Zal een niet-uitgelokte oorlog met Iran het afscheidscadeau van Trump aan de wereld zijn?

Het aanzetten van president Trump tot geweld door criminele bendes en de bezetting van het Capitool maakt duidelijk dat er geen enkele beperking is op het machtsmisbruik dat hij kan plegen in de komende twee weken dat hij in functie blijft. Hoe schandalig zijn opruiende optreden woensdag ook was, ik vrees dat hij de komende dagen tot iets veel gevaarlijkers zal aanzetten: zijn langverwachte oorlog met Iran.

Zou hij mogelijk zo waanvoorstellingen hebben dat hij zich voorstelde dat zo'n oorlog in het belang van de natie of regio zou zijn of zelfs in zijn eigen kortetermijnbelangen? Zijn gedrag en duidelijke gemoedstoestand deze week en de afgelopen twee maanden geven antwoord op die vraag.

Ik dring aan op moedige klokkenluiders vandaag, deze week, niet maanden of jaren vanaf nu, nadat de bommen zijn begonnen te vallen. Het zou de meest patriottische daad van je leven kunnen zijn.

De uitzending deze week van B-52's non-stop retourvlucht van North Dakota naar de Iraanse kust - de vierde dergelijke vlucht in zeven weken, één aan het einde van het jaar - samen met zijn opbouw van Amerikaanse troepen in het gebied, is niet alleen een waarschuwing voor Iran maar ook voor ons.

Half november, toen deze vluchten begonnen, moest de president op het hoogste niveau worden ontmoedigd om een ​​niet-uitgelokte aanval op Iraanse nucleaire installaties te leiden. Maar een aanval "uitgelokt" door Iran (of door milities in Irak die zich bij Iran aansluiten) werd niet uitgesloten.

Amerikaanse militaire en inlichtingendiensten hebben vaak, zoals in Vietnam en Irak, presidenten voorzien van valse informatie die voorwendsels boden om onze vermeende tegenstanders aan te vallen. Of ze hebben geheime acties voorgesteld die de tegenstanders zouden kunnen uitlokken tot een reactie die een Amerikaanse "vergelding" rechtvaardigt.

De moord op Mohsen Fakhrizadeh, de belangrijkste nucleaire wetenschapper van Iran, in november was waarschijnlijk bedoeld als een dergelijke provocatie. Als dat zo is, is het tot nu toe mislukt, net als de moord precies een jaar geleden op generaal Suleimani.

Maar de tijd dringt nu om een ​​uitwisseling van gewelddadige acties en reacties op gang te brengen die zullen dienen om de hervatting van de nucleaire deal met Iran door de aantredende regering-Biden te blokkeren: een bij uitstek doel, niet alleen van Donald Trump maar van de bondgenoten die hij de afgelopen maanden heeft helpen samenbrengen, zijn Israël, Saoedi-Arabië en de VAE.

Blijkbaar zou er meer nodig zijn dan individuele moorden om Iran ertoe te brengen reacties te riskeren die een grootschalige luchtaanval rechtvaardigen voordat Trump zijn ambt verlaat. Maar het Amerikaanse leger en geheime planningsstaf zijn klaar om te proberen die uitdaging volgens schema aan te gaan.

Ik was zelf een deelnemer-waarnemer van dergelijke planning, met betrekking tot Vietnam een ​​halve eeuw geleden. Op 3 september 1964 – amper een maand nadat ik speciaal assistent was geworden van de adjunct-secretaris van defensie voor internationale veiligheidszaken, John T McNaughton – kwam er een memo op mijn bureau in het Pentagon, geschreven door mijn baas. Hij beval acties aan "die waarschijnlijk op een gegeven moment een militaire reactie van de DRV [Noord-Vietnam] zullen uitlokken ... die ons waarschijnlijk goede redenen zullen geven om te escaleren als we dat willen".

Zulke acties "die opzettelijk een reactie van de DRV zouden uitlokken" (sic), zoals vijf dagen later uiteengezet door McNaughtons tegenhanger op het ministerie van Buitenlandse Zaken, de assistent-staatssecretaris William Bundy, zouden kunnen bestaan ​​uit "het uitvoeren van Amerikaanse marinepatrouilles die steeds dichter bij de Noord-Vietnamese kust komen te liggen" - dwz ze uitvoeren binnen de 12 mijl lange kustwateren die de Noord-Vietnamezen beweerden: zo dicht bij het strand als nodig is, om een ​​reactie te krijgen die zou kunnen rechtvaardigen wat McNaughton noemde "een volwaardige druk op Noord-Vietnam [een progressieve ly all-out bombardementen campagne]", die zou volgen "vooral als een Amerikaans schip tot zinken zou worden gebracht".

Ik twijfel er niet aan dat een dergelijke noodplanning, geregisseerd door het Oval Office, om, indien nodig, een excuus uit te lokken om Iran aan te vallen terwijl deze regering nog in functie is, op dit moment bestaat, in kluizen en computers in het Pentagon, de CIA en het Witte Huis. Dat betekent dat er functionarissen bij die bureaus zijn – misschien zit er een aan mijn oude bureau in het Pentagon – die op hun beveiligde computerschermen zeer geheime aanbevelingen hebben gezien, precies zoals de memo's van McNaughton en Bundy die in september 1964 op mijn bureau kwamen.

Het spijt me dat ik die memo's niet in 1964 heb gekopieerd en naar de commissie voor buitenlandse betrekkingen heb gestuurd, in plaats van vijf jaar later.

Ik zal er altijd spijt van hebben dat ik die memo's - samen met vele andere dossiers in de uiterst geheime kluis in mijn kantoor op dat moment, die allemaal de valse campagnebeloften van de president datzelfde najaar belogen dat "we geen bredere oorlog zoeken" - niet heb gekopieerd en overgebracht naar de commissie voor buitenlandse betrekkingen van senator Fulbright in september 1964 in plaats van vijf jaar later, in 1969, of naar de pers in 1971. Een oorlog had levens kunnen redden.

Actuele documenten of digitale bestanden die overwegen om Iraanse acties die heimelijk door ons zijn uitgelokt uit te lokken of te 'vergelden', mogen niet nog een moment geheim blijven voor het Amerikaanse Congres en het Amerikaanse publiek, anders krijgen we een rampzalig een voldongen feit vóór 20 januari, een oorlog veroorzaken die potentieel erger is dan Vietnam plus alle oorlogen in het Midden-Oosten samen. Het is niet te laat om dergelijke plannen door deze gestoorde president uit te voeren, noch voor een geïnformeerd publiek en het Congres om hem hiervan te weerhouden.

Ik dring aan op moedige klokkenluiders vandaag, deze week, niet maanden of jaren vanaf nu, nadat de bommen zijn begonnen te vallen. Het zou de meest patriottische daad van je leven kunnen zijn.