Ruiny Awdijiwki. Źródło zdjęcia: Rosyjskie Ministerstwo „Obrony”.
Medea Benjamin i Nicolas JS Davies, World BEYOND WarLutego 21, 2024
Gdy minęły pełne dwa lata od inwazji Rosji na Ukrainę, ukraińskie siły rządowe wycofały się Awdijewka, miasta, które po raz pierwszy zdobyli na terenie samozwańczej Donieckiej Republiki Ludowej (DPR) w lipcu 2014 r. Położona zaledwie 10 km od Doniecka Awdijiwka zapewniła ukraińskim siłom rządowym bazę, z której ich artyleria bombardowała Donieck przez prawie dziesięć lat. Z przedwojennej populacji liczącej około 31,000 XNUMX mieszkańców, miasto zostało wyludnione i pozostawione w ruinie.
Masowa rzeź po obu stronach tej długiej bitwy była miarą strategicznej wartości miasta dla obu stron, ale jest także symbolem szokujących kosztów ludzkich tej wojny, która przerodziła się w brutalną i krwawą wojnę na wyniszczenie niemal statyczną linię frontu. Żadna ze stron nie osiągnęła znaczących zysków terytorialnych w całym roku walk 2023, przy czym Rosja zyskała netto zaledwie 188 mil kwadratowych, czyli 0.1% powierzchni Ukrainy.
I choć to Ukraińcy i Rosjanie walczą i giną w tej wojnie na wyniszczenie, która dobiega końca pół miliona ofiar, to Stany Zjednoczone wraz z niektórymi swoimi zachodnimi sojusznikami stoją na przeszkodzie rozmowom pokojowym. Dotyczyło to rozmów Rosji i Ukrainy, które odbyły się w marcu 2022 roku, miesiąc po rosyjskiej inwazji, i dotyczy rozmów, które Rosja próbowała rozpocząć ze Stanami Zjednoczonymi jeszcze w styczniu 2024 roku.
W marcu 2022 r. Rosja i Ukraina spotkały się w Turcji i wynegocjowały: porozumienie pokojowe to powinno zakończyć wojnę. Ukraina zgodziła się stać krajem neutralnym między Wschodem a Zachodem, na wzór Austrii czy Szwajcarii, rezygnując ze swoich kontrowersyjnych ambicji członkostwa w NATO. Kwestie terytorialne dotyczące Krymu i samozwańczych republik Doniecka i Ługańska zostaną rozwiązane pokojowo, w oparciu o samostanowienie mieszkańców tych regionów.
Ale potem interweniowały Stany Zjednoczone i Wielka Brytania, aby przekonać prezydenta Ukrainy Wołodomyra Zełenskiego do porzucenia porozumienia o neutralności na rzecz długiej wojny mającej na celu militarne wypędzenie Rosji z Ukrainy i siłowe odzyskanie Krymu i Donbasu. Przywódcy Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii nigdy nie przyznali się swoim obywatelom do tego, co zrobili, ani nie próbowali wyjaśnić, dlaczego to zrobili.
Zatem wszystkim innym zaangażowanym pozostawiono ujawnienie szczegółów porozumienia oraz roli Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii w jego storpedowaniu: decyzja prezydenta Zełenskiego doradcy; ukraiński negocjatorzy; Minister spraw zagranicznych Turcji Mevlüt Cavusoglu i turecki dyplomaci; Premier Izraela Naftali Bennetcie, kto był kolejnym mediatorem; i były kanclerz Niemiec Gerhard Schroder, który pośredniczył w sprawie Ukrainy z prezydentem Rosji Władimirem Putinem.
Sabotaż Stanów Zjednoczonych w rozmowach pokojowych nie powinien być zaskoczeniem. Duża część amerykańskiej polityki zagranicznej opiera się na łatwo rozpoznawalnym i przewidywalnym schemacie, zgodnie z którym nasi przywódcy systematycznie okłamują nas na temat swoich decyzji i działań w sytuacjach kryzysowych, a zanim prawda stanie się powszechnie znana, późno, aby odwrócić katastrofalne skutki tych decyzji. Tysiące ludzi zapłaciło życiem, nikt nie został pociągnięty do odpowiedzialności, a uwaga świata przeniosła się na kolejny kryzys, następna seria kłamstw i kolejnej rzezi, jaką w tym przypadku będzie Gaza.
Ale wojna na Ukrainie trwa, czy zwracamy na to uwagę, czy nie. Kiedy Stanom Zjednoczonym i Wielkiej Brytanii udało się przerwać rozmowy pokojowe i przedłużyć wojnę, popadło to w niemożliwy do rozwiązania wzorzec, typowy dla wielu wojen, w których Ukraina, Stany Zjednoczone i czołowi członkowie sojuszu wojskowego NATO byli zachęcani, lub, moglibyśmy powiedzieć, złudzeni , przez ograniczone sukcesy w różnych momentach, do ciągłego przedłużania i eskalacji wojny oraz odrzucania dyplomacji pomimo stale rosnących, przerażających kosztów ludzkich dla narodu ukraińskiego.
Przywódcy USA i NATO powtarzali do znudzenia, że zbroją Ukrainę, aby zapewnić jej silniejszą pozycję przy „stole negocjacyjnym”, mimo że wciąż odrzucają negocjacje. Po tym, jak Ukraina zyskała na popularności dzięki słynnym ofensywom jesienią 2022 r., amerykański przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów, generał Mark Milley upublicznił swoje wezwanie, aby „wykorzystać moment” i wrócić do stołu negocjacyjnego z pozycji siły, na którą – jak twierdzili przywódcy NATO – czekali. Według doniesień francuscy i niemieccy przywódcy wojskowi jeszcze bardziej nieugięcie twierdzili, że ten moment nastąpi krótkotrwały jeśli nie udało im się go przejąć.
Mieli rację. Prezydent Biden odrzucił wezwania swoich doradców wojskowych do odnowienia dyplomacji, a nieudana ofensywa Ukrainy w 2023 r. zmarnowała szansę na negocjacje z pozycji siły, poświęcając o wiele więcej istnień ludzkich, aby pozostawić ją słabszą niż wcześniej.
13 lutego 2024 r. moskiewskie biuro Reuters ujawniło historię, którą niedawno przedstawiły Stany Zjednoczone odrzucone nową rosyjską propozycję wznowienia negocjacji pokojowych. Wiele źródeł rosyjskich zaangażowanych w tę inicjatywę poinformowało Reuters, że Rosja zaproponowała bezpośrednie rozmowy ze Stanami Zjednoczonymi w celu ogłoszenia zawieszenia broni na obecnych liniach frontu wojny.
Po zawetowaniu przez Stany Zjednoczone porozumienia pokojowego Rosji z Ukrainą z marca 2022 r., tym razem Rosja zwróciła się bezpośrednio do Stanów Zjednoczonych, zanim zaangażowała Ukrainę. Odbyło się spotkanie pośredników w Turcji oraz spotkanie sekretarza stanu Blinkena, dyrektora CIA Burnsa i doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego Sullivana w Waszyngtonie, ale w rezultacie otrzymano wiadomość od Sullivana, że Stany Zjednoczone są skłonne omówić inne aspekty amerykańsko-rosyjskiego porozumienia stosunków, ale nie pokoju na Ukrainie.
I tak wojna trwa. Rosja jest nadal strzela Na linię frontu wystrzeliwuje się 10,000 2,000 pocisków artyleryjskich dziennie, podczas gdy Ukraina może wystrzelić tylko 3. W mikrokosmosie szerszej wojny niektórzy ukraińscy strzelcy powiedzieli reporterom, że mogą wystrzelić tylko XNUMX pociski dziennie. Jak powiedział dziennikowi Guardianowi Sam Cranny-Evans z brytyjskiego wojskowego zespołu doradców RUSI: „Oznacza to, że Ukraińcy nie mogą już stłumić rosyjskiej artylerii, a jeśli Ukraińcy nie będą mogli odpowiedzieć ogniem, jedyne, co mogą zrobić, to spróbować przetrwać."
Europejska inicjatywa z marca 2023 r., mająca na celu wyprodukowanie miliona pocisków dla Ukrainy w ciągu roku, była jedynie o wiele niewystarczająca produkcji około 600,000 tys. Miesięczna produkcja pocisków w USA w październiku 2023 r. wyniosła 28,000 37,000 szt., a docelowo do kwietnia 2024 r. miała wynosić 100,000 2025 miesięcznie. Stany Zjednoczone planują zwiększyć produkcję do XNUMX XNUMX szt. miesięcznie, ale to potrwa do października XNUMX r.
Tymczasem Rosja już produkuje 4.5 milionów pocisków artyleryjskich rocznie. Jak Rosja, wydając przez ostatnie 20 lat mniej niż jedną dziesiątą budżetu Pentagonu, jest w stanie wyprodukować 5 razy więcej pocisków artyleryjskich niż Stany Zjednoczone i ich sojusznicy z NATO razem wzięci?
Richarda Connolly’ego z RUSI wyjaśnione do Guardiana, że podczas gdy kraje zachodnie sprywatyzowały swoją produkcję broni i zlikwidowały „nadwyżkę” mocy produkcyjnych po zakończeniu zimnej wojny w interesie zysków korporacji, „Rosjanie… dotowali przemysł obronny i wielu powiedziałoby, że marnowanie pieniędzy na wypadek, gdyby pewnego dnia musieli móc je zwiększyć. Zatem do 2022 r. było to ekonomicznie nieefektywne, a potem nagle wyglądało to na bardzo sprytne planowanie”.
Prezydent Biden pragnął wysłać Ukrainie więcej pieniędzy – aż 61 miliardów dolarów – ale nieporozumienia w Kongresie USA między ponadpartyjnymi zwolennikami Ukrainy a frakcją Republikanów sprzeciwiającą się zaangażowaniu Stanów Zjednoczonych wstrzymały te fundusze. Ale nawet jeśli Ukraina dysponuje niekończącymi się zastrzykami zachodniej broni, ma poważniejszy problem: wielu żołnierzy, których zwerbowała do walki w tej wojnie w 2022 r., zostało zabitych, rannych lub wziętych do niewoli, a jej system rekrutacji nękany jest korupcją i brakiem entuzjazmu dla wojny wśród większości jego mieszkańców.
W sierpniu 2023 r. rząd zwolnił szefów werbunku do wojska we wszystkich 24 regionach kraju, po tym jak szeroko wyszło na jaw, że są oni systematycznie domaganie się łapówek aby umożliwić mężczyznom uniknięcie werbowania i bezpieczny wyjazd z kraju. Kanał Telegramu Otwartej Ukrainy zgłaszane„Wojskowe urzędy rejestracyjne i poborowe nigdy wcześniej nie widziały takich pieniędzy, a dochody rozkładają się równomiernie pionowo na górę”.
Ukraiński parlament debatuje nad nowym pobór do wojska prawa, z systemem rejestracji online obejmującym osoby mieszkające za granicą oraz z karami za niezarejestrowanie się lub niezaciągnięcie się do pracy. Parlament odrzucił już poprzednią ustawę, którą posłowie uznali za zbyt drakońską, a wielu obawia się, że przymusowy pobór do wojska doprowadzi do szerszego oporu przed poborem, a nawet do upadku rządu.
Były rzecznik prezydenta Zełenskiego Oleksij Arestowicz powiedział portalowi Unherd, że źródłem problemów z rekrutacją na Ukrainie jest to, że tylko 20% Ukraińców wierzy w antyrosyjski ukraiński nacjonalizm, który kontroluje ukraińskie rządy od obalenia rządu Janukowycza w 2014 roku. A co z pozostałymi 80%?” ankieter zapytał.
„Myślę, że dla większości z nich idea kraju wielonarodowego i wielokulturowego” – odpowiedział Arestovycz. „A kiedy Zełenski doszedł do władzy w 2019 r., głosowali za tym pomysłem. Nie wyraził tego konkretnie, ale to właśnie miał na myśli, gdy powiedział: „Nie widzę różnicy w ukraińsko-rosyjskim konflikcie językowym, wszyscy jesteśmy Ukraińcami, nawet jeśli mówimy różnymi językami”.
„I wiecie” – kontynuował Arestovicz – „moją wielką krytyką tego, co wydarzyło się na Ukrainie w ciągu ostatnich lat, podczas emocjonalnej traumy wojny, jest ta idea ukraińskiego nacjonalizmu, która podzieliła Ukrainę na różnych ludzi: ukraińskojęzycznych i Osoby posługujące się językiem rosyjskim jako druga klasa ludzi. To główny niebezpieczny pomysł i większe niebezpieczeństwo niż rosyjska agresja militarna, ponieważ nikt z tych 80% ludzi nie chce umierać za system, w którym jest człowiekiem drugiej kategorii”.
Jeśli Ukraińcy niechętnie walczą, wyobraźcie sobie, jak Amerykanie sprzeciwialiby się wysłaniu na Ukrainę do walki. Badanie US Army War College z 2023 r. dotyczące „Lekcje z Ukrainy” znalazłem to amerykańską wojnę lądową z Rosją, jaką są Stany Zjednoczone przygotowanie walka wiązałaby się z szacunkowo 3,600 ofiarami amerykańskimi dziennie, zabijając i okaleczając co dwa tygodnie tylu żołnierzy amerykańskich, ile wojny w Afganistanie i Iraku przez dwadzieścia lat. Nawiązując do kryzysu rekrutacji do wojska na Ukrainie, autorzy doszli do wniosku, że „wymagania żołnierzy do operacji bojowych na dużą skalę mogą wymagać zmiany koncepcji sił ochotniczych z lat 1970. i 1980. XX wieku oraz przejścia w stronę częściowego poboru”.
Polityka wojenna Stanów Zjednoczonych na Ukrainie opiera się na właśnie takiej stopniowej eskalacji od wojny zastępczej do wojny na pełną skalę między Rosją a Stanami Zjednoczonymi, która jest nieuchronnie przyćmiona ryzykiem wojny nuklearnej. Nie zmieniło się to przez dwa lata i nie zmieni się, dopóki nasi przywódcy nie przyjmą radykalnie odmiennego podejścia. Wymagałoby to poważnej dyplomacji, aby zakończyć wojnę na warunkach, na jakich Rosja i Ukraina mogą się zgodzić, tak jak to uczyniły w porozumieniu o neutralności z marca 2022 roku.
Medea Benjamin i Nicolas JS Davies są autorami Wojna na Ukrainie: nadawanie sensu bezsensownemu konfliktowi, opublikowane przez OR Books w listopadzie 2022 r.
Medea Benjamin jest współzałożycielem CODEPINK dla pokoju, autor kilku książek, m.in Wewnątrz Iranu: prawdziwa historia i polityka Islamskiej Republiki Iranu.
Nicolas JS Davies jest niezależnym dziennikarzem, badaczem dla CODEPINK i autorem Krew w naszych rękach: amerykańska inwazja i zniszczenie Iraku.
