Geen oorlog meer over iets

Door David Swanson

Toen ik de afgelopen dagen nieuwe artikelen over de oude internets zocht naar het woord 'oorlog', kwam ik ongeveer evenveel gebruik van 'oorlog' tegen om naar oorlogen te verwijzen en om geheel naar andere dingen te verwijzen. Blijkbaar is er een oorlog tegen graft, een propaganda-oorlog, een aantal prijzenoorlogen, een woordenoorlog, een Republikeinse oorlog tegen vrouwen en een vrouw die borstvoeding heeft gegeven en nu lijdt aan "door oorlog verscheurde tepels".

Hoewel een oorlog tegen vrouwen of een oorlog tegen de armen evenveel wreedheid en lijden met zich meebrengt als een echte oorlog, is het geen echte oorlog. Het is een ander fenomeen, waarvoor een andere reeks oplossingen nodig is.

Terwijl een oorlog tegen terreur of een oorlog tegen drugs werkelijke oorlog kan omvatten, is het niet alleen echte oorlog, en wordt het ook beter begrepen als de componenten ervan uit elkaar worden gehaald.

Hoewel een cyberoorlog schade kan aanrichten, is het een heel ander wezen dan een, weet je, oorlogsoorlog - fysiek, visueel, juridisch, moreel anders en in termen van preventiemaatregelen.

Een oorlog tegen armoede of racisme of een andere slechte zaak die we willen elimineren, is heel anders dan een oorlog tegen een natie of een bevolking die, typisch, slechts een bepaald deel van de aanhangers van een oorlog wil geëlimineerd.

Ik bedoel niet alleen dat andere oorlogen niet te vergelijken zijn met oorlog in termen van investeringen ("Als de oorlog tegen armoede een echte oorlog was, zouden we er eigenlijk geld in steken!"). Ik bedoel dat oorlog volkomen de verkeerde manier is, metaforisch of letterlijk, om na te denken over het beëindigen van armoede.

En ik bedoel niet alleen dat oorlog altijd mislukt, hoewel dat zo is. ("De oorlog tegen terreur heeft meer terreur gebracht en de oorlog tegen drugs heeft meer drugs voortgebracht; misschien moeten we een oorlog tegen geluk hebben!") Ik bedoel dat oorlog een gewelddadig, roekeloos, irrationeel uithalen is naar een probleem om zeer luidruchtig te laten zien dat men 'iets doet'. Dit is iets heel anders dan proberen een wereld te ontwikkelen zonder armoede of zonder racisme of - wat dat betreft - zonder oorlog. Je kunt geen oorlog voeren tegen de makers van oorlog en verwachten er vrede uit te halen.

Het is zeker belangrijk om te erkennen wie een probleem veroorzaakt. De 1% hamstert rijkdom en legt armoede op. Promotors van seksisme drijven seksisme aan. Enz. Maar ze behandelen als oorlogsvijanden heeft geen zin en zal niet beter werken dan dat uw lokale politie uw openbare demonstratie behandelt als een daad van terrorisme. We hoeven de 1% niet te doden of ze voor zich te winnen. We moeten ons overtuigen en deelnemen aan strategische geweldloze actie met genoeg mensen om onze wereld te beheersen.

Oorlogstaal in niet-oorlogsdiscours in onze cultuur is niet beperkt tot het woord 'oorlog', maar omvat het volledige scala van barbaarse, contraproductieve, pleitbezorging voor geweld - serieus, metaforisch en grappen maken. De "oorlog tegen misdaad" omvat door de staat gesanctioneerde moord en erger. Oorlogen tegen abortusdokters en zedendelinquenten en politieke tegenstanders omvatten moord volgens het model van de staat. De staat gebruikt moord om zich tot andere staten te verhouden, zoals individuen het gebruiken om zich tot andere individuen te verhouden.

Aanvaarding van oorlog maakt het natuurlijk gemakkelijker om oorlogstaal in andere situaties te gebruiken. Als oorlog zou worden beschouwd als zoiets kwaads als slavernij of verkrachting of kindermishandeling, zouden we niet zo graag een oorlog tegen kanker lanceren (of soldaten sturen om ebola te doden). Maar acceptatie van de oorlogsmetafoor gedurende ons hele leven moet het ook gemakkelijker maken om echte oorlog te accepteren. Als we een oorlog tegen kanker voeren, waarom in de wereld dan geen oorlog tegen onthoofders? Als er een oorlog tegen vrouwen is, waarom zou u dan geen oorlog beginnen om al het recht van vrouwen te verdedigen, behalve het recht om niet te worden gebombardeerd?

Ik stel voor dat we proberen anders te denken en anders te praten, dat ons buitenlands beleid gebruik maakt van diplomatie, hulp en de rechtsstaat, in plaats van massamoord - of wat in strategische termen het genereren van terrorisme zou kunnen worden genoemd; en dat ons binnenlands beleid dit voorbeeld volgt, dat we niet alleen op een krankzinnige manier sociale problemen aanpakken, maar de systemen transformeren die ze veroorzaken. Een oorlog tegen klimaatverandering klinkt niet alsof het een radicale vermindering van consumentisme en kapitalisme inhoudt, zoals het moet. Het klinkt meer als een grote maar symbolische investering in zonnepanelen en misschien een heel glanzende trein. En een oorlog tegen klimaatverandering is al iets dat het Pentagon begint te gebruiken om een ​​werkelijke oorlog tegen de mens te betekenen.

Dus, hoe moeten we anders praten? Hier is een idee voor bepaalde contexten: laten we, in plaats van een oorlog tegen armoede aan te gaan, werken aan de beweging om armoede uit te bannen, armoede te beëindigen of armoede uit te bannen of te overwinnen, om armoede tot het verleden te maken. Laten we, in plaats van een oorlog tegen vrouwen te betreuren, proberen wreedheid, misbruik, geweld, oneerlijkheid, brutaliteit en discriminatie van vrouwen bloot te leggen en een halt toe te roepen. Door dit te doen, kunnen we specifieker zijn over wat de problemen en oplossingen zijn. Laten we een einde maken aan politieke corruptie in plaats van een oorlog tegen graft. Laten we in plaats van een propaganda-oorlog propaganda aan de kaak stellen en deze tegengaan met nauwkeurige informatie en kalm, wijs begrip. In plaats van prijzenoorlogen, marktconcurrentie. In plaats van een woordenstrijd, onbeschoftheid. Ik kan me voorstellen dat de meeste mensen 'door oorlog verscheurde tepels' kunnen herschrijven zonder veel hulp.

Een logische plek om te beginnen, denk ik, is aan de gang een campagne om oorlog af te schaffen (geen oorlog voeren).