Als het bombardement plaatsvindt wanneer de bommen die uit Amerikaanse vliegtuigen zijn gevallen, ontploffen, dan hebben de Verenigde Staten Duitsland net gebombardeerd en bombarderen ze Duitsland al meer dan 70 jaar elk jaar.
Er zijn nog steeds meer dan 100,000 nog te ontploffen Amerikaanse en Britse bommen uit de Tweede Wereldoorlog verborgen in de grond in Duitsland. merkt de . op Smithsonian Magazine:
“Voordat een bouwproject in Duitsland begint, van de uitbreiding van een huis tot het leggen van sporen door de nationale spoorwegautoriteit, moet de grond worden gecertificeerd als vrij van niet-geëxplodeerde munitie. Toch werden afgelopen mei zo'n 20,000 mensen uit een gebied van Keulen verwijderd, terwijl de autoriteiten een bom van één ton verwijderden die tijdens bouwwerkzaamheden was ontdekt. In november 2013 werden nog eens 20,000 mensen in Dortmund geëvacueerd terwijl experts een 'Blockbuster'-bom van 4,000 pond onschadelijk maakten die het grootste deel van een stadsblok kon vernietigen. In 2011 moesten 45,000 mensen - de grootste evacuatie in Duitsland sinds de Tweede Wereldoorlog - hun huizen verlaten toen een droogte onthulde dat een soortgelijk apparaat op de bedding van de Rijn in het midden van Koblenz lag. Hoewel het land al drie generaties in vrede leeft, behoren de Duitse bomopruimingsploegen tot de drukste ter wereld. Elf bomtechnici zijn sinds 2000 gedood in Duitsland, waaronder drie die stierven bij een enkele explosie terwijl ze probeerden een bom van 1,000 pond onschadelijk te maken op de plaats van een populaire vlooienmarkt in Göttingen in 2010.”
Een nieuwe film genaamd De bomjagers richt zich op de stad Oranienburg, waar een enorme concentratie aan bommen een constante dreiging vormt. In het bijzonder richt de film zich op één man wiens huis in 2013 ontplofte. Hij verloor alles. Oranienburg, nu bekend als de stad van de bommen, was een centrum van nucleair onderzoek dat de Amerikaanse regering niet wilde dat de oprukkende Sovjets zouden verwerven. Dat is tenminste een van de redenen voor het massale bombardement op Oranienburg. In plaats van de Sovjetverwerving van kernwapens mogelijk met een handvol jaren te versnellen, moest Oranienburg worden beregend met dekens van enorme bommen - om de komende decennia te exploderen.
Het waren niet zomaar bommen. Het waren stuk voor stuk bommen met vertraagde zekeringen. Bommen met vertraagde lont werden meestal samen met niet-vertraagde bommen gebruikt om een bevolking verder te terroriseren en humanitaire reddingsoperaties na een bombardement te belemmeren, vergelijkbaar met hoe clusterbommen zijn gebruikt in recente Amerikaanse oorlogen om het terroriseren van een bevolking door te blazen de komende maanden kinderen opvoeden, en vergelijkbaar met "dubbel tikken" in de zaken van dronemoord - de eerste raket of "tik" om te doden, de tweede om elke hulpverlener te doden die hulp brengt. Bommen met vertraagde zekering gaan enkele uren of dagen na de landing af, maar alleen als ze goed naar boven landen. Anders kunnen ze enkele uren of dagen of weken of maanden of jaren of decennia of god weet wanneer later. Vermoedelijk werd dit destijds begrepen en bedoeld. Dus die intentie draagt misschien bij aan de logica van mijn kop hierboven. Misschien waren de Verenigde Staten niet alleen van plan Duitsland te bombarderen, maar dit jaar 70 jaar geleden Duitsland te bombarderen.
Elk jaar gaan er een of twee bommen af, maar de grootste concentratie bevindt zich in Oranienburg, waar duizenden en duizenden bommen zijn gevallen. De stad heeft een gezamenlijke inspanning geleverd om de bommen te vinden en te elimineren. Mogelijk blijven er honderden over. Als er bommen worden gevonden, worden buurten ontruimd. De bom is uitgeschakeld, of hij is ontploft. Zelfs tijdens het zoeken naar bommen moet de overheid huizen beschadigen terwijl ze met gelijkmatige tussenpozen testgaten in de grond boort. Soms breekt de overheid zelfs een huis af om daaronder naar bommen te zoeken.
Een Amerikaanse piloot die lang geleden bij deze waanzin betrokken was, zegt in de film dat hij dacht aan die onder de bommen, maar geloofde dat de oorlog voor de redding van de mensheid was, en rechtvaardigde daarmee alles. Nu, zegt hij, ziet hij geen rechtvaardiging voor oorlog.
Ook in de film schrijft een Amerikaanse veteraan naar de burgemeester van Oranienburg en stuurt hij $ 100 om zich te verontschuldigen. Maar de burgemeester zegt dat er niets is om spijt van te hebben, dat de Verenigde Staten alleen deden wat ze moesten doen. Bedankt voor de wederzijdse afhankelijkheid, meneer de burgemeester. Ik zou je graag in een talkshow hebben met de geest van Kurt Vonnegut. Serieus, de schuld van Duitsland is enorm bewonderenswaardig en verdient navolging in de schuldvrije Verenigde Staten, die zichzelf grotesk voor altijd zondeloos lijkt. Maar deze twee uitersten bouwen op elkaar voort in een giftige relatie.
Wanneer je je voorstelt dat je een oorlog hebt gerechtvaardigd, inhoudt dat je je voorstelt dat je daarmee elke gruweldaad in die oorlog hebt gerechtvaardigd, zijn de resultaten dingen als nucleaire bombardementen en bombardementen die zo intens zijn dat een land bedekt blijft met niet-ontplofte bommen in een tijd dat bijna niemand betrokken bij de oorlog leeft niet meer. Duitsland zou zijn vredesidentiteit moeten versterken door zijn door schuld geteisterde onderdanigheid aan de Verenigde Staten van zich af te schudden en een einde te maken aan de Amerikaanse oorlogsvoering vanuit bases op Duitse bodem. Het zou het Amerikaanse leger moeten vragen om eruit te komen en te nemen allen van zijn bommen mee.
