przez Alison Broinowski, Perły i podrażnienia, Sierpień 27, 2021
Wydaje się, że Australia ma więcej dochodzeń w sobie niż w jakimkolwiek innym kraju. Badamy wszystko, od śmierci rdzennych mieszkańców w areszcie, wykorzystywania seksualnego dzieci i małżeństw osób tej samej płci, po wykroczenia bankowe, operacje kasyn, reakcje na pandemię i domniemane zbrodnie wojenne. Jest jeden wyjątek od naszej obsesji na punkcie samokontroli: wojny w Australii.
In niepotrzebne wojny, Historyk Henry Reynolds pamiętnie zauważył, że po wojnie Australia nigdy nie pyta, dlaczego walczyliśmy, z jakim skutkiem i jakim kosztem. tylko pytamy w jaki sposób walczyliśmy, jakby wojna była meczem piłki nożnej.
Australian War Memorial straciło z oczu swój pierwotny cel upamiętniania, a także ponure ostrzeżenie „abyśmy nie zapomnieli”. Zajęciem AWM, z Brendanem Nelsonem jako dyrektorem, stało się celebrowanie minionych wojen i promocja broni, w większości importowanej wielkimi kosztami od firm sponsorujących AWM. W zarządzie, któremu przewodniczy Kerry Stokes iw którego skład wchodzi Tony Abbott, nie wchodzi ani jeden historyk.
Rząd ogranicza nauczanie historii na uniwersytetach. Zamiast uczyć się tego, co jeszcze możemy z naszej historii, Australia powtarza ją i powtarza. Nie wygraliśmy wojny od 1945 roku. W Afganistanie, Iraku i Syrii przegraliśmy jeszcze trzy.
Australijczycy apelowali o dochodzenie w sprawie wojny w Iraku, podobne do brytyjskiego pod rządami Sir Jamesa Chilcota, który w 2016 roku poinformował o niedociągnięciach, które doprowadziły do tej katastrofy. W Canberze ani rząd, ani opozycja nie mieliby na to ochoty. Zamiast tego zamówili oficjalną historię wojen w Timorze Wschodnim i na Bliskim Wschodzie, która jeszcze się nie ukazała.
Klęska w Afganistanie w tym miesiącu była całkowicie przewidywalna i rzeczywiście została przewidziana, w tym przez Amerykanów w wojsku, jak pokazały „Afghanistan Papers” w 2019 r. Na długo wcześniej „Afghan War Logs” opublikowane przez WikiLeaks pokazały, że „wieczna wojna ' zakończy się porażką. Julian Assange nadal jest więziony za swój udział w tej sprawie.
Nawet ci, którzy byli zbyt młodzi, by znać Wietnam z pierwszej ręki, mogli rozpoznać wzorzec w Afganistanie: fałszywy powód wojny, niezrozumiany wróg, nieprzemyślana strategia, seria marionetek kierujących skorumpowanym rządem, porażka. W obu wojnach kolejni prezydenci USA (i premierzy Australii) odmawiali przyznania się, jaki byłby wynik.
CIA w Afganistanie powtórzyła operacje handlu opium, które prowadziła w Wietnamie i Kambodży. Kiedy talibowie MKI przejęli władzę w 1996 roku, zamknęli uprawę maku, ale po wejściu NATO w 2001 roku eksport heroiny stał się normalnym biznesem. Amerykańscy obserwatorzy twierdzą, że Talibowie MKII w 2021 roku mogą potrzebować dochodów z narkotyków, aby rządzić swoim zdewastowanym krajem, zwłaszcza jeśli USA i ich sojusznicy nałożą sankcje karne lub odetną wsparcie Banku Światowego i MFW dla Afganistanu.
Granie kartą praw człowieka jest zawsze ostatnią deską ratunku dla pokonanych mieszkańców Zachodu. Słyszeliśmy o barbarzyńskich talibach depczących prawa kobiet i dziewcząt, ilekroć spadał entuzjazm aliantów dla wojny w Afganistanie. Potem nastąpiłby przypływ wojsk, którego rezultatem było zabicie tysięcy kolejnych cywilów, w tym kobiet i dziewcząt.
Teraz, jeśli znowu załamiemy ręce, może to być zamieszanie: czy większość afgańskich kobiet nadal jest prześladowana przez tych samych barbarzyńskich talibów, a wiele dzieci cierpi z powodu niedożywienia i zahamowania wzrostu? A może większość afgańskich kobiet korzysta z 20-letniego dostępu do edukacji, pracy i opieki zdrowotnej? Jeśli to były tak wysokie priorytety, dlaczego Trump odciął amerykańskie finansowanie usług planowania rodziny? (Biden, trzeba przyznać, przywrócił go w lutym).
Przy tak wielu zabitych i rannych, jak powiedzieli przywódcy talibów, potrzebne będą zdolności wszystkich kobiet i mężczyzn. W jakim stopniu islamskie zasady będą obowiązywać, nie należy do nas, krajów, które przegrały wojnę. Dlaczego więc USA rozważają sankcje, które jeszcze bardziej zubożą kraj? Oczywiście, podobnie jak w przypadku wszystkich poprzednich wojen amerykańskich, nie było wzmianki o reparacjach, które pomogłyby Afganistanowi w budowaniu własnego narodu na swój własny sposób. To byłoby zbyt wiele, aby oczekiwać od takich przegranych, w tym Australii.
Afganistan przez wieki znajdował się w strategicznym centrum „wielkiej gry” między Wschodem a Zachodem. Po przegranej ostatniej wojnie równowaga sił zdecydowanie przechyla się w stronę Azji Wschodniej – coś, co singapurski Kishore Mahbubani przewidywał od ponad dwóch dekad. Chiny rekrutują narody w całej Azji Środkowej nie po to, by toczyć wojny, ale by czerpać korzyści z Szanghajskiej Organizacji Współpracy, Wspólnoty Europy Środkowej i Wschodniej oraz Inicjatywy Pasa i Szlaku. Iran i Pakistan są teraz zaangażowane, aw ślad za nimi można spodziewać się Afganistanu. Chiny zdobywają wpływy w całym regionie poprzez pokój i rozwój, a nie wojnę i zniszczenie.
Jeśli Australijczycy zignorują zmiany w globalnym układzie sił, które dzieją się na naszych oczach, poniesiemy tego konsekwencje. Jeśli nie możemy pokonać talibów, jak zwyciężymy w wojnie z Chinami? Nasze straty będą nieporównanie większe. Być może kiedy spotkają się we wrześniu w Waszyngtonie, premier może chcieć zapytać, czy prezydent Biden nadal wierzy, że Ameryka wróciła i chce wojny z Chinami. Ale Biden nawet nie zadał sobie trudu, by zadzwonić do Morrisona, aby omówić pogrom w Kabulu. To tyle, jeśli chodzi o naszą inwestycję w wojnę w Afganistanie, która miała nam kupić dostęp do Waszyngtonu.
Lekcje naszej historii są proste. Zanim powtórzymy je, biorąc Chiny i zapraszając do gorszej katastrofy, ANZUS w wieku 70 lat wymaga dokładnego przeglądu, a Australia potrzebuje kolejnego niezależnego, publicznego dochodzenia – tym razem w sprawie wojen w Afganistanie, Iraku i Syrii.
