Autor Robert C. Koehler, Cudowne cuda.
Czasami nasze oswojone i uległe media podrzucają kawałek prawdy. Na przykład:
„Amerykańscy oficjele przewidywali, że uderzenie rakietowe spowoduje poważną zmianę w kalkulacjach Assada, ale atak USA okazał się w rzeczywistości symboliczny. W ciągu 24 godzin od uderzenia grupy monitorujące poinformowały, że samoloty bojowe ponownie startowały ze zbombardowanej bazy lotniczej Shayrat, tym razem w celu zaatakowania pozycji Państwa Islamskiego”.
Ten akapit w a Washington Post historia odnosi się oczywiście do 59 pocisków samosterujących Tomahawk, które Donald Trump zasłużył na takie uznanie za wystrzelenie przeciwko Syrii 7 kwietnia. Nagle stał się naszym naczelnym dowódcą, prowadzącym wojnę — lub, no cóż. . . prowadzenie „symbolicznej rzeczywistości”, cokolwiek to znaczy, kosztem (dla pocisków) może 83 milionów dolarów i reszty.
Mówiąc o „kosztach”: od tego czasu koalicyjne naloty kierowane przez USA uderzyły w kilka syryjskich wiosek, zabijając co najmniej 20 cywilów (w tym wielu dzieci) i raniąc dziesiątki innych. Organizacja Human Rights Watch właśnie opublikowała 16-stronicowy raport, który obala oficjalne uzasadnienie USA dla meczetu zbombardowanego w pobliżu Aleppo miesiąc temu, w którym zginęło dziesiątki modlących się cywilów.
„Wydaje się, że Stany Zjednoczone popełniły kilka fundamentalnych błędów w tym ataku, a dziesiątki cywilów zapłaciły cenę”. Tak powiedział Ole Solvang, zastępca dyrektora Human Rights Watch ds Associated Press. „Władze USA muszą dowiedzieć się, co poszło nie tak, zacząć odrabiać lekcje przed rozpoczęciem ataków i upewnić się, że to się nie powtórzy”.
Uwaga, wojsko USA: To, co poszło nie tak, to to, że naloty bombowe nie przynoszą prawie nic, z wyjątkiem wypluwania śmierci, strachu i nienawiści. nie działają. Wojna nie działa. To najbardziej ignorowana prawda XXI wieku. Drugą najczęściej ignorowaną prawdą jest to, że możemy stworzyć pokój bez użycia przemocy, poprzez ciężką pracę, cierpliwość i odwagę. Rzeczywiście, ludzkość już to robi – oczywiście w większości poza świadomością korporacyjnych mediów, które nie robią nic poza utrwalaniem tego, co Walter Wink nazwał Mitem Odkupieńczej Przemocy.
„Krótko mówiąc”, pisze Wink w The Powers That Be, „Mit odkupieńczej przemocy jest opowieścią o zwycięstwie porządku nad chaosem za pomocą przemocy. To ideologia podboju, pierwotna religia status quo. Bogowie sprzyjają zwycięzcom. I odwrotnie, kto zwycięża, musi cieszyć się przychylnością bogów. . . . Pokój dzięki wojnie, bezpieczeństwo dzięki sile: to podstawowe przekonania, które wyrastają z tej starożytnej religii historycznej i tworzą solidną podstawę, na której opiera się system dominacji w każdym społeczeństwie”.
Wchodzę Pokój bez przemocy i inne odważne organizacje budujące pokój na całej planecie.
Od 2002 roku NP szkoli, rozmieszcza i opłaca nieuzbrojonych profesjonalistów, którzy wkraczają do stref działań wojennych na tej niespokojnej planecie i między innymi chronią ludność cywilną przed przemocą i ustanawiają kluczową komunikację ponad liniami religijnymi, politycznymi i innymi, które dzielą walczące frakcje. W tej chwili organizacja ma zespoły terenowe na Filipinach, w Sudanie Południowym, Mjanmie i na Bliskim Wschodzie, w tym w Syrii — gdzie ma trzyletnią dotację z Unii Europejskiej na zaangażowanie w ochronę ludności cywilnej.
Współzałożyciel NP, Mel Duncan, zastanawiając się pewnego dnia nad niedawnym, całkowicie bezsensownym atakiem rakietowym prezydenta na Syrię – i kosztem, który nigdy nie jest częścią reportażu – powiedział mi, jak sądzę, z dużym niedopowiedzeniem, że jeśli tego rodzaju pieniądze zamiast tego zainwestowano w organizacje zajmujące się mediacjami ponad podziałami frakcyjnymi i ochroną ludności cywilnej. „Moglibyśmy zobaczyć zupełnie inny wynik”.
Bez wiedzy nieświadomych mediów, w Syrii tysiące ludzi wykonuje taką pracę. A jednak: „Nigdzie w mediach” — powiedział — „nie widzimy ludzi, którzy wykonywali prace na rzecz budowania pokoju, by wysłuchano ich z jakimkolwiek szacunkiem”.
A zatem brutalne działania militarne są bez końca zgłaszane i omawiane jako jedyna opcja, przynajmniej wszędzie tam, gdzie Stany Zjednoczone, ich sojusznicy i wrogowie mają interesy do ochrony. A mit dominacji — mit odkupieńczej przemocy — jest uwieczniony w zbiorowej świadomości znacznej części świata. Pokój jest czymś narzuconym z góry i utrzymywanym tylko przemocą i wymierzaniem kar. A kiedy są negocjacje, jedynymi ludźmi przy stole są faceci z bronią, którzy najprawdopodobniej reprezentują swoje własne interesy o wiele bardziej niż jakikolwiek interes społeczny.
W większości negocjacji pokojowych brakuje również kobiet. Ich „interesy”, takie jak bezpieczeństwo dzieci, są tak łatwo bagatelizowane i ignorowane. Ale to, czego potrzebujemy, to „pełny udział kobiet”, zauważył Duncan. „Jeśli kobiety są w pełni zaangażowane w proces negocjacji pokojowych, szansa na pokój jest znacznie większa”.
Co więcej, bezpieczeństwo i przetrwanie kobiet, nie wspominając już o ich wolności, to kolejna ofiara wojny, którą na ogół się ignoruje lub lekceważy. Tylko jeden przykład z UNwomen.org: „W krajach dotkniętych konfliktami i pokonfliktowych śmiertelność matek jest średnio 2.5 razy wyższa. Ponad połowa zgonów matek na świecie ma miejsce w krajach dotkniętych konfliktami i niestabilnych, przy czym 10 krajów o najgorszych wynikach w zakresie śmiertelności matek to kraje będące w konflikcie lub po jego zakończeniu”.
Według strony ONZ całkowity koszt przemocy na całym świecie szacowany na rok 2015 wyniósł 13.6 biliona dolarów, czyli „ponad 1,800 dolarów na osobę na planecie”.
Szaleństwo tego wymyka się zrozumieniu. Pół wieku temu Martin Luther King ujął to w ten sposób: „Dzisiaj nadal mamy wybór: koegzystencja bez przemocy lub współunicestwienie z użyciem przemocy”.
