Krótka odpowiedź: Stany Zjednoczone i NATO wierzą, że wojnę nuklearną można nie tylko wygrać, ale można ją prowadzić jak wojnę konwencjonalną
Opinia publiczna musi teraz zmagać się nie tylko z „alternatywnymi faktami” administracji Trumpa, ale także z niezgłoszonymi faktami na temat tego, co dzieje się z bronią nuklearną.
Być może nie wiecie, że obecnie większość narodów świata spotyka się w ONZ, rozpoczynając od czwartku (15 czerwca), aby opracować plan wyeliminowania broni nuklearnej i wreszcie zajęcie się humanitarnymi konsekwencjami wojny nuklearnej. Spotkanie jest następstwem serii międzynarodowych spotkań, które rozpoczęły się w 2014 roku w Wiedniu i których celem było zajęcie się rosnącym zagrożeniem.
Szereg niedawnych zmian na świecie ponownie budzi poważne obawy: zwiększone napięcie wokół granicy rosyjsko-ukraińskiej (gdzie stacjonują wojska NATO) oraz instalacja tarczy antyrakietowej w Korei Południowej w odpowiedzi na wystrzelenie rakiety nuklearnej przez Koreę Północną.
Zgromadzenie Ogólne ONZ zatwierdziło w październiku ubiegłego roku uchwałę o rozpoczęciu negocjacji w sprawie porozumienia, które zastąpi Traktat o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT) i wezwie do zniesienia broni nuklearnej.
Wniosek został przyjęty przez 113 państw członkowskich ONZ; 35, w tym Kanada, głosowało przeciw; 13 wstrzymało się od głosu po tym, jak Stany Zjednoczone wywierały presję na członków NATO, aby nie uczestniczyli w ostatecznych negocjacjach, które będą trwały do 7 lipca w Nowym Jorku.
Początkowo Kanada wyjaśniła swój brak udziału argumentując, że prawdopodobieństwo osiągnięcia porozumienia przez państwa członkowskie byłoby większe, gdyby skupiono się na konkretnym problemie odcięcia handlu materiałami rozszczepialnymi wykorzystywanymi do produkcji broni. Tak naprawdę żadne z państw posiadających broń nuklearną nie uczestniczy w dyskusjach. Minister spraw zagranicznych Kanady Chrystia Freeland argumentuje, że „negocjacje w sprawie zakazu broni nuklearnej bez udziału państw posiadających broń nuklearną z pewnością będą nieskuteczne”.
Jednak przez dziesięciolecia dokuczały szczegóły dotyczące zakazu broni nuklearnej i jeśli w ogóle coś się wydarzyło, sytuacja się cofnęła.
Eksperci tacy jak naukowiec z MIT Theodore Postol piszą, że członkowie USA i NATO uważają, że wojnę nuklearną można wygrać i można ją prowadzić jak wojnę konwencjonalną.
Obecnie dziewięć największych państw nuklearnych posiada łącznie około 15,395 93 sztuk broni, przy czym Stany Zjednoczone i Rosja stanowią ponad XNUMX procent tej sumy.
Bomby atomowe w Hiroszimie i Nagasaki, obie małe w porównaniu z nowoczesnymi arsenałami, zabiły po 250,000 70,000 i XNUMX XNUMX ludzi każda.
Siła wybuchu bomby w Hiroszimie wynosiła od 15 do 16 kiloton trotylu, podczas gdy dzisiejsze bomby mieszczą się w przedziale od 100 do 550 kiloton (do 34 razy bardziej zabójcza).
Dla porównania, siła wybuchu największej bomby nieatomowej na świecie MOAB-u (Massive Ordnance Air Blast), który właśnie spadł na Afganistan, ma ułamek wielkości, tylko 0.011 kiloton.
Kiedy około 1991 r. zakończyła się zimna wojna, wielu wierzyło, że zagrożenie nuklearne minęło. Onieśmielająca i tragiczna jest myśl, że wszystkie zapasy broni nuklearnej mogły zostać wówczas zdemontowane. Zamiast tego zmilitaryzowane potęgi gospodarcze poprowadziły świat w przeciwnym kierunku.
Cisza jest strategią. NATO nie ujawnia szczegółów na temat swojej broni nuklearnej, mimo że państwa członkowskie podpisały w 2000 r. zobowiązanie do zachowania przejrzystości. Brak raportów powoduje, że światowa opinia publiczna w dużej mierze nie jest świadoma, że kraje pozostają w stanie najwyższej gotowości i są gotowe do wystrzelenia w ciągu kilku minut lub że okręty podwodne zdolne do przenoszenia aż 144 głowic nuklearnych wędrują po oceanach.
Nawet wojna nuklearna na małą skalę między dwoma krajami, takimi jak Indie i Pakistan, z udziałem 100 bomb nuklearnych wielkości Hiroszimy doprowadziłaby do „zimy nuklearnej” i prawdopodobnego wyginięcia ludzkości.
Na Bliskim Wschodzie Izrael, który nie podpisał Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej i w związku z tym nie podlega żadnym regulacjom ani kontrolom, utrzymuje dwuznaczność co do swojego programu nuklearnego, ale złowieszczo nawiązuje do swojej Opcji Samsona – a mianowicie tego, że Izrael użyje broni nuklearnej broni, nawet jeśli oznacza to samozagładę.
Z drugiej strony, duży nacisk kładzie się na irański program nuklearny, mimo że Iran podpisał NPT i inspektorzy ONZ (i Izraelski Mossad) stwierdziły, że Iran nie ma programu broni jądrowej.
Kanada ma swoją burzliwą historię związaną z bronią nuklearną.
Laureat Pokojowej Nagrody Nobla Lester B. Pearson promował „pokojowy” atom, narzucając jednocześnie sprzedaż reaktorów CANDU i uranu do Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, wiedząc, że są one wykorzystywane do produkcji broni nuklearnej. Duża część uranu pochodziła z przejażdżki wyborczej Pearsona w Elliot Lake. Członkowie Pierwszego Narodu Serpent River, którzy pracowali w kopalniach uranu, nie zostali poinformowani o zagrożeniach związanych z promieniowaniem, a wielu zmarło na raka.
Co można zrobić z tym szaleństwem? Kanadyjczycy mogą zacząć od powiedzenia „nie”. Inwestycja Kanadyjskiego Planu Emerytalnego o wartości 451 milionów dolarów w 14 korporacjach zajmujących się bronią nuklearną.
Judith Deutsch jest byłą prezes Science for Peace.
