Door David Swanson, World BEYOND WarJanuari 12, 2023
Opmerkingen over de livestream Defuse Nuclear War van RootsAction.org op 12 januari 2023. Video hier.
Bedankt dat jullie er allemaal zijn en dat jullie mij erbij hebben betrokken.
Wij kennen de risico's. Ze zijn geen geheim. De Doomsday-klok kan bijna nergens anders heen dan vergetelheid.
We weten wat er nodig is. We hebben een nationale feestdag gemaakt van een man die zei dat hij zich zou verzetten tegen alle kernwapens en alle oorlogen, ongeacht of het populair was, die zei dat de keuze was tussen geweldloosheid en niet-bestaan.
We zijn ons zo bewust van wat er nodig is dat we allemaal routinematig tegen onze kinderen zeggen dat ze radicale vredestichters moeten zijn, moeten de-escaleren, zich terugtrekken, zich verontschuldigen, compromissen sluiten.
We weten wat oorlog is en eindelijk (met blanke christelijke Europese slachtoffers om Rusland de schuld te geven) zien we de beelden ervan in de nieuwsmedia. We horen ook eindelijk wat het financieel kost.
Maar we horen wat het financieel kost, niet in termen van de afwegingen, van het welzijn van mens en milieu dat veel groter is dan het beëindigen van oorlog dat zou kunnen worden gedaan met de financiering die nu aan oorlog wordt besteed - eerder in de belachelijke termen van het uitgeven van geld, ook aan mens en milieubehoeften, op de een of andere manier een kwaad op zich.
Oorlogsslachtoffers worden gepresenteerd, niet als redenen om oorlog te beëindigen, maar als redenen om ermee door te gaan.
Begeleiding die je aan kinderen zou geven wordt alom gemeden. In feite komt het neer op verraad om zelfs maar het soort verstandige stappen voor te stellen waarvan je zou willen dat kinderen leren.
In onze regering oefent een kleine groep rechtse mensen feitelijk de macht uit ten behoeve van bezuinigingen op militaire uitgaven in combinatie met het kwade van bezuinigingen op mens en milieu, en sommige van degenen die zogenaamd om de toekomst van het leven op aarde geven, vinden dat spotwaardig.
De waarde van de dag is passiviteit. De allerhoogste eigenschap is lafheid. Zogenaamde progressieven binnen en buiten het Congres ondersteunen eindeloze bergen wapenleveranties om een oorlog gaande te houden, om kinderen uit te hongeren die dezelfde middelen nodig hebben, en om het risico op een nucleaire apocalyps te vergroten, terwijl ze de stilste kleine, tegenstrijdige piepgeluiden maken over onderhandelen vrede - en als iemand daar bezwaar tegen heeft, rennen deze progressieven gillend uit hun eigen schaduw of geven een staflid de schuld van het misverstand dat ze ooit van plan waren iets te proberen.
MLK-dag zou een dag moeten zijn voor moed, voor onafhankelijkheid, voor onpartijdigheid en voor geweldloze actie voor het volledig beëindigen en afschaffen van deelname aan welke oorlog dan ook. De rechtervleugel in de Amerikaanse regering zal niet bezuinigen op oorlogsuitgaven zonder publieke druk. Degenen die beweren tegen rechts te zijn, zullen juist die oppositie boven de taak om vrede te sluiten plaatsen, bij gebrek aan enorme principiële en onafhankelijke publieke druk.
We moeten ons afvragen: waar zijn we meer tegen, honger of Republikeinen? de vernietiging van al het leven op aarde of Republikeinen? oorlog of Republikeinen? We kunnen ons verzetten tegen veel dingen die de juiste prioriteit hebben. We kunnen dat zelfs doen via onaangenaam grote coalities.
We hebben geen vegetariërs nodig tussen de maaltijden door, of pleitbezorgers voor vrede tussen oorlogen – of tussen democratische presidentschappen. Juist in tijden van overweldigende oorlogspropaganda hebben we een principieel standpunt voor vrede nodig.
Het is de moeite waard eraan te denken dat een redelijke overeenkomst werd bereikt in Minsk in 2015, dat de huidige president van Oekraïne werd gekozen in 2019 veelbelovend vredesonderhandelingen, en dat de VS (en rechtse groepen in Oekraïne) teruggeduwd daartegen.
Het is de moeite waard eraan te denken dat de Russische eisen voorafgaand aan de invasie van Oekraïne waren volkomen redelijk, en een betere deal vanuit het perspectief van Oekraïne dan alles wat sindsdien is besproken.
De VS waren de afgelopen tien maanden ook een kracht tegen onderhandelingen. Medea Benjamin & Nicolas JS Davies schreef in september:
“Voor degenen die zeggen dat onderhandelingen onmogelijk zijn, hoeven we alleen maar te kijken naar de gesprekken die plaatsvonden in de eerste maand na de Russische invasie, toen Rusland en Oekraïne voorlopig instemden met een vredesplan van vijftien punten in door Turkije bemiddelde besprekingen. Details moesten nog worden uitgewerkt, maar het kader en de politieke wil waren er. Rusland stond klaar om zich terug te trekken uit heel Oekraïne, met uitzondering van de Krim en de zelfverklaarde republieken in Donbas. Oekraïne was bereid afstand te doen van toekomstig lidmaatschap van de NAVO en een neutraliteitsstandpunt tussen Rusland en de NAVO in te nemen. Het overeengekomen kader voorzag in politieke transities op de Krim en Donbas die beide partijen zouden accepteren en erkennen, op basis van zelfbeschikking voor de mensen in die regio's. De toekomstige veiligheid van Oekraïne zou worden gegarandeerd door een groep andere landen, maar Oekraïne zou geen buitenlandse militaire bases op zijn grondgebied huisvesten.
“Op 27 maart zei president Zelenskyy tegen een nationale tv-publiek, 'Ons doel is duidelijk: vrede en het herstel van het normale leven in onze geboortestaat zo snel mogelijk.' Hij zette zijn 'rode lijnen' voor de onderhandelingen op tv om zijn volk gerust te stellen dat hij niet te veel zou toegeven, en hij beloofde hen een referendum over het neutraliteitsakkoord voordat het van kracht zou worden. . . . Oekraïense en Turkse bronnen hebben onthuld dat de regeringen van het VK en de VS een beslissende rol hebben gespeeld bij het torpederen van die vroege vooruitzichten op vrede. Tijdens het 'verrassingsbezoek' van de Britse premier Boris Johnson aan Kiev op 9 april, naar verluidt vertelde hij premier Zelenskyy dat het VK er 'voor de lange termijn in zat', dat het geen partij zou zijn bij een overeenkomst tussen Rusland en Oekraïne, en dat het 'collectieve Westen' een kans zag om Rusland te 'drukken' en vastbesloten was om het meeste. Dezelfde boodschap werd herhaald door de Amerikaanse minister van Defensie Austin, die Johnson op 25 april volgde naar Kiev en duidelijk maakte dat de VS en de NAVO niet langer alleen Oekraïne probeerden te helpen zichzelf te verdedigen, maar nu vastbesloten waren de oorlog te gebruiken om te 'verzwakken' Rusland. Turkse diplomaten vertelde de gepensioneerde Britse diplomaat Craig Murray dat deze berichten uit de VS en het VK hun anders veelbelovende pogingen om te bemiddelen bij een staakt-het-vuren en een diplomatieke resolutie teniet deden.”
Hoe kun je zien dat iemand geen vrede wil? Ze vermijden het voorzichtig. Beide partijen in deze oorlog stellen voorwaarden voor vredesbesprekingen voor waarvan ze weten dat de andere partij deze niet zal accepteren. En wanneer de ene partij een staakt-het-vuren afkondigt voor 2 dagen, bluft de andere partij niet en stelt er gedurende 4 dagen geen voor, maar kiest ervoor om het belachelijk te maken.
Als we eenmaal begrijpen dat de weg naar vrede geen oorlog is, en dat vrede beschikbaar is door middel van compromissen als regeringen dat willen, wat kunnen we dan doen?
Hier zijn aankomende acties die net zo'n grote impact zullen hebben als wij ze laten hebben. Ik hoop jullie allemaal bij zoveel mogelijk te zien. Je krijgt deze presentatie per e-mail toegestuurd en je kunt de gebeurtenissen vinden op worldbeyondwar.org.
Vrede.
