Sprawdź listę kontrolną, aby zakończyć tyranię

David Swanson, World BEYOND War, Grudzień 15, 2021

Niezależnie od tego, czy znasz (co każdy powinien wiedzieć) książkę i film Petera Ackermana „A Force More Powerful” o udanych kampaniach pokojowego aktywizmu, czy też inne jego książki i filmy na ten sam temat, jeśli jesteś zainteresowany zmianą świata na lepsze, prawdopodobnie zechcesz zapoznać się z jego krótką nową książką, Lista kontrolna do zakończenia tyranii. Webinar na temat tej książki przyniósłby radykalnie więcej niż niedawny Szczyt Demokracji Joe Bidena.

Książka nie odnosi się do krytyki, że rząd USA używał potężnych taktyk pokojowych do niepożądanych celów, kooptując lokalne ruchy do pożądanych przewrotów. Nie przeprasza też za swoje wątpliwe pochodzenie w Radzie Atlantyckiej. Ale, rzecz jasna, rozłączanie się z tym niedociągnięciem ujawnia przede wszystkim brak powagi u tych, którzy się rozłączają. Potężne narzędzie to potężne narzędzie, bez względu na to, kto go używa w dobrych, złych lub niejasnych celach. A pokojowy aktywizm to najpotężniejszy wachlarz narzędzi, jakie mamy. Wykorzystajmy więc te narzędzia do jak najlepszych celów!

Nowa książka Ackermana to nie tylko dobre wprowadzenie i podsumowanie, wyjaśnienie języka i koncepcji oraz przegląd stanu pokojowego aktywizmu i edukacji, ale także przewodnik po planowaniu i budowaniu kampanii. Ackerman podkreśla te taktyki, spośród tysięcy dostępnych, jako mające szczególnie duży potencjał dla wielu miejsc w tym momencie (ale nie komentuje żadnych dostosowań związanych z pandemią):

• Petycja grupowa lub masowa
• Zgromadzenia protestu lub poparcia
• Wycofanie się z instytucji społecznych
• Bojkot konsumencki niektórych towarów i usług
• Celowa nieefektywność i selektywny brak współpracy ze strony składowych jednostek rządowych
• Bojkot producentów (odmowa przez producentów sprzedaży lub dostarczania w inny sposób własnych produktów)
• Odmowa uiszczenia opłat, należności i ocen
• Strajk szczegółowy (pracownik po pracowniku lub według obszarów; fragmentaryczne przestoje)
• Zamknięcie gospodarcze (gdy pracownicy strajkują, a pracodawcy jednocześnie wstrzymują działalność gospodarczą)
• Strajk pobytowy (zajęcie miejsca pracy)
• Przeciążenie systemów administracyjnych

Wykorzystuje stosunkowo nieudaną pierwszą rewolucję rosyjską i odnoszący sukcesy indyjski ruch niepodległościowy, aby zilustrować trzy kluczowe decyzje, wszystkie podjęte nieprawidłowo w pierwszym przypadku i poprawnie w drugim: decyzje o zjednoczeniu, zastosowaniu różnych taktyk i utrzymaniu dyscypliny bez przemocy.

Ackerman podaje dwa możliwe czynniki przyczyniające się do niedawnego spadku wskaźnika sukcesu kampanii pokojowych (wciąż wyższy niż w przypadku kampanii brutalnych). Po pierwsze, dyktatorzy — i przypuszczalnie także niedyktatorskie, ale opresyjne rządy — są bardziej zdolni do podważania jedności, sabotowania lub prowokowania przemocy, ograniczania prywatności itp. Po drugie, kampanie mnożą się szybciej niż edukacja i szkolenia nadążają. Później Ackerman zauważa dramatyczny wzrost stypendiów i szybkie zwielokrotnianie się raportów z kampanii, sugerując jako możliwy trzeci czynnik zmniejszającego się wskaźnika sukcesu, zwiększony wskaźnik zgłaszania.

Książka Ackermana dostarcza bardzo przydatnego i pouczającego opracowania pięciu punktów, które dysydenci powinni znać: ich drogą przebyli inni; w ich konkretnej sytuacji nie ma nic, co uniemożliwiałoby osiągnięcie sukcesu; przemoc ma małe szanse powodzenia, niestosowanie przemocy większe; opór cywilny jest najbardziej niezawodnym motorem „przemian demokratycznych”; a najważniejszą rzeczą, jaką możesz zrobić, jest rozwijanie swoich umiejętności organizowania, mobilizowania i stawiania oporu.

Sercem książki jest lista kontrolna, która zawiera sekcje dotyczące każdego z tych tematów:

• Czy kampania obywatelskiego oporu jednoczy się wokół aspiracji, przywódców i strategii zwycięstwa?
• Czy kampania obywatelskiego oporu dywersyfikuje swoje opcje taktyczne przy jednoczesnym zachowaniu pokojowej dyscypliny?
• Czy sekwencjonowanie kampanii ruchu oporu cywilnego zapewnia maksymalne zakłócenia przy minimalnym ryzyku?
• Czy kampania obywatelskiego oporu odkrywa sposoby na zwiększenie wartości wsparcia zewnętrznego?
• Czy liczba i różnorodność obywateli stawiających czoła tyranii prawdopodobnie wzrośnie?
• Czy wiara tyrana w skuteczność brutalnych represji prawdopodobnie osłabnie?
• Czy liczba potencjalnych dezerterów wśród kluczowych zwolenników tyrana prawdopodobnie wzrośnie?
• Czy pokonfliktowy porządek polityczny ma szansę wyłonić się zgodnie z wartościami demokratycznymi?

Nie możesz poznać zawartości tej listy bez przeczytania książki. Nie możesz zrobić nic lepszego niż dać kopię tej książki każdemu, kto jest zainteresowany ulepszaniem tej planety. Niewiele jest tematów ważniejszych i równie słabo poznanych. Oto naprawdę dobry pomysł: rozdaj tę książkę nauczycielom i członkom rady szkolnej.

A oto coś, nad czym moglibyśmy chcieć popracować. Ackerman zauważa, niemal mimochodem, że rząd Litwy „ma dobrze opracowany plan masowego oporu cywilnego przeciwko możliwej obcej okupacji”. Ten interesujący fakt natychmiast sugeruje dwa kierunki działania:

1) Powinniśmy pracować nad wprowadzeniem takiego planu w około 199 innych rządach i

2) Każdy rząd, który nie ma takiego planu i idzie na wojnę, mamrocząc coś o „ostateczności”, powinien zostać wyśmiany.