Door Stephen Kinzer BOSTON BOL - 21 DECEMBER 2018
EEN VIJAND VAN DE Amerikaanse buitenlandse politiek is in het geheim verankerd op het hoogste niveau van de regering-Trump. Deze eenzame figuur verbergt slim zijn subversieve opvattingen. Hij doet alsof hij de grommende, bom-iedereen-gisteren agressiviteit van het nationale veiligheidsteam onderschrijft, maar zijn hart zit er niet in.
Zou dat president Trump zelf zijn? Zijn verrassende aankondiging dat hij dat zal doen trek Amerikaanse troepen uit Syrië is de beste beslissing op het gebied van buitenlands beleid die hij heeft genomen sinds zijn aantreden – inderdaad, zo ongeveer de enige goede. Het is in tegenspraak met een geopolitiek principe dat het evangelie is in Washington: waar de Verenigde Staten troepen inzetten, blijven we totdat we krijgen wat we willen. Trump lijkt dit te herkennen als een recept voor permanente oorlog en bezetting. Zijn aangekondigde terugtrekking uit Syrië weerspiegelt zijn innerlijke identiteit als scepticus van het buitenlands beleid. Het zet hem ook openlijk in opstand tegen de interventionistische consensus die lange tijd de Amerikaanse benadering van de wereld heeft gevormd.
Trump heeft zijn minachting voor buitenlandse oorlogen nooit verborgen gehouden. "Laten we Afghanistan verlaten", twitterde hij tijdens zijn campagne. In een presidentieel debat durfde hij de onuitsprekelijke waarheid te uiten dat de invasie van Irak "de grootste fout in de geschiedenis van dit land" was. Toen een recente interviewer hem naar het Midden-Oosten vroeg, mijmerde hij: "Gaan we in dat deel van de wereld blijven?" en concludeerde: "Plots komt het op een punt waarop je daar niet hoeft te blijven."
Nu zet Trump voor het eerst de instincten achter die woorden om in daden. De militaristische kliek die hem omringt, zal moeite hebben om de aanval te weerstaan.
Het nieuwe hands-off-beleid van Trump ten aanzien van Syrië zou een complete omkering zijn van wat staatssecretaris Mike Pompeo en nationale veiligheidsadviseur John Bolton hebben geprobeerd te doen sinds ze vorig jaar aan hun vuurspuwende regering begonnen. "We zijn daar totdat het territoriale kalifaat van ISIS is verwijderd en zolang de Iraanse dreiging door het Midden-Oosten voortduurt", donderde Bolton onlangs. Pompeo beloofde dat de Amerikaanse troepen zouden blijven totdat Iran "alle troepen onder Iraans bevel in heel Syrië" terugtrok.
In de afgelopen maanden is het Amerikaanse leger betrokken geweest bij een grote poging, zonder toestemming van het Congres en waarover zelfs niet is gedebatteerd in Washington, om de controle over Oost-Syrië te consolideren – een gebied dat twee keer zo groot is als Massachusetts. De New Yorker meldde vorige maand dat 4,000 Amerikaanse troepen nu opereren vanuit minstens een dozijn bases in de regio, waaronder vier vliegvelden, en dat "door de Amerikanen gesteunde troepen nu heel Syrië ten oosten van de Eufraat beheersen".
Deze enclave moest een platform worden van waaruit de Verenigde Staten macht zouden kunnen projecteren in het Midden-Oosten – en vooral tegen Iran. Om ervoor te zorgen dat de resterende tweederde van Syrië niet stabiliseert en bloeit onder controle van de regering, kondigde de regering-Trump plannen aan om andere landen te beletten hulp voor wederopbouw te sturen. James Jeffrey, onze speciale gezant voor Syrië, verklaarde dat de Verenigde Staten "het onze taak zouden maken om het leven van dat floppende kadaver van een regime zo ellendig mogelijk te maken".
