Christopher Black i Graeme MacQueen, 4 stycznia 2018 r
Cena Od Gwiazda
Donald Trump poinformował teraz świat, że ma większy guzik nuklearny niż przywódca Korei Północnej. Byłoby zabawnie, gdyby życie milionów nie było zagrożone.
Trump albo nie ceni, albo nie rozumie dyplomacji. Może nasz kraj potrafi lepiej? Z radosnym zaskoczeniem dowiedzieliśmy się 28 listopada 2017 r., że nasz rząd będzie gospodarzem inicjatywy dyplomatycznej. Z podnieceniem wielu z nas przeczesywało nasze źródła wiadomości w poszukiwaniu celów i szczegółów tego zgromadzenia. Jak dotąd owoce naszej pracy były mizerne. Co właściwie wydarzy się w Vancouver 16 stycznia?
Wybór dyplomacji zamiast siły militarnej jest z pewnością dobrą rzeczą. Czytanie o tym, jak Kanada może łatwiej zdobyć zaufanie Korei Północnej niż USA, było zachęcające. Komentarz jednego z kanadyjskich urzędników, że Kanada szuka „lepszych pomysłów” niż te, które mamy obecnie, jest kolejnym pozytywnym sygnałem, podobnie jak Sugestia Trudeau, że stosunki Kanady z Kubą mogą dać nam kanał do rozmów z Koreą Północną.
Ale spotkanie w Vancouver ma również niepokojące cechy.
Po pierwsze, partnerem Kanady w organizacji zgromadzenia są Stany Zjednoczone, nieprzejednany wróg Korei Północnej. Trump i jego sekretarz obrony ostatnio grozili popełnieniem ludobójstwa przeciwko KRLD.
Po drugie, większość krajów, które mają być reprezentowane w Vancouver, to te, które wysłały wojska w wojnie koreańskiej do walki z Koreą Północną. Czy Koreańczycy z Północy nie postrzegają tego spotkania jako kroku w formowaniu Koalicji Chętnych, podobnie jak to miało miejsce przed inwazją na Irak w 2003 roku?
Po trzecie, wygląda na to, że Korea Północna nie będzie miała rzecznika w Vancouver. Obecny kryzys jest jednak przejawem leżącego u jego podstaw konfliktu. Jak można ten konflikt rozwiązać bez konsultacji z jednym z głównych antagonistów? Czy będzie to przypominało proces boński z 2001 r., który rozwiązał konflikt afgański bez konsultacji z talibami? To nie skończyło się dobrze.
Minister spraw zagranicznych Chrystia Freeland, mówiąc o zbliżającym się spotkaniu, podkreśla jego dyplomatyczny charakter, ale sekretarz stanu USA Rex Tillerson scharakteryzował je jako środek do zwiększenia presji na Koreę Północną.
Ciśnienie? Rada Bezpieczeństwa ONZ wywiera już tak ogromną presję na Koreę Północną, że jej egzystencja jako kraju uprzemysłowionego jest zagrożona, a jej mieszkańcom może grozić głód. Jakie państwo mogłoby przetrwać 90-procentowe ograniczenie dostaw ropy?
Ale jeśli zwiększenie presji nie kwalifikuje się jako „lepszy pomysł”, to co nim jest?
Oto cztery pomysły. Wierzymy, że dają one jedyną realistyczną nadzieję na prawdziwy pokój.
- Przestańcie obrażać Koreę Północną. Wyrzuć termin „państwo zbójeckie”. Zapomnij o tym, kto ma większy przycisk nuklearny. Traktuj przywódców kraju jako rozsądnych, racjonalnych i zdolnych do bycia partnerem w procesie pokojowym.
- Stopniowo buduj zaufanie i pewność siebie poprzez pozytywne działania. Nie jest konieczne, aby wszystkie takie działania były ekonomiczne, ale z pewnością powinna nastąpić ulga w obecnym uścisku ekonomicznym. Częścią planu powinna być seria symbolicznych wymian, artystycznych i sportowych.
- Uznać, że Korea Północna ma uzasadnione obawy dotyczące bezpieczeństwa i że pragnienie posiadania odstraszania nuklearnego wyrasta z tych obaw. Pamiętajcie, że kraj ten przeszedł wyniszczającą wojnę, wielokrotnie doświadczał prowokacji i gróźb, a także znosił ataki amerykańskiej broni nuklearnej przez ponad 65 lat.
- Rozpocznij poważne prace nad trwałym traktatem pokojowym, który zastąpi porozumienie o zawieszeniu broni z 1953 r. Stany Zjednoczone muszą być sygnatariuszem tego traktatu.
Jeśli my, Kanadyjczycy, sądzimy, że trwały pokój z Koreą Północną zostanie osiągnięty poprzez obrażanie i głodzenie ludności tego oblężonego kraju, jesteśmy równie głupi i bezduszni, jak ci, którzy pokładają wiarę w bombach.
A jeśli nie możemy zrobić nic lepszego w Vancouver niż rozmowa o „zwiększeniu presji” na Koreę Północną, świat może nigdy nie wybaczyć nam zmarnowania naszej szansy.
~~~~~~~~~
Christopher Black jest międzynarodowym prawnikiem karnym wpisanym na listę obrońców Międzynarodowego Trybunału Karnego. Graeme MacQueen jest byłym dyrektorem Center for Peace Studies na McMaster University i był zaangażowany w inicjatywy budowania pokoju w pięciu strefach konfliktu.
