Społeczeństwo obywatelskie jako siła pokoju

David Rintoul, World BEYOND War Uczestnik kursu online

Frederick Douglass powiedział kiedyś: „Władza niczego nie oddaje bez żądania. Nigdy tego nie zrobił i nigdy nie zrobi. Dowiedz się, czemu każdy naród po cichu się podda, a poznasz dokładną miarę niesprawiedliwości i zła, jaka zostanie na nich nałożona”.

Rządy nigdy nie wymyśliły reform, które przyniosłyby korzyści zwykłym obywatelom, a następnie łaskawie obdarzyły nimi posłuszne społeczeństwo. Ruchy na rzecz sprawiedliwości społecznej zawsze musiały konfrontować się z elitą rządzącą i, jak to ujęła Pierwsza Poprawka, „zwracać się do rządu o naprawienie krzywd”.

Oczywiście Douglass był abolicjonistą, a jego specyficzna kampania była skierowana przeciwko niewolnictwu. Sam był niewolnikiem, a mimo to był utalentowanym pisarzem i mówcą, pomimo braku formalnego wykształcenia. Był żywym dowodem na to, że ludzie kolorowi dorównują intelektualnie każdemu innemu.

Pomimo radykalnego tonu cytatu, od którego zacząłem, Douglass był orędownikiem tolerancji i pojednania. Po emancypacji brał udział w otwartym dialogu z byłymi właścicielami niewolników, aby znaleźć sposoby na pokojowy postęp społeczeństwa.

Niektórzy z jego rówieśników z ruchu abolicjonistycznego wyzywali go w tej sprawie, ale jego odparcie brzmiało: „Zjednoczyłbym się z kimkolwiek, by czynić dobrze, i z nikim, kto by czynił źle”.

Douglass nie był również ponad wyzwaniem dla swoich sojuszników politycznych. Na przykład był rozczarowany Abrahamem Lincolnem za to, że nie poparł otwarcie prawa Afroamerykanów do głosowania w wyborach prezydenckich w 1864 roku.

Zamiast tego publicznie poparł Johna C. Fremonta z Partii Radykalnej Demokracji. Fremont nie miał szans na wygraną, ale był zagorzałym abolicjonistą. Bardzo publiczne głosowanie protestacyjne Douglassa było otwartą naganą dla Lincolna i mocno wpłynęło na decyzję Lincolna o uchwaleniu 14.^th i 15^th poprawki rok później.

W 1876 Douglass przemawiał w Waszyngtonie podczas poświęcenia Pomnika Emancypacji w Lincoln Park. Nazwał Lincolna „prezydentem białego człowieka” i przedstawił zarówno jego mocne, jak i słabe strony z perspektywy osoby zniewolonej.

Mimo to doszedł do wniosku, że pomimo wszystkich swoich wad: „Chociaż pan Lincoln podzielał uprzedzenia swoich białych rodaków wobec Murzynów, nie trzeba mówić, że w głębi serca nienawidził niewolnictwa”. Jego przemówienie jest wczesnym przykładem koncepcji prawdy i pojednania.

Innym przykładem społeczeństwa obywatelskiego prowadzącego walkę z niewolnictwem była Harriet Tubman i Underground Railroad, której była czołowym członkiem. Podobnie jak Douglass została zniewolona i udało jej się uciec. Zamiast skupiać się na własnej wolności, zaczęła organizować pomoc swojej dalszej rodzinie w ucieczce przed porywaczami.

Następnie pomagała innym zniewolonym ludziom w ucieczce na wolność za pośrednictwem tajnej sieci zwolenników Kolei Podziemnej. Jej kryptonim brzmiał „Mojżesz”, ponieważ wyprowadzała ludzi z gorzkiej niewoli do obiecanej ziemi wolności. Harriet Tubman nigdy nie straciła pasażera.

Oprócz kierowania Koleją Podziemną, po emancypacji zaangażowała się w działalność sufrażystek. Pozostała orędowniczką praw człowieka dla Afroamerykanów i kobiet, aż do śmierci w 1913 roku w domu opieki, który sama założyła.

Oczywiście nie wszyscy abolicjoniści byli Afroamerykanami. Na przykład Harriet Beecher Stowe była jedną z wielu białych Amerykanów, którzy odgrywali rolę sojusznika zniewolonych ludzi swojego pokolenia. Jej powieść i sztuka, Chata Wuja Toma przekonała wielu ludzi ze swojej „rasy” i klasy do poparcia zniesienia niewolnictwa.

Jej historia pokazała, że ​​niewolnictwo dotyczy całego społeczeństwa, a nie tylko tak zwanych panów, handlarzy i ludzi, których zniewolili. Jej książka pobiła rekordy wydawnicze, a ona także została powiernicą Abrahama Lincolna.

Widzimy więc, że zniesienie niewolnictwa nastąpiło dzięki działaniom zwykłych obywateli, którzy nigdy nie piastowali wybieralnych urzędów. Mógłbym również wspomnieć, że dr King nigdy nie zajmował żadnego oficjalnego stanowiska rządowego. Ruch na rzecz praw obywatelskich, od zniesienia niewolnictwa do desegregacji w latach 1960., jest przede wszystkim wynikiem długiej tradycji pokojowego nieposłuszeństwa obywatelskiego.

Czytelnicy zauważą, że pominąłem coś niezwykle ważnego. Nie wspomniałem o wojnie secesyjnej. Wielu twierdziłoby, że działania militarne rządu Unii mające na celu obalenie Konfederacji były tym, co faktycznie raz na zawsze zniosło niewolnictwo.

W swojej książce, Wojna nigdy nie jest sprawiedliwa, David Swanson buduje przekonujący argument, że wojna secesyjna była odwróceniem uwagi od ruchu abolicjonistycznego. Niewolnictwo stało się usprawiedliwieniem dla przemocy, podobnie jak broń masowego rażenia była fałszywą racjonalizacją dla inwazji na Irak w 2003 roku.

Jak to ujął Swanson: „Koszt uwolnienia niewolników – poprzez ich „kupienie”, a następnie przyznanie im wolności – byłby znacznie niższy niż Północ wydała na wojnę. I to nawet nie licząc tego, co Południe wydało, ani kosztów ludzkich mierzonych w zgonach, obrażeniach, okaleczeniach, urazach, zniszczeniach i dziesięcioleciach trwałej goryczy”.

W końcu historia pokazuje, że to działania zwykłych działaczy obywatelskich, takich jak Douglass, Tubman, Beecher Stowe i dr King, przywróciły prawa człowieka zniewolonym ludziom i ich potomkom w Ameryce. Ich niestrudzony aktywizm i zaangażowanie w mówienie prawdy władzy zmusiły ambiwalentnego Lincolna, a później prezydentów Kennedy'ego i Johnsona do zejścia z płotu i postąpienia właściwie.

Aktywizm społeczeństwa obywatelskiego jest kluczem do ustanowienia sprawiedliwości społecznej.

David Rintoul był uczestnikiem World BEYOND War kursy online na temat zniesienia wojny.