Door David Swanson, World BEYOND War, Mei 18, 2022
Ik publiceer vaak een recensie van een recent boek en voeg een lijst van recente boeken die pleiten voor de afschaffing van oorlog. Ik heb een boek uit de jaren negentig op die lijst geplakt, die verder allemaal van de 1990e eeuw is. De reden dat ik geen boeken uit de jaren twintig en dertig heb opgenomen, is het formaat dat het zou zijn.
Een van de boeken die op die lijst zou komen, is uit 1935 Waarom oorlogen moeten stoppen door Carrie Chapman Catt, mevrouw Franklin D. Roosevelt (ik denk dat het duidelijk maken dat ze getrouwd was met de president zwaarder was dan het noemen van haar eigen naam), Jane Addams en zeven andere vooraanstaande vrouwelijke activisten voor verschillende doelen.
Buiten het medeweten van de onschuldige lezer, had Catt vóór WOI even welsprekend gepleit voor vrede en daarna WWI gesteund, terwijl Eleanor Roosevelt weinig had gedaan om zich tegen WOI te verzetten. Geen van de 10 auteurs, met uitzondering van Florence Allen mogelijk, zou, ondanks het aandringen van stappen in dit boek om de Tweede Wereldoorlog te voorkomen, ondanks het voorspellen en argumenteren met grote nauwkeurigheid en urgentie in 1935, zich ertegen verzetten wanneer het kwam. Een van hen, Emily Newell Blair, ging tijdens de Tweede Wereldoorlog aan de slag met propaganda voor het Ministerie van Oorlog nadat hij in dit boek een krachtig pleidooi had gehouden tegen de valse overtuiging dat elke oorlog defensief of gerechtvaardigd zou kunnen zijn.
Dus, hoe nemen we zulke schrijvers serieus? Dit is precies hoe bergen van wijsheid die uit de meest vredige jaren van de Amerikaanse cultuur kwamen, begraven zijn. Dit is een reden waarom we moeten leren om laat de Tweede Wereldoorlog achter. Het belangrijkste antwoord is dat we deze argumenten serieus nemen, niet door de mensen die ze hebben gemaakt op een voetstuk te plaatsen, maar door de boeken te lezen en ze op hun merites te beschouwen.
Voorstanders van de vrede van de jaren dertig worden vaak gekarikaturiseerd als naïeve weldoeners zonder besef van de wrede echte wereld, mensen die dachten dat het Kellogg-Briand-pact op magische wijze een einde zou maken aan alle oorlogen. Maar deze mensen, die eindeloze uren hadden gestoken om het Kellogg-Briand-pact te creëren, hadden geen seconde gedacht dat ze klaar waren. Ze pleitten in dit boek voor de noodzaak om de wapenwedloop te stoppen en het oorlogssysteem te ontmantelen. Ze geloofden dat alleen de afschaffing van het militarisme oorlogen zou voorkomen.
Dit zijn ook de mensen die in de aanloop naar en tijdens de Tweede Wereldoorlog de Amerikaanse en Britse regeringen zonder succes onder druk hebben gezet om grote aantallen Joodse vluchtelingen op te nemen in plaats van toe te staan dat ze worden afgeslacht. De zaak waar sommige van deze activisten tijdens de oorlog voor streden, werd, enkele jaren nadat de oorlog was afgelopen, in feite de oorzaak waarvan de naoorlogse propaganda deed alsof de oorlog was geweest.
Dit zijn ook de mensen die jarenlang marcheerden en demonstreerden tegen de wapenwedloop met en de geleidelijke opbouw naar oorlog met Japan, iets wat elke goede Amerikaanse student je zal vertellen dat nooit is gebeurd, aangezien de arme, onschuldige Verenigde Staten werden verrast door een aanval uit een heldere blauwe lucht. Dus ik neem de geschriften van vredesactivisten uit de jaren dertig heel serieus. Ze maakten oorlogswinsten beschamend en vrede populair. De Tweede Wereldoorlog maakte daar een einde aan, maar waar eindigde het niet?
In dit boek lezen we over de nieuwe verschrikkingen van WOI: onderzeeërs, tanks, vliegtuigen en vergiften. We zien het begrip dat praten over oorlogen uit het verleden en deze laatste oorlog als voorbeelden van dezelfde soort misleidend was. We kunnen nu natuurlijk kijken naar de nieuwe verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog en de honderden oorlogen die daarop volgden: kernwapens, raketten, drones en de overweldigende impact die nu op burgers en de natuurlijke omgeving is, en ons afvragen of de twee wereldoorlogen twee wereldoorlogen zijn. voorbeelden van hetzelfde, of ze nu in dezelfde categorie als oorlog moeten worden beschouwd, en of de gewoonte om over oorlog na te denken in termen van voor de Eerste Wereldoorlog voortduurt uit onwetendheid of opzettelijke waanvoorstelling.
Deze auteurs pleiten tegen het instituut oorlog vanwege wat het doet om haat en propaganda te creëren, vanwege de impact ervan op de moraliteit. Ze leggen uit dat oorlogen meer oorlogen veroorzaken, waaronder de Frans-Pruisische oorlog van 1870 die het rampzalige Verdrag van Versailles na WOI veroorzaakte. Ze beweren ook dat de Eerste Wereldoorlog tot de Grote Depressie heeft geleid - een verrassend idee voor de meeste Amerikaanse studenten, die je allemaal zullen vertellen dat de Tweede Wereldoorlog een einde maakte aan de Grote Depressie.
Van haar kant pleit Eleanor Roosevelt in dit boek ervoor dat oorlog moet worden beëindigd als het geloof in heksen en in het gebruik van duelleren was beëindigd. Kun je je de rommelige en onmiddellijke echtscheiding voorstellen die de partner van een Amerikaanse politicus zou volgen die vandaag een dergelijke verklaring aflegt? Uiteindelijk is dit de eerste reden om geschriften uit een ander tijdperk te lezen: om te leren wat het schokkend toelaatbaar was om te zeggen.
