Van Winslow Myers
Waarom moet wraakzucht de standaardstrategie voor mensen zijn – precies datgene waar we een hekel aan hebben en waar we het meest bang voor zijn bij onze tegenstanders? De heerschappij van de maffia is een verleiding waarvan we aannemen dat we er overheen zijn gegroeid, maar is dat niet zo? De media-jachten en oorlogsliefhebbers zoals senatoren Graham en McCain snakken naar bloed, waardoor een enorme druk op de president wordt uitgeoefend om in een derde oorlog in het Midden-Oosten te worden meegezogen. Om het label van watje te vermijden moest Obama zeggen wat hij zei in zijn toespraak tot de natie over zijn strategie tegen ISIS, maar wat hij zei was slechts een smakelijke versie van het wraakzuchtige paradigma.
De pijn van het verlies die de ouders van Jim Foley en Steven Sotloff moeten voelen, gaat alle begrip te boven. Maar verschilt hun pijn van de universele pijn van geweld en oorlog die wordt gevoeld door de ouders van vermoorde kinderen? – de pijn van Aleppo, de pijn van moeders in Gaza, de pijn van onschuldigen in Bagdad die zichzelf aan de verkeerde kant van shock en ontzag, de pijn van bruiloftsdeelnemers in Afghanistan die zijn opgeblazen onder het meedogenloze oog van drones, de gruwel van mensen die uit de Twin Towers moeten springen om te voorkomen dat ze levend verbrand worden.
Wanneer we weigeren ons te laten meeslepen in de wraakzuchtige maffiamentaliteit, zien we de cyclus van geweld objectief, inclusief onze eigen rol daarin – als koloniale machten die aan het einde van de Eerste Wereldoorlog willekeurige grenzen creëerden in het Midden-Oosten, en meer recentelijk als even ineffectieve neokoloniale bezetters met dubbelzinnige motieven. We zien de hobbesiaanse atomisering van het conflict die de regio heeft ingehaald: de VS en Iran steunen Irak. Iran, Irak, Rusland en sjiitische milities steunen Assad. De VS en de Golfstaten willen Iran in bedwang houden en voorkomen dat het land een kerncentrale gaat gebruiken. De Golfstaten, de VS en soennitische militanten willen Assad verslaan. De Koerden, Iran, de VS en Irak willen ISIS verslaan, ook al hebben de Koerden geprofiteerd van de chaos die ISIS heeft gecreëerd. Voor de Verenigde Staten, die nooit als een belangeloze partij zijn gezien, is militair ingrijpen in deze stoofpot waanzin.
We weten niet genoeg over de motieven van ISIS om zeker te weten wat ze met de onthoofdingen wilden bereiken. Op het eerste gezicht lijken zulke weerzinwekkende daden een voortdurende reactie te zijn in een eindeloze cyclus van oog om oog en tand om tand – zoals 9 september zelf. De leider van ISIS werd mishandeld in Abu Ghraib. De VS gooiden bommen op ISIS-soldaten. En het is ook mogelijk dat ze ervan uitgaan dat er strategisch voordeel kan worden behaald door de VS en hun bondgenoten – misschien om gefragmenteerde facties te verenigen tegen een gemeenschappelijke vijand – ons te lokken, als we ervoor kiezen om opnieuw in de problemen te komen.
Wat zekerder is, is dat denksystemen van gewelddadige wraak een bizar leven kunnen leiden in een eindeloze cyclus van haat en angst, waardoor we niet buiten het beperkende kader van dwangmatige militaire reactie kunnen denken. Hoe moe we de oorlog ook zijn, we voelen ons beledigd en hulpeloos – en dat brengt ons ertoe te veronderstellen dat we geen ander alternatief hebben dan opnieuw oorlog te voeren.
We weten uit harde ervaring dat we uiteindelijk veel meer zullen uitgeven om ISIS met militaire middelen te verslaan, ervan uitgaande dat een zogenaamde nederlaag niet meer vijanden creëert dan vernietigt. Wij hebben alternatieven. Als we onze roekeloze campagnes in Irak en Afghanistan extrapoleren, stel je dan voor dat een willekeurig bedrag dat ongeveer gelijk is aan een kwart van wat we aan die oorlogen hebben uitgegeven, een beschikbare hulpbron wordt om iets buiten het kader van de oorlog te doen. In dit alternatieve paradigma zou de verkoop van wapens, aan welke partij dan ook, een automatisch nee zijn. Dat giet alleen maar benzine op het vuur.
Een alternatief model is het Global Marshall Plan van rabbijn Michael Lerner (http://spiritualprogressives.org/newsite/?page_id=114), waarvan de inleiding luidt: “In de 21e eeuw hangen onze veiligheid en ons welzijn af van het welzijn van alle anderen op deze planeet, maar ook op de gezondheid van de planeet zelf. Een belangrijke manier om deze zorg te manifesteren is door middel van een Mondiaal Marshallplan, dat de komende twintig jaar elk jaar 1 à 2% van het jaarlijkse bruto binnenlands product van de VS zou besteden aan het uitbannen van binnenlandse en mondiale armoede, dakloosheid, honger, ontoereikend onderwijs en onvoldoende onderwijs. gezondheidszorg en herstel van schade aan het milieu. . . ”
Een dergelijke vrijgevigheid met gezond verstand helpt de motieven van ISIS om westerse doelen aan te vallen te ondermijnen en isoleert extremisten door relaties op te bouwen met een meerderheid van de mensen die dankbaar zouden zijn voor echte humanitaire hulp. Het is de hoogste tijd voor de VS om de reflexmatige veronderstelling op te geven dat het inzetten van nog meer bruut militair geweld een einde kan maken aan de tribale vijandigheden die de regio verscheuren, in plaats van te intensiveren. George W. Bush in 2002: “Houd me een keer voor de gek, schaam je – schaam je. Houd me voor de gek - je kunt niet nog een keer voor de gek gehouden worden. We kunnen maar beter hopen van niet.
Winslow Myers, de auteur van 'Living Beyond War: a Citizen's Guide', schrijft voor Peacevoice en is lid van de adviesraad van het War Prevention Initiative.
