.

Jest jednak jeszcze jeden element przygotowania do opieki. Phil i mężczyzna o wyglądzie Latynosa zostają poproszeni o siedzenie i patrzenie sobie w oczy przez cztery minuty. Phil staje się emocjonalny i prosi, by przytulić mężczyznę. Prawie nie pada słowo. To nie jest racjonalna perswazja. Ale nie ma w tym też nic nieuczciwego. Nie wyobrażam sobie, jakie szkody wyrządziłoby zastosowanie tej techniki na masową skalę.

Najbardziej nieuczciwą i manipulacyjną częścią eksperymentu jest wykorzystanie wielu aktorów do stworzenia zainscenizowanego incydentu, w którym Phil musi dokonać wyboru, aby wysiąść z ciężarówki i stanąć przed mężczyzną, któremu grozi broń. Świat nie może zatrudnić stu ludzi do manipulowania każdą osobą w celu heroicznego działania. Matematyka nie działa. Paranoja wszystkich, którzy boją się, że są w serialu, byłaby szkodliwa, nawet jeśli mogłaby mieć również pozytywne skutki. A jeden bohaterski czyn to za mało.

Ale dlaczego nie można połączyć „ćwiczeń empatii”, wyników DNA, praktyki odwagi (z placebo lub bez, ale zawsze z szacunkiem i za zgodą), z racjonalną, opartą na faktach edukacją na temat alternatyw dla wojny, pokojowego rozwiązywania sporów, rządów prawa , sprawiedliwość naprawcza, antropologia, rzeczywista historia wojen i propaganda wojenna, szkody środowiskowe spowodowane militaryzmem, szkodliwe skutki wojowniczości oraz potrzeba odważnych i zaangażowanych działań w celu zreformowania skorumpowanych systemów, odwrócenia destrukcyjnej polityki i złagodzenia nadchodzącej katastrofy chaosu klimatycznego?

Co byłoby złego w przyzwyczajaniu się do pracy na rzecz pokoju?