Przynieś różową mgłę do wojskowych biur rekrutacyjnych

David Swanson

Przynieś butelki z różowym płynem z rozpylaczem do wojskowych biur rekrutacyjnych i wystaw.
Spryskaj je.
Powiedz potencjalnym rekrutom: bądź wszystkim, czym możesz być. A to możesz być ty.

„Różowa mgła. Tak to nazywają.
„Kiedy jeden z twoich kumpli właśnie tego nie kupił,
„ale mija w mgnieniu oka, od bycia tam do nie.
„Bezpośrednie trafienie. IED RPG utknął w brzuchu.

To są wiersze ze sztuki zwanej Różowa mgła napisany wierszem przez Owena Sheersa o trzech młodych chłopakach z Bristolu, którzy zapisali się na wojnę w Afganistanie.
Przeczytaj to. Wykonaj to. Zaczyna się tak:

„Trzech chłopców poszło do Catterick.
„Był styczeń,
„śnieg rozbił się na Severn,
„zmieniając brązowe błoto na biało,
„rybacy dmuchający w rękawiczki bez palców,
„Prąd naciąga ich żyłki.
„Tak było rano, kiedy
„we trójkę robiliśmy to, co zawsze mają chłopcy
„I opuściliśmy nasze domy na wojnę”.

To oczywiście kłamstwo. Chłopcy nie zawsze. Większość chłopców nie ma teraz w najbardziej szalonych wojną krajach na ziemi. A chłopcy w wielu krajach wcale tego nie robią. I zawsze tak było, zwłaszcza zanim powstały narody.

Chłopcy są rekrutowani przez kolejne kłamstwa:

— Chciałem czegoś innego — jego.
„Mężczyzna, który na mnie patrzy,
„Ten w mundurze, pistolet.
– Ten, który gdzieś idzie i coś robi.

A co z pozostaniem gdzieś i zrobieniem czegoś? A co z pójściem gdzieś i zrobieniem czegoś innego niż zabijanie ludzi?

Dołączyli też za wynagrodzeniem i lepszą przyszłością, szansą na utrzymanie rodziny. Społeczeństwo, w którym nie można utrzymać rodziny bez zarejestrowania się, by zabijać ludzi w odległym kraju, jest najwyraźniej najmniej cywilizowanym rodzajem społeczeństwa, jakie można sobie wyobrazić, a jednak motywuje się do zabijania tych ludzi w dużej mierze z powodu poczucia wyższości.

Dołączyli z tego samego powodu, dla którego niektórzy ludzie dołączają do grup, z którymi ludzie z Zachodu wyruszają, by walczyć: nikt ich nie szanował, dopóki nie zrobił tego rekruter.

Na wojnie w Afganistanie, gdy po raz pierwszy ginie jeden z ich kumpli, motywuje ich zemsta:
„Nie chodziło już tylko o wykonywanie pracy.
„Chodziło o ich zabicie”.

Pomyśl o kulturze, w której zabijanie dużej liczby ludzi, o których nic nie wiesz, ludzi, którzy ledwo pojawiają się w twoich antywojennych sztukach opartych na wspomnieniach twoich żołnierzy, jest „tylko pracą”. To ogólnospołeczna socjopatia. Chłopcy w tej książce mówią o dumie z wykonywania „pracy, do której się szkoliłeś”. Mówią o tym także jako o grze, jako urzeczywistnianiu dzieciństwa bawiącego się na wojnie.

Ci trzej kończą, odpowiednio, martwi, bez nóg i traumą. Ich okropności są historią. Ich ofiary, mieszkańcy Afganistanu, ledwo się rejestrują i nigdy nie osiągają poziomu imion ani ról mówionych. To, że są zabijani, jest jasne, ale są one w ogóle określone tylko w jednym incydencie, który dotyczy zabójstwa mężczyzny, jego żony i dwuletniej dziewczynki.

Oczywiście ból, jaki wojna przynosi agresorom i ich bliskim w domu, jest więcej niż wystarczający, aby zakończyć tę potworność zwaną wojną. Głupota zgonów w przyjacielskim ogniu jest widoczna w sztuce. Brakuje pojęcia jakiegokolwiek wyższego celu lub jakiegokolwiek celu dla wojny.

Jeden z żołnierzy liczy na koniec wojny:
– I cóż, chyba mam nadzieję, że jakoś się to zmieni.
„Do tej pory, gdyby ludzie wiedzieli, co to jest,
„To by wystarczyło.
„Jak strata staje się przyczyną,
„i jak powodem jest nadużycie miłości”.