Waarom Russische en Oekraïense oorlogsstokers elkaar afschilderen als nazi's en fascisten

Door Yurii Sheliazhenko, World BEYOND War, Maart 15, 2022

Toenemende vijandigheid tussen Rusland en Oekraïne maakt het moeilijk om overeenstemming te bereiken over een staakt-het-vuren.

De Russische president Vladimir Poetin volhardt in militaire interventie en beweert dat hij Oekraïne bevrijdt van een regime dat, net als fascisten, zijn eigen volk vermoordt.

President van Oekraïne Volodymyr Zelenskyy mobiliseert de hele bevolking om tegen agressie te vechten en zegt dat Russen zich gedragen als nazi's bij het doden van burgers.

Oekraïense en Russische reguliere media gebruiken militaire propaganda om de andere partij nazi's of fascisten te noemen, wijzend op hun rechtse en militaristische misbruiken.

Alle verwijzingen van dat soort pleiten simpelweg voor 'rechtvaardige oorlog' door een beroep te doen op het beeld van gedemoniseerde vijanden uit het verleden die diepgeworteld zijn in de archaïsche politieke cultuur.

Natuurlijk weten we dat zoiets als rechtvaardige oorlog in principe niet kan bestaan, omdat het eerste slachtoffer van oorlog de waarheid is, en elke versie van gerechtigheid zonder waarheid is spot. Het idee van massamoord en vernietiging als gerechtigheid is onzinnig.

Maar kennis van effectieve geweldloze manieren van leven en een visie op een betere toekomstige planeet zonder legers en grenzen maken deel uit van de vredescultuur. Ze zijn niet voldoende verspreid, zelfs niet in de meest ontwikkelde samenlevingen, laat staan ​​in Rusland en Oekraïne, staten die nog steeds dienstplicht hebben en kinderen een militaire patriottische opvoeding geven in plaats van vredeseducatie voor burgerschap.

De cultuur van vrede, die te weinig is geïnvesteerd en ondergepopulariseerd, worstelt om om te gaan met de archaïsche cultuur van geweld, gebaseerd op verdomd oude ideeën dat macht gelijk heeft en dat de beste politiek "verdeel en heers" is.

Deze ideeën over de cultuur van geweld zijn waarschijnlijk nog ouder dan fasces, het oude Romeinse symbool van macht, een bundel stokken met een bijl in het midden, instrumenten voor geseling en onthoofding en symbool van kracht in eenheid: je kunt gemakkelijk een stok breken maar niet de hele bundel.

In extreme zin zijn fasces een metafoor voor de gewelddadig verzamelde en vervangbare mensen die van hun individualiteit zijn beroofd. Het bestuursmodel per stok. Niet door reden en prikkels, zoals geweldloos bestuur in een cultuur van vrede.

Deze metafoor van fasces staat heel dicht bij het militaire denken, bij het moreel van moordenaars dat morele geboden tegen doden verdringt. Als je ten oorlog trekt, zou je geobsedeerd moeten zijn door de waanvoorstelling dat "wij" allemaal zouden moeten vechten en dat "zij" allemaal zouden omkomen.

Daarom elimineert het regime van Poetin op wrede wijze elke politieke oppositie tegen zijn oorlogsmachine en arresteert het duizenden anti-oorlogsdemonstranten. Daarom hebben Rusland en NAVO-landen elkaars media verboden. Daarom deden Oekraïense nationalisten hun best om het gebruik van de Russische taal in het openbaar te verbieden. Daarom zal de Oekraïense propaganda je een sprookje vertellen over hoe de hele bevolking een leger werd in de volksoorlog, en in stilte miljoenen vluchtelingen, intern ontheemden en mannen in de leeftijd van 18-60 jaar negeert die zich verbergen voor verplichte dienstplicht wanneer dat verboden is van het land verlaten. Daarom lijden de vredelievende mensen, en niet de oorlogszuchtige elites, aan alle kanten het meest als gevolg van vijandelijkheden, economische sancties en discriminerende hysterie.

De militaristische politiek in Rusland, Oekraïne en de NAVO-landen vertoont zowel wat ideologie als praktijken betreft enkele overeenkomsten met de vreselijk gewelddadige totalitaire regimes van Mussolini en Hitler. Dergelijke overeenkomsten zijn natuurlijk geen excuus voor oorlog of bagatellisering van nazi- en fascistische misdaden.

Deze overeenkomsten zijn breder dan de duidelijk neonazistische identiteit, ondanks het feit dat sommige militaire eenheden van dit soort zowel aan Oekraïense zijde (Azov, Rechtse Sector) als aan Russische zijde (Varyag, Russische Nationale Eenheid) hebben gevochten.

In de breedste zin probeert fascistisch-achtige politiek het hele volk in een oorlogsmachine te veranderen, de nep-monolithische massa's zogenaamd verenigd in een impuls om een ​​gemeenschappelijke vijand te bestrijden die alle militaristen in alle landen proberen op te bouwen.

Om je als fascisten te gedragen, volstaat het om een ​​leger te hebben en alles wat met het leger te maken heeft: verplichte verenigde identiteit, existentiële vijand, voorbereiding op onvermijdelijke oorlog. Je vijand hoeft niet noodzakelijkerwijs joden, communisten en perverselingen te zijn; het kan iedereen echt of ingebeeld zijn. Uw monolithische strijdlust hoeft niet noodzakelijkerwijs te zijn geïnspireerd door één autoritaire leider; het kan één haatbericht zijn en één oproep om te vechten, geleverd door talloze gezaghebbende stemmen. En zaken als het dragen van swastika's, marcheren met fakkels en andere historische heropvoeringen zijn optioneel en nauwelijks relevant.

Lijkt de Verenigde Staten op een fascistische staat omdat er twee sculpturale reliëfs van fasces in de hal van het Huis van Afgevaardigden staan? Absoluut niet, het is gewoon een historisch artefact.

De Verenigde Staten, en Rusland, en Oekraïne lijken een beetje op fascistische staten omdat ze alle drie militaire troepen hebben en bereid zijn om die te gebruiken om absolute soevereiniteit na te streven, dat wil zeggen om te doen wat ze maar willen op hun grondgebied of invloedssfeer, alsof macht is rechts.

Ook worden alle drie verondersteld natiestaten te zijn, wat een monolithische eenheid betekent van de mensen van dezelfde cultuur die onder één almachtige regering leven binnen strikte geografische grenzen en daardoor geen interne of externe gewapende conflicten hebben. Een natiestaat is waarschijnlijk het domste en meest onrealistische vredesmodel dat je je kunt voorstellen, maar het is nog steeds conventioneel.

In plaats van een kritische heroverweging van archaïsche concepten van Westfaalse soevereiniteit en de Wilsoniaanse natiestaat, waarvan alle gebreken werden onthuld door het nazi- en fascistische staatsmanschap, beschouwen we deze concepten als onbetwistbaar en schuiven we alle schuld voor de Tweede Wereldoorlog bij twee dode dictators en een stelletje van hun volgelingen. Geen wonder dat we keer op keer fascisten in de buurt vinden en oorlogen tegen hen voeren, ons gedragen zoals zij volgens politieke theorieën zoals die van hen, maar proberen onszelf ervan te overtuigen dat wij beter zijn dan zij.

Om het huidige militaire conflict op twee sporen op te lossen, West tegen Oost en Rusland tegen Oekraïne, en om elke oorlog te stoppen en oorlogen in de toekomst te voorkomen, moeten we technieken van geweldloze politiek gebruiken, een cultuur van vrede ontwikkelen en toegang bieden tot vredeseducatie voor de volgende generaties. We moeten stoppen met schieten en beginnen met praten, de waarheid vertellen, elkaar begrijpen en handelen voor het algemeen belang zonder iemand schade toe te brengen. Rechtvaardigingen van geweld tegen welk volk dan ook, zelfs degenen die zich gedragen als nazi's of fascisten, helpen niet. Het zou beter zijn om dergelijk verkeerd gedrag zonder geweld te weerstaan ​​en misleide, militante mensen te helpen de voordelen van georganiseerde geweldloosheid te begrijpen. Wanneer de kennis en effectieve praktijken van vreedzaam leven wijdverbreid zullen zijn en alle vormen van geweld tot een realistisch minimum zullen worden beperkt, zullen de mensen op aarde immuun zijn voor de oorlogsziekte.