David Swanson
To, czy ktoś uzależni się od narkotyków, ma znacznie więcej wspólnego z jego dzieciństwem i jakością życia niż z narkotykiem, którego używa, lub z czymkolwiek w jego genach. Oto jedno z bardziej zaskakujących odkryć zawartych w najlepszej książce, jaką przeczytałem w tym roku: Chasing the Scream: Pierwszy i ostatni dzień wojny z narkotykami Johann Hari.
Wszyscy otrzymaliśmy mit. Mit brzmi tak: niektóre narkotyki są tak silne, że jeśli użyjesz ich wystarczająco dużo, przejmą kontrolę. Zmuszą Cię do dalszego korzystania z nich. Okazuje się, że to w większości nieprawda. Tylko 17.7 procent palaczy papierosów może rzucić palenie za pomocą plastra nikotynowego, który dostarcza ten sam lek. Spośród osób, które próbowały cracku w swoim życiu, tylko 3 procent używało go w ciągu ostatniego miesiąca, a tylko 20 procent było kiedykolwiek uzależnionych. Amerykańskie szpitale przepisują niezwykle silne opiaty na ból każdego dnia i często przez długi czas, bez powodowania uzależnienia. Kiedy Vancouver zablokował wjazd całej heroiny do miasta tak skutecznie, że sprzedawana „heroina” nie zawierała prawdziwej heroiny, zachowanie uzależnionych nie zmieniło się. Około 20 procent amerykańskich żołnierzy w Wietnamie było uzależnionych od heroiny, co wywołało przerażenie wśród oczekujących ich powrotu do domu; ale kiedy wrócili do domu, 95 procent z nich w ciągu roku po prostu przestało. (Podobnie jak wietnamska populacja bawołów wodnych, która zaczęła jeść opium podczas wojny). Pozostali żołnierze byli uzależnieni przed wyjazdem i/lub mieli wspólną cechę najbardziej powszechną dla wszystkich uzależnionych, w tym uzależnionych od hazardu: niestabilne lub traumatyczne dzieciństwo.
Większość ludzi (90 procent według ONZ), którzy używają narkotyków, nigdy się nie uzależnia, bez względu na rodzaj narkotyku, a większość tych, którzy się uzależniają, może prowadzić normalne życie, jeśli narkotyk jest dla nich dostępny; a jeśli lek będzie dla nich dostępny, stopniowo przestaną go używać.
Ale poczekaj chwilę. Naukowcy mają Sprawdzony że narkotyki uzależniają, prawda?
Cóż, szczur w klatce, który nie ma nic innego w życiu, wybierze konsumpcję ogromnych ilości narkotyków. Więc jeśli możesz sprawić, że twoje życie będzie przypominać życie szczura w klatce, naukowcy zostaną usprawiedliwieni. Ale jeśli zapewnisz szczurowi naturalne miejsce do życia z innymi szczurami, z którymi będzie mógł robić szczęśliwe rzeczy, szczur zignoruje kuszący stos „uzależniających” narkotyków.
I ty też. I większość ludzi też. Lub użyjesz go z umiarem. Przed wybuchem wojny z narkotykami w 1914 r. (amerykański substytut I wojny światowej?) ludzie kupowali butelki z syropem morfinowym oraz wino i napoje bezalkoholowe z dodatkiem kokainy. Większość nigdy się nie uzależniła, a trzy czwarte uzależnionych miało stałą, szanowaną pracę.
Czy jest tu lekcja o nie ufaniu naukowcom? Czy powinniśmy wyrzucić wszystkie dowody chaosu klimatycznego? Czy powinniśmy wrzucić wszystkie nasze szczepionki do Boston Harbor? Właściwie nie. Lekcja stara jak historia: podążaj za pieniędzmi. Badania nad narkotykami są finansowane przez rząd federalny, który cenzuruje własne raporty, jeśli dochodzą do takich samych wniosków jak Chasing the Scream, rząd, który finansuje tylko badania, które pozostawiają swoje mity na miejscu. Należy słuchać negujących klimat i szczepionek. Zawsze powinniśmy mieć otwarte umysły. Ale jak dotąd wydaje się, że nie promują lepszej nauki, która nie może znaleźć finansowania. Raczej próbują zastąpić obecne przekonania przekonaniami, które już mają mniej podstawa za nimi. Zreformowanie naszego myślenia o uzależnieniach faktycznie wymaga przyjrzenia się dowodom przedstawianym przez dysydenckich naukowców i reformatorskie rządy, i jest to dość przytłaczające.
Jak więc to wpływa na nasze podejście do osób uzależnionych? Najpierw mieliśmy ich potępić. Potem mieliśmy im wybaczyć, że mają zły gen. Teraz mamy im współczuć, bo mają okropności, którym nie mogą stawić czoła, aw większości przypadków mają je od dzieciństwa? Istnieje tendencja do postrzegania wyjaśnienia „genu” jako solidniejszej wymówki. Jeśli 100 osób pije alkohol, a jedna z nich ma gen, który sprawia, że nigdy nie może przestać, trudno go za to winić. Skąd mógł wiedzieć? Ale co z tą sytuacją: jedna ze 100 osób cierpi w agonii od lat, po części dlatego, że jako dziecko nigdy nie doświadczyła miłości. Ta jedna osoba później uzależnia się od narkotyku, ale to uzależnienie jest tylko symptomem prawdziwego problemu. Teraz, oczywiście, całkowicie perwersyjne jest dociekanie czyjegoś składu chemicznego mózgu lub pochodzenia, zanim zdecydujemy, czy okazać mu współczucie, czy nie. Ale mam trochę współczucia nawet dla ludzi, którzy nie mogą się oprzeć takim bzdurom, dlatego teraz apeluję do nich: Czy nie powinniśmy być życzliwi dla ludzi, którzy cierpią z powodu traumy z dzieciństwa? Zwłaszcza, gdy więzienie pogarsza ich problem?
Ale co by było, gdybyśmy wyszli poza uzależnienie od innych niepożądanych zachowań? Istnieją inne książki przedstawiające równie mocne dowody na to, że przemoc, w tym przemoc seksualna, w tym samobójstwo, ma w dużej mierze podobne pochodzenie do tych, które Hari stwierdza na temat uzależnień. Oczywiście przemocy należy zapobiegać, a nie jej ulegać. Ale najlepiej można go ograniczyć, poprawiając życie ludzi, zwłaszcza ich młode życie, ale, co ważne, także ich obecne życie. Kawałek po kawałku, gdy przestaliśmy odrzucać ludzi różnych ras, płci, orientacji seksualnej i niepełnosprawności jako bezwartościowych, kiedy zaczynamy akceptować, że uzależnienie jest zachowaniem tymczasowym i nie zagrażającym, a nie stałym stanem pomniejszej istoty znanej jako „uzależnionego”, możemy przejść do odrzucenia innych teorii trwałości i determinacji genetycznej, w tym tych związanych z brutalnymi przestępcami. Pewnego dnia możemy nawet wyrosnąć z myśli, że wojna, chciwość lub samochód są nieuniknionym rezultatem naszych genów.
W jakiś sposób obwinianie wszystkiego o narkotyki, podobnie jak branie narkotyków, wydaje się znacznie łatwiejsze.
Oglądaj Johanna Hari Democracy Now.
Zaraz zacznie Radio Talk Nation, więc wyślij mi pytania, które powinienem mu zadać, ale najpierw przeczytaj książkę.
