(Dit is sectie 55 van de World Beyond War wit papier Een wereldwijd beveiligingssysteem: een alternatief voor oorlog. Doorgaan met voorafgaat | volgend sectie.)
(Gelieve retweet dit bericht en ondersteunen allemaal World Beyond War's social media campagnes.)
De diepste crises die een samenleving meemaakt, zijn die momenten van verandering waarop het verhaal ontoereikend wordt om te voldoen aan de overlevingseisen van een huidige situatie.
Thomas Berry ("Aardse geleerde")
Cruciaal voor het verder ontwikkelen van een cultuur van vrede is het vertellen van een nieuw verhaal over mens en aarde. Het oude verhaal, geliefd bij regeringen en te veel journalisten en leraren, is dat de wereld een gevaarlijke plek is, dat oorlog altijd bij ons is geweest, onvermijdelijk is, in onze genen zit, en goed is voor de economie, dat voorbereiding op oorlog vrede garandeert , dat het onmogelijk is om oorlog te beëindigen, dat de wereldeconomie een dog-eat-dog-competitie is en als je niet wint, verlies je, dat hulpbronnen schaars zijn en als je goed wilt leven, je ze moet grijpen, vaak met geweld, en dat de natuur nu eenmaal een mijn van grondstoffen is. Dit verhaal is een fatalistische, zichzelf vervullende deterministische kijk die beweert realisme te zijn, maar in feite defaitistisch pessimisme is.
In het oude verhaal wordt de geschiedenis gepresenteerd als weinig meer dan een opeenvolging van oorlogen. Zoals vredesopvoeder Darren Reiley het verwoordt:
De veronderstelling dat oorlog een natuurlijke en noodzakelijke kracht van menselijke vooruitgang is, is diepgeworteld en wordt nog steeds versterkt door de manier waarop we geschiedenis onderwijzen. In de VS gaan de inhoudsnormen voor het onderwijzen van Amerikaanse geschiedenis als volgt: "Oorzaak en gevolgen van de Amerikaanse Revolutionaire Oorlog, de oorlog van 1812, de burgeroorlog, de Eerste Wereldoorlog, de Grote Depressie (en hoe de Tweede Wereldoorlog eindigde) , burgerrechten, oorlog, oorlog, oorlog.” Op deze manier onderwezen, wordt oorlog de onbetwiste drijfveer van sociale verandering, maar het is een veronderstelling die moet worden aangevochten, anders zullen studenten het voor de waarheid houden.
Alle coöperatieve inspanningen van de mensheid, de lange periodes van vrede, het bestaan van vreedzame samenlevingen, de ontwikkeling van conflictoplossingsvaardigheden, de opmerkelijke verhalen over succesvolle geweldloosheid, worden allemaal genegeerd in de traditionele verhalen over het verleden die alleen kunnen worden omschreven als “ oorlog." Gelukkig zijn historici van de Council on Peace Research in History en anderen begonnen deze visie te herzien en de realiteit van vrede in onze geschiedenis aan het licht te brengen.
Er is een nieuw verhaal, ondersteund door wetenschap en ervaring. In feite is oorlog een relatief recente sociale uitvinding. Wij mensen bestaan al meer dan 100,000 jaar, maar er is weinig bewijs voor oorlogsvoering, en zeker interstatelijke oorlogsvoering, die veel meer dan 6,000 jaar teruggaat, zeer weinig bekende eerdere gevallen van oorlog 12,000 jaar terug, en geen enkele eerder.note2 95 procent van onze geschiedenis waren we zonder oorlog, wat aangeeft dat oorlog niet genetisch is, maar cultureel. Zelfs tijdens de ergste periode van oorlogen die we hebben gezien, de 20e eeuw, was er veel meer interstatelijke vrede in de menselijke gemeenschap dan oorlog. De VS vochten bijvoorbeeld zes jaar tegen Duitsland, maar hadden vierennegentig vrede met haar, meer dan honderd jaar met Australië, ruim honderd jaar met Canada, en nooit in oorlog met Brazilië, Noorwegen, Frankrijk, Polen, Birma , enz. De meeste mensen leven meestal in vrede. In feite leven we midden in een zich ontwikkelend mondiaal vredessysteem.
Het oude verhaal definieerde de menselijke ervaring in termen van materialisme, hebzucht en geweld in een wereld waarin individuen en groepen vervreemd zijn van elkaar en van de natuur. Het nieuwe verhaal is een verhaal van erbij horen, van samenwerkingsrelaties. Sommigen hebben het het verhaal van een zich ontwikkelende 'partnerschapsmaatschappij' genoemd. Het is het verhaal van een opkomend besef dat we één enkele soort zijn - de mensheid - die leeft in een genereus levensweb dat alles biedt wat we nodig hebben voor het leven. We zijn een partnerschap aangegaan met elkaar en met de aarde voor het leven. Wat het leven verrijkt, zijn niet louter materiële goederen, hoewel een minimum zeker noodzakelijk is, maar eerder zinvol werk en relaties gebaseerd op vertrouwen en wederzijdse dienstbaarheid. Door samen te handelen hebben we de macht om ons eigen lot te creëren. We zijn niet gedoemd te mislukken.
De Metta Centrum voor Geweldloosheid bevat vier stellingen die helpen bij het definiëren van het nieuwe verhaal.
• We kunnen niet vervuld worden door een oneindige consumptie van dingen, maar door een potentieel oneindige uitbreiding van onze relaties.
• We kunnen anderen nooit pijn doen zonder onszelf pijn te doen. . . .
• Beveiliging komt niet van . . . het verslaan van "vijanden"; het kan er alleen maar vandaan komen. . . vijanden in vrienden veranderen.note3
(Doorgaan met voorafgaat | volgend sectie.)
We willen van je horen! (Deel onderstaande reacties aub)
Hoe heeft dit geleid u om anders te denken over alternatieven voor oorlog?
Wat zou u hieraan toevoegen, veranderen of vragen stellen?
Wat kun je doen om meer mensen te helpen begrijpen over deze alternatieven voor oorlog?
Hoe kun je actie ondernemen om dit alternatief voor oorlog een realiteit te maken?
Deel dit materiaal alstublieft op grote schaal!
Gerelateerde berichten
Zie andere berichten gerelateerd aan "Een cultuur van vrede creëren"
Bekijk volledige inhoudsopgave voor Een wereldwijd beveiligingssysteem: een alternatief voor oorlog
Opmerkingen:
2. Er is niet één enkele gezaghebbende bron die bewijs levert voor de geboorte van oorlogsvoering. Talrijke archeologische en antropologische studies geven een bereik van 12,000 tot 6,000 jaar of minder. Het zou het bestek van dit verslag te buiten gaan om het debat te voeren. Een goed overzicht van geselecteerde bronnen wordt gegeven door John Horgan in The End of War (2012). (keer terug naar het hoofdartikel)
3. http://mettacenter.org/about/mission/ (keer terug naar het hoofdartikel)
3 Reacties
Ik heb het gevoel dat "het nieuwe verhaal vertellen" als een spier is die we constant moeten oefenen om kracht op te bouwen. Toen ik onlangs in Israël/Palestina was, voelde ik de uitdaging om te vragen: “Is het mogelijk dat het oude verhaal dat 'er niet genoeg ruimte is voor beide volkeren' hier niet waar is? Is het mogelijk dat er genoeg is voor iedereen?” https://faithinthefaceofempire.wordpress.com/2015/03/14/the-land-of-milk-and-honey-and-the-garden-state/
Ik denk dat Edward Said dit lang geleden zei: afscheiding is geen antwoord, leren samenleven is nodig, hier en overal.
In de afgelopen eeuw is het verhaal van het opvoeden en onderwijzen van kinderen veranderd van "plakken en wortelen" of "braaf kind, slecht kind" naar een ander verhaal waarin gedrag kan worden beoordeeld, maar niet de persoon. Verder vragen we: "Hoe komt het dat een gewoon persoon, die het goed wil doen, goed wil omgaan met anderen, verder wil leven, een keuze heeft gemaakt voor DIT gedrag?" Dan, en alleen dan, komt het verhaal van die persoon aan het licht en zien we waarom destructief gedrag op dat moment, op die plek, voor die persoon de beste optie leek. Door het horen van het verhaal krijgt het eigen verhaal van het kind andere dimensies, de volgende keer is niet hetzelfde als de vorige keer, er ontstaan en bestaan andere opties.
En dus moet het nieuwe verhaal voor mij ook luisteren bevatten: alleen als we bereid zijn te horen waarom mensen, rationeel redelijk emotioneel liefhebbend haten zorgzaam delende mensen, uiteindelijk het gevoel krijgen dat ze oorlog moeten voeren, zullen we beginnen een andere ruimte te bieden waar de opties die we hebben gevonden, lijken hen net zo goed. Mijn huidige voorbeeld, dat ik in een verhaal zou verweven, is "woeker". Westerse financiële markten prijzen winsten (verkregen door geen productief werk of dienst = woekerrente), terwijl islamitisch bankieren, vooral fundamenteel islamitisch, de praktijk van dergelijke winst volkomen veroordeelt. Westerse sociale en welzijnsfondsen, pensioenen, enz. wat onze afhankelijke personen ook ondersteunt, vereisen, ja, vereisen, dat de winst uit aandelen wordt gemaximaliseerd. Hoe zorgen andere denksystemen voor afhankelijke personen? Mogelijk is zo de patriarchale cultuur ontstaan. Dus keer ik terug naar het verhaal van het kind in een driftbui, gevangen gezet of vernederd of gekwetst door [hopelijk tijdelijk] slecht beheerde afhankelijkheid en autoriteit. De hiërarchie wordt er een waar elk of beiden bang voor zijn
De ander kan geen van beiden denken of werken met angst VOOR de ander. We kunnen inderdaad een ander geen kwaad doen zonder onszelf te kwetsen.
Luisteren verandert verhalen. Hoe kunnen we onze verhalen delen, zodat ieders verhaal een luisteraar heeft? Hoe bouwen we de spieren van Joe Scarry op (zie opmerking hierboven).
Ja. ik zal delen World Beyond War.