Het Internationaal Strafhof voor Afrikanen en de droom van gerechtigheid

Door David Swanson, World BEYOND War, April 8, 2020

De film "Aanklager”, vertelt het verhaal van het Internationaal Strafhof, met een focus op de eerste hoofdaanklager, Luis Moreno-Ocampo, met veel beelden van hem in het jaar 2009. Hij bekleedde die functie van 2003 tot 2012.

De film begint met de aanklager die per helikopter een Afrikaans dorp binnenvliegt om de mensen te informeren dat het ICC zijn vorm van gerechtigheid naar locaties over de hele wereld brengt, niet alleen naar hun dorp. Maar we weten natuurlijk allemaal dat het niet waar is, en we weten nu dat zelfs in de tien jaar sinds de film is gemaakt, het ICC niemand heeft aangeklaagd uit de Verenigde Staten of een NAVO-land of Israël of Rusland of China of waar dan ook buiten Afrika.

Moreno-Ocampo had in de jaren tachtig met succes topfunctionarissen in Argentinië vervolgd. Maar toen hij bij het ICC begon, lag de focus op Afrika. Dit was gedeeltelijk omdat Afrikaanse landen om deze vervolgingen vroegen. En sommigen die zich verzetten tegen een voorkeur voor Afrika waren natuurlijk criminele beklaagden wier motivatie verre van onbaatzuchtig was.

Het ICC had aanvankelijk ook niet de mogelijkheid om oorlogsmisdaden te vervolgen, in tegenstelling tot bepaalde misdaden binnen oorlogen. (Het heeft nu dat vermogen, maar heeft het nog steeds niet gebruikt.) We zien dus dat Moreno-Ocampo en zijn collega's het gebruik van kindsoldaten vervolgen, alsof het gebruik van volwassenen prima zou zijn.

Het idee van echt acceptabele oorlogen wordt versterkt door retoriek in de film, zoals de bewering: “Wat de nazi's deden, waren geen oorlogsdaden. Het waren misdaden.' Deze bewering is nogal gevaarlijke onzin. De processen van Neurenberg waren gebaseerd op het Kellogg-Briand-pact, dat eenvoudig oorlog had verboden. De processen verdraaiden de wet op onvergeeflijke wijze met het voorwendsel dat het "agressieve oorlog" verbood, en breidden de wet redelijkerwijs uit om de samenstellende delen van de oorlog als specifieke misdaden op te nemen. Maar het waren alleen misdaden omdat ze deel uitmaakten van de grotere oorlogsmisdaad, een misdaad die in Neurenberg werd gedefinieerd als de hoogste internationale misdaad omdat ze vele andere omvat. En oorlog blijft een misdaad onder het Kellogg-Briand Pact en het VN-Handvest.

De film vermeldt Israëlische en Amerikaanse misdaden in respectievelijk Gaza en Afghanistan, maar niemand wordt aangeklaagd, niet toen en niet sindsdien. In plaats daarvan zien we vervolgingen van Afrikanen, waaronder de aanklacht tegen de president van Soedan, evenals verschillende individuen in Congo en Oeganda, maar natuurlijk geen westerse lieverds zoals Paul Kagame. We zien Moreno-Ocampo naar Oeganda reizen om president Museveni (die zelf vele malen zou kunnen worden aangeklaagd) over te halen de aangeklaagde president van Soedan niet toe te staan ​​zonder te worden gearresteerd. We zien ook, tot grote eer van het ICC, de vervolging van "oorlogsmisdaden" aan tegengestelde partijen van dezelfde oorlog - iets wat ik zie als een zeer nuttige stap in de richting van een doel dat Moreno-Ocampo misschien niet deelt, het doel van het vervolgen van het voeren van oorlog door iedereen die het voert.

De film neemt een aantal punten van kritiek op het ICC over. Een daarvan is het argument dat vrede een compromis vereist, dat dreigementen met vervolging een stimulans kunnen vormen om over vrede te onderhandelen. De film is natuurlijk een film, geen boek, dus het geeft ons alleen wat citaten aan elke kant en regelt niets. Ik vermoed echter dat een zorgvuldige beoordeling van het bewijsmateriaal zou wegen tegen dit argument om af te zien van vervolging van misdaden. De mensen die dit argument aanvoeren zijn immers niet zelf beklaagden maar anderen. En ze lijken geen enkel bewijs te hebben waaruit blijkt dat oorlogen langer zullen duren als er met vervolging wordt gedreigd. Ondertussen wijst het ICC wel op bewijs dat het indienen van aanklachten kan worden gevolgd door vorderingen in de richting van vrede, en dat het dreigen met vervolging van het gebruik van kindsoldaten in een deel van de wereld blijkbaar kan leiden tot een vermindering van het gebruik ervan in andere plaatsen.

De film gaat ook in op de bewering dat het ICC niet kan slagen zonder eerst een wereldwijd leger te creëren. Dit is duidelijk niet het geval. Het ICC zou misschien niet slagen zonder de steun van 's werelds grootste oorlogsmakers die een vetorecht hebben in de VN-Veiligheidsraad, maar met hun steun zou het veel krachtige instrumenten hebben om degenen die het aanklaagt te achtervolgen - politieke en economische middelen om aan te dringen op uitlevering .

Wat kan het ICC het beste doen, zolang het niet onder de duim van de grote oorlogsmakers vandaan komt? Nou, ik denk dat het huidige personeel duidelijk weet wat het zou kunnen doen, omdat ze ons ermee blijven plagen. Al vele jaren wijzen ze op het idee om Amerikaanse misdaden te vervolgen die gepleegd zijn in ICC-lidstaat Afghanistan. Moreno-Ocampo houdt in deze film herhaaldelijk vol dat legitimiteit en onpartijdigheid absoluut cruciaal zijn voor het voortbestaan ​​van de rechtbank. Daar ben ik het mee eens. Aanklagen of welterusten zeggen. Het ICC moet westerse oorlogsmakers aanklagen voor wreedheden tijdens langdurige perma-oorlogen, en moet de wereld ook duidelijk maken dat het tijdig degenen zal aanklagen die verantwoordelijk zijn voor het initiëren van nieuwe oorlogen.

Ben Ferencz maakt het juiste punt in de film: als het ICC zwak is, is de oplossing om het te versterken. Een deel van die kracht moet komen door niet langer een rechtbank exclusief voor Afrikanen te zijn.