Door oorlogen en gewelddadige regimewisselingen in Kosovo, Irak, Haïti en Libië zijn ze verstrikt geraakt in eindeloze corruptie, armoede en chaos. Mislukte proxy-oorlogen in Somalië, Syrië en Jemen hebben geleid tot eindeloze oorlogen en humanitaire rampen. Amerikaanse sancties tegen Cuba, Iran, Noord-Korea en Venezuela hebben hun volk verarmd, maar hebben hun regering niet veranderd.
Ondertussen hebben door de VS gesteunde staatsgrepen in Chili, Bolivia en Honduras vroeg of laat een
zijn teruggedraaid door basisbewegingen om de democratische, socialistische regering te herstellen. De Taliban regeren opnieuw Afghanistan na een oorlog van 20 jaar om een Amerikaans en NAVO-bezettingsleger te verdrijven, waarvoor de pijnlijke verliezers nu zijn honger is miljoenen Afghanen.
Maar de risico's en gevolgen van de Amerikaanse Koude Oorlog voor Rusland zijn van een andere orde. Het doel van elke oorlog is om je vijand te verslaan. Maar hoe kun je een vijand verslaan die zich expliciet inzet om te reageren op het vooruitzicht van een existentiële nederlaag door de hele wereld te vernietigen?
Dit maakt in feite deel uit van de militaire doctrine van de Verenigde Staten en Rusland, die samen beschikken over meer dan 90% van de kernwapens van de wereld. Als een van hen een existentiële nederlaag tegemoet gaat, zijn ze bereid de menselijke beschaving te vernietigen in een nucleaire holocaust die zowel Amerikanen, Russen als neutralen zal doden.
In juni 2020 ondertekende de Russische president Vladimir Poetin een decreet waarin staat: "De Russische Federatie behoudt zich het recht voor om kernwapens te gebruiken als reactie op het gebruik van kernwapens of andere massavernietigingswapens tegen haar en/of haar bondgenoten... en ook in het geval van agressie tegen de Russische Federatie met gebruikmaking van conventionele wapens, wanneer het voortbestaan van de staat wordt bedreigd.”
Het kernwapenbeleid van de VS is niet meer geruststellend. Een decennia lang campagne voor een Amerikaans kernwapenbeleid 'no first use' is in Washington nog steeds aan dovemansoren gericht.
De 2018 US Nuclear Posture Review (NPR) beloofde dat de Verenigde Staten geen kernwapens zouden gebruiken tegen een niet-nucleaire staat. Maar in een oorlog met een ander nucleair bewapend land, zei het: "De Verenigde Staten zouden het gebruik van kernwapens alleen in extreme omstandigheden overwegen om de vitale belangen van de Verenigde Staten of hun bondgenoten en partners te verdedigen."
De NPR van 2018 breidde de definitie van "extreme omstandigheden" uit tot "aanzienlijke niet-nucleaire aanvallen", waarvan het zei dat "aanvallen op de VS, bondgenoten of partnerburgerbevolking of -infrastructuur zouden omvatten, en aanvallen op Amerikaanse of geallieerde nucleaire strijdkrachten, hun commando en controle, of waarschuwing en aanvalsbeoordeling.” De kritische zin, "maar zijn niet beperkt tot", verwijdert elke beperking op een Amerikaanse nucleaire eerste aanval.
Dus terwijl de Amerikaanse Koude Oorlog tegen Rusland en China oplaait, zou het enige signaal dat de opzettelijk mistige drempel voor het gebruik van kernwapens door de VS is overschreden, de eerste paddestoelwolken kunnen zijn die boven Rusland of China exploderen.
Van onze kant in het Westen heeft Rusland ons expliciet gewaarschuwd dat het kernwapens zal gebruiken als het denkt dat de Verenigde Staten of de NAVO het bestaan van de Russische staat bedreigen. Dat is een drempel die de Verenigde Staten en de NAVO al hebben flirten met terwijl ze zoeken naar manieren om hun druk op Rusland over de oorlog in Oekraïne op te voeren.
Tot overmaat van ramp, de twaalf-tegen-een onevenwichtigheid tussen de militaire uitgaven van de VS en Rusland heeft tot gevolg, of beide partijen het nu willen of niet, dat Rusland meer gaat vertrouwen op de rol van zijn nucleair arsenaal wanneer de chips op zijn in een crisis als deze.
NAVO-landen, onder leiding van de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, voorzien Oekraïne al van tot 17 vliegtuigladingen van wapens per dag, het trainen van Oekraïense troepen om ze te gebruiken en het verstrekken van waardevolle en dodelijke satelliet intelligentie aan Oekraïense militaire commandanten. Havikse stemmen in NAVO-landen dringen hard aan op een no-flyzone of op een andere manier om de oorlog te laten escaleren en voordeel te halen uit de vermeende zwakheden van Rusland.
Het gevaar dat haviken in het State Department en het Congres president Biden kunnen overtuigen om de rol van de VS in de oorlog te laten escaleren, bracht het Pentagon ertoe lek details van de beoordelingen door de Defense Intelligence Agency (DIA) van het Russische oorlogsgedrag aan William Arkin van Newsweek.
Hoge DIA-officieren vertelden Arkin dat Rusland in een maand minder bommen en raketten op Oekraïne heeft gedropt dan de Amerikaanse troepen op Irak hebben gedropt op de eerste dag van de bombardementen in 2003, en dat ze geen bewijs zien dat Rusland zich rechtstreeks op burgers richt. Net als Amerikaanse "precisie" -wapens, zijn Russische wapens waarschijnlijk slechts ongeveer 80% accuraat, dus honderden verdwaalde bommen en raketten doden en verwonden burgers en raken civiele infrastructuur, zoals ze dat net zo gruwelijk doen in elke Amerikaanse oorlog.
De DIA-analisten zijn van mening dat Rusland een nog verwoestender oorlog tegenhoudt, omdat het niet echt wil om Oekraïense steden te vernietigen, maar om te onderhandelen over een diplomatieke overeenkomst om een neutraal, niet-gebonden Oekraïne te verzekeren.
Maar het Pentagon lijkt zo bezorgd te zijn over de impact van zeer effectieve westerse en Oekraïense oorlogspropaganda dat het geheime informatie heeft vrijgegeven aan Newsweek om te proberen een deel van de realiteit te herstellen van het beeld van de oorlog door de media, voordat politieke druk voor escalatie van de NAVO leidt tot een kernoorlog.
Sinds de Verenigde Staten en de USSR in de jaren vijftig in hun nucleaire zelfmoordpact blunderden, is het bekend geworden als Mutual Assured Destruction, of MAD. Naarmate de Koude Oorlog evolueerde, werkten ze samen om het risico van wederzijdse verzekerde vernietiging te verminderen door middel van wapenbeheersingsverdragen, een hotline tussen Moskou en Washington en regelmatige contacten tussen Amerikaanse en Sovjet-functionarissen.
Maar de Verenigde Staten hebben zich nu teruggetrokken uit veel van die wapenbeheersingsverdragen en vrijwaringsmechanismen. Het risico van een nucleaire oorlog is vandaag de dag even groot als ooit, zoals het Bulletin of the Atomic Scientists jaar na jaar waarschuwt in zijn jaarlijkse Doomsday Clock uitspraak. Het Bulletin is ook verschenen gedetailleerde analyses van hoe specifieke technologische vooruitgang in het ontwerp en de strategie van Amerikaanse kernwapens het risico op een nucleaire oorlog vergroot.
De wereld slaakte begrijpelijkerwijs een collectieve zucht van verlichting toen de Koude Oorlog begin jaren negentig leek te eindigen. Maar binnen tien jaar werd het vredesdividend waar de wereld op hoopte overtroffen door een... machtsdividend. Amerikaanse functionarissen gebruikten hun unipolaire moment niet om een vreedzamere wereld op te bouwen, maar om te profiteren van het ontbreken van een militaire concurrent om een tijdperk van militaire expansie van de VS en de NAVO en seriële agressie tegen militair zwakkere landen en hun volk in te luiden.
Zoals Michael Mandelbaum, de directeur van East-West Studies bij de Council on Foreign Relations, kraaide in 1990: "Voor het eerst in 40 jaar kunnen we militaire operaties in het Midden-Oosten uitvoeren zonder ons zorgen te maken over het ontketenen van de Derde Wereldoorlog." Dertig jaar later kan het mensen in dat deel van de wereld vergeven worden te denken dat de Verenigde Staten en hun bondgenoten in feite de Derde Wereldoorlog tegen hen hebben ontketend, in Afghanistan, Irak, Libanon, Somalië, Pakistan, Gaza, Libië, Syrië , Jemen en in heel West-Afrika.
Russische president Boris Jeltsin klaagde bitter aan president Clinton over plannen voor uitbreiding van de NAVO naar Oost-Europa, maar Rusland was niet bij machte dit te voorkomen. Rusland was al binnengevallen door een leger van neoliberale Westerse economische adviseurs, wiens "shocktherapie" zijn BBP deed krimpen door 65%, verminderde levensverwachting van mannen van 65 naar 58, en stelde een nieuwe klasse van oligarchen in staat om haar nationale hulpbronnen en staatsbedrijven te plunderen.
President Poetin herstelde de macht van de Russische staat en verbeterde de levensstandaard van het Russische volk, maar hij verzette zich aanvankelijk niet tegen de militaire expansie en oorlogvoering van de VS en de NAVO. Toen de NAVO en haar Arabische monarchistische bondgenoten wierp de Kadhafi-regering in Libië omver en lanceerde toen een nog bloediger proxy oorlog tegen Ruslands bondgenoot Syrië greep Rusland militair in om de omverwerping van de Syrische regering te voorkomen.
Rusland gewerkt met de Verenigde Staten om de voorraden chemische wapens van Syrië te verwijderen en te vernietigen, en hielp bij het openen van onderhandelingen met Iran die uiteindelijk leidden tot de nucleaire overeenkomst met het JCPOA. Maar de rol van de VS bij de staatsgreep in Oekraïne in 2014, de daaropvolgende re-integratie van de Krim door Rusland en zijn steun aan de separatisten tegen de staatsgreep in Donbass maakten de verdere samenwerking tussen Obama en Poetin lonend, waardoor de betrekkingen tussen de VS en Rusland in een neerwaartse spiraal terechtkwamen die nu heeft geleid tot ons om de rand van een nucleaire oorlog.
Het is de belichaming van officiële waanzin dat de leiders van de VS, de NAVO en Rusland deze Koude Oorlog, waarvan de hele wereld het einde vierde, nieuw leven hebben ingeblazen, waardoor plannen voor massale zelfmoord en het uitsterven van mensen zich opnieuw voordeed als verantwoordelijk defensiebeleid.
Hoewel Rusland de volledige verantwoordelijkheid draagt voor de invasie van Oekraïne en voor alle dood en vernietiging van deze oorlog, kwam deze crisis niet uit het niets. De Verenigde Staten en hun bondgenoten moeten hun eigen rol heroverwegen bij het doen herleven van de Koude Oorlog die deze crisis heeft veroorzaakt, als we ooit willen terugkeren naar een veiligere wereld voor mensen overal.
Het is tragisch dat de NAVO, in plaats van te verstrijken op de uiterste verkoopdatum in de jaren negentig samen met het Warschaupact, zichzelf heeft omgevormd tot een agressieve mondiale militaire alliantie, een vijgenblad voor het VS-imperialisme en een forum voor gevaarlijke, zichzelf vervullende dreigingsanalyses, om het voortbestaan ervan, de eindeloze expansie en de misdaden van agressie op drie continenten te rechtvaardigen, in Kosovo, Afghanistan en Libië.
Als deze waanzin ons inderdaad tot massale uitsterving drijft, zal het voor de verspreide en stervende overlevenden geen troost zijn dat hun leiders erin zijn geslaagd ook het land van hun vijanden te vernietigen. Ze zullen leiders eenvoudig aan alle kanten vervloeken vanwege hun blindheid en domheid. De propaganda waarmee beide partijen de andere demoniseren, zal slechts een wrede ironie zijn als het eindresultaat wordt gezien als de vernietiging van alles wat leiders aan alle kanten beweerden te verdedigen.
Deze realiteit is voor alle partijen in deze weer oplevende Koude Oorlog. Maar, net als de stemmen van vredesactivisten in Rusland vandaag, zijn onze stemmen krachtiger als we onze eigen leiders verantwoordelijk houden en eraan werken om het gedrag van ons eigen land te veranderen.
Als Amerikanen gewoon de Amerikaanse propaganda herhalen, de rol van ons eigen land bij het uitlokken van deze crisis ontkennen en al onze woede op president Poetin en Rusland richten, zal dit alleen maar dienen om de escalerende spanningen aan te wakkeren en de volgende fase van dit conflict teweeg te brengen, in welke gevaarlijke nieuwe vorm dan ook dat kan duren.
Maar als we campagne voeren om het beleid van ons land te veranderen, conflicten te de-escaleren en overeenstemming te bereiken met onze buren in Oekraïne, Rusland, China en de rest van de wereld, kunnen we samenwerken en onze ernstige gemeenschappelijke uitdagingen samen oplossen.
Een topprioriteit moet zijn de ontmanteling van de nucleaire Doomsday-machine waaraan we 70 jaar lang onbedoeld hebben meegewerkt om ze te bouwen en te onderhouden, samen met de verouderde en gevaarlijke militaire alliantie van de NAVO. We kunnen de “ongerechtvaardigde invloed” en “misplaatste macht” van de Militair-industrieel complex blijf ons in steeds gevaarlijkere militaire crises leiden totdat een van hen uit de hand loopt en ons allemaal vernietigt.
Nicolas JS Davies is een onafhankelijke journalist, een onderzoeker voor CODEPINK en de auteur van Bloed aan onze handen: de invasie en vernietiging van Irak.
