David Swanson
„Pojęcie„ wojny humanitarnej ”zabrzmiałoby w uszach twórców Karty Narodów Zjednoczonych jako nic innego jak Hitlerowski, ponieważ właśnie takim usprawiedliwieniem posłużył się sam Hitler do inwazji na Polskę zaledwie sześć lat wcześniej”. — Michał Mandel
Piętnaście lat temu NATO bombardowało Jugosławię. Może to być trudne do zrozumienia dla ludzi, którzy wierzą w tzw Noe film jest fikcją historyczną, ale: To, co twój rząd powiedział ci o bombardowaniu Kosowa, było fałszywe. I to ma znaczenie.
Kompletujemy wszystkie dokumenty (wymagana jest kopia paszportu i XNUMX zdjęcia) potrzebne do Rwandy jest wojną, którą wielu źle poinformowanych ludzi chciałoby mieć (a raczej życzyliby sobie, aby inni mogli mieć dla nich), Jugosławia jest wojną, którą cieszą się, że się wydarzyła — przynajmniej wtedy, gdy II wojna światowa naprawdę zawodzi jako model dla nowej wojny oni są po — w Syria na przykład lub w Ukraina — ta ostatnia, podobnie jak Jugosławia, jest inna pogranicze między wschodem a zachodem, który jest rozbierany na kawałki.
Ruch pokojowy jest zebranie w Sarajewie tego lata. Wydaje się, że to właściwy moment, by przypomnieć sobie, jak wybuchająca agresywna wojna NATO, pierwsza po zimnej wojnie wojna mająca na celu umocnienie swojej potęgi, zagroziła Rosji, narzuciła gospodarkę korporacyjną i pokazała, że wielka wojna może zatrzymać wszystkich ofiar po jednej stronie (oprócz z samookaleczeń helikopterów) — jak to zostało na nas zrzucone jako akt filantropii.
Zabijanie nie ustało. NATO stale rozszerza swoje członkostwo i swoją misję, zwłaszcza w miejscach takich jak Afganistan i Libia. Ważne jest, jak to się zaczęło, ponieważ to od nas zależy, czy to powstrzymamy.
Niektórzy z nas jeszcze się nie urodzili, byli zbyt młodzi, zbyt zajęci, zbyt demokratyczni lub zbyt pochłonięci poglądem, że opinia głównego nurtu nie jest radykalnie szalona. Nie zwracaliśmy uwagi lub daliśmy się nabrać na kłamstwa. Albo nie daliśmy się nabrać na kłamstwa, ale jeszcze nie wymyśliliśmy sposobu, aby większość ludzi na nie spojrzała.
Oto moja rekomendacja. Są dwie książki, które każdy powinien przeczytać. Opowiadają o kłamstwach, jakie nam powiedziano o Jugosławii w latach 1990., ale są też dwiema najlepszymi książkami o wojnie, niezależnie od podtematu. Oni są: Jak Ameryce uchodzi na sucho morderstwo: nielegalne wojny, szkody uboczne i zbrodnie przeciwko ludzkości Michaela Mandela i Krucjata głupców: Jugosławia, NATO i zachodnie urojenia przez Dianę Johnstone.
Książka Johnstone'a przedstawia tło historyczne, kontekst i analizę roli Stanów Zjednoczonych, Niemiec, środków masowego przekazu i różnych graczy w Jugosławii. Książka Mandela zawiera bezpośrednie wydarzenia i analizę prawników popełnionych zbrodni. Podczas gdy wielu zwykłych ludzi w Stanach Zjednoczonych i Europie popierało lub tolerowało wojnę z dobrych intencji – to znaczy, ponieważ wierzyli w propagandę – motywacje i działania rządu USA i NATO okazały się równie cyniczne i niemoralne jak zwykle .
Stany Zjednoczone działały na rzecz rozpadu Jugosławii, celowo uniemożliwiając wynegocjowanie porozumień między stronami i zaangażowały się w masową kampanię bombardowań, w której zginęła duża liczba ludzi, znacznie więcej zostało rannych, zniszczono infrastrukturę cywilną, szpitale i media oraz wywołano kryzys uchodźczy które istniało dopiero po rozpoczęciu bombardowania. Osiągnięto to za pomocą kłamstw, fabrykacji i przesady na temat okrucieństw, a następnie anachronicznie usprawiedliwionych jako odpowiedź na przemoc, którą wygenerowała.
Po bombardowaniu Stany Zjednoczone pozwoliły bośniackim muzułmanom zgodzić się na plan pokojowy bardzo podobny do planu, który USA blokowały przed bombardowaniem. Oto sekretarz generalny ONZ Boutros Boutros-Ghali:
„W pierwszych tygodniach urzędowania administracja Clintona zadała śmiertelny cios planowi Vance-Owena, który dałby Serbom 43 procent terytorium zjednoczonego państwa. W 1995 roku w Dayton administracja szczyciła się porozumieniem, które po prawie trzech kolejnych latach horroru i rzezi dało Serbom 49 procent w państwie podzielonym na dwie części”.
Po wielu latach powinno mieć dla nas znaczenie, że powiedziano nam o fałszywych okrucieństwach, których badacze nigdy nie byli w stanie znaleźć, tak samo jak nikt nie mógł znaleźć broni w Iraku ani dowodów planów wymordowania ludności cywilnej w Benghazi, ani dowodów użycia syryjskiej broni chemicznej. Mówi się nam, że na granicy z Ukrainą gromadzą się wojska rosyjskie z ludobójczymi intencjami. Ale kiedy ludzie szukają tych żołnierzy, oni nie mogę ich znaleźć. Powinniśmy być przygotowani do rozważenia co to może znaczyć.
NATO musiało zbombardować Kosowo 15 lat temu, aby zapobiec ludobójstwu? Naprawdę? Po co sabotować negocjacje? Po co wyciągać wszystkich obserwatorów? Po co dawać ostrzeżenie z pięciodniowym wyprzedzeniem? Dlaczego więc bombardować z dala od obszaru rzekomego ludobójstwa? Czy prawdziwa akcja ratunkowa nie wysłałaby sił lądowych bez ostrzeżenia, kontynuując wysiłki dyplomatyczne? Czy humanitarny wysiłek nie pozwoliłby uniknąć zabicia tak wielu mężczyzn, kobiet i dzieci bombami, grożąc głodem całej populacji poprzez sankcje?
Mandel bardzo uważnie przygląda się legalności tej wojny, biorąc pod uwagę każdą oferowaną jej obronę, i dochodzi do wniosku, że naruszyła ona Kartę Narodów Zjednoczonych i polegała na morderstwie na dużą skalę. Mandel, a może jego wydawca, postanowił rozpocząć swoją książkę od analizy bezprawności wojen z Irakiem i Afganistanem i pominąć Jugosławię w tytule książki. Ale to Jugosławia, a nie Irak czy Afganistan, zwolennicy wojny będą przez lata wskazywali jako model dla przyszłych wojen – chyba że ich powstrzymamy. To była wojna, która otworzyła nowy grunt, ale zrobiła to przy znacznie skuteczniejszym PR niż kiedykolwiek administracja Busha. Ta wojna naruszyła Kartę Narodów Zjednoczonych, ale także — choć Mandel o tym nie wspomina — artykuł I Konstytucji Stanów Zjednoczonych wymagający zatwierdzenia przez Kongres.
Każda wojna narusza również tzw Pakt Kellogga-Brianda. Mandel, aż nazbyt typowo, wymazuje Pakt z rozważań, nawet zauważając jego istnienie i znaczenie. „Pierwszym zarzutem wobec nazistów w Norymberdze — pisze — była »zbrodnia przeciw pokojowi«. . . naruszenie traktatów międzynarodowych” — traktatów międzynarodowych, takich jak Karta Narodów Zjednoczonych”. To nie może być prawda. Karta Narodów Zjednoczonych jeszcze nie istniała. Inne traktaty nie były takie same. Znacznie później w książce Mandel cytuje pakt Brianda-Kellogga jako podstawę oskarżenia, ale traktuje pakt tak, jakby istniał wtedy i już nie istnieje. Traktuje to również tak, jakby zakazywało wojny agresywnej, a nie całej wojny. Nienawidzę się spierać, ponieważ książka Mandela jest tak znakomita, w tym jego krytyka Amnesty International i Human Rights Watch za odmowę uznania Karty Narodów Zjednoczonych. Ale to, co robią, aby uczynić Kartę Narodów Zjednoczonych traktatem z przeszłości, sam Mandel (i praktycznie wszyscy inni) robi z paktem Brianda-Kellogga, którego świadomość zniszczyłaby wszystkie argumenty przemawiające za „wojnami humanitarnymi”.
Oczywiście udowodnienie, że każda wojna reklamowana do tej pory jako humanitarna w rzeczywistości zaszkodziła ludzkości, nie eliminuje teoretycznej możliwości wojny humanitarnej. To, co wymazuje to, to szkody, jakie utrzymywanie instytucji wojny wyrządza społeczeństwu ludzkiemu i środowisku naturalnemu. Nawet jeśli teoretycznie 1 wojna na 1,000 może być dobrą (w co nie wierzę przez minutę), przygotowanie się do wojen przyniesie ze sobą pozostałe 999. Dlatego nadszedł czas do likwidacji instytucji.
