Strategie om oorlog te beëindigen: enkele gedachten

Door Kent D.Shifferd

Dit is een zeer complex, knoestig probleem en we zullen allemaal nodig hebben om een ​​samenhangende, werkbare strategie te ontwikkelen. Hier zijn enkele ideeën voor de pot, waaronder enkele gedachten over tijdschema's, de algemene houding van de organisatie en de vier activiteiten die zij zou moeten ondernemen en financieren.

Om oorlog te beëindigen

We moeten plannen voor de lange termijn. Als we een te kort tijdsbestek hanteren, zal het niet halen van de deadline de oorzaak beschadigen, zo niet doden. Het goede nieuws is dat we niet vanaf nul beginnen. Sinds het begin van de negentiende eeuw zijn er meer dan twee dozijn bewegingen gaande die de wereld wegleiden van oorlog naar een vredessysteem. (Shifferd, From War to Peace. Zie ook literatuur van het War Prevention Initiative.) Onze aanpak moet alomvattend en systemisch zijn, aangezien de steun voor oorlog alomvattend en systemisch is. Oorlogen worden veroorzaakt door de hele cultuur. Geen enkele strategie, hoe cruciaal ook, zoals het bepleiten van geweldloosheid, zal voldoende zijn.

Onze taak, die we volgens mij kunnen volbrengen, is om een ​​hele cultuur te veranderen. We moeten het ideële aspect van de oorlogscultuur veranderen, haar overtuigingen en waarden (zoals "oorlog is natuurlijk, onvermijdelijk en nuttig", natiestaten verdienen de hoogste loyaliteit, enz.) en haar institutionele structuren. Deze laatste omvatten niet alleen het militair-industriële complex, maar ook het onderwijs (vooral ROTC), de steun van religie voor oorlog, de media, enz. Het beëindigen van oorlog zal onze hele relatie met het milieu omvatten. Dit is een ontmoedigende taak die pas na ons leven door anderen zal worden volbracht. Toch geloof ik dat we het kunnen en dat er geen nobeler beroep meer is dat we kunnen ondernemen. Dus, hoe doen we het?

We moeten de veranderingspunten in de samenleving identificeren.

Ten eerste moeten we de besluitvormers die oorlogen kunnen en zullen veroorzaken, de wereldwijde politieke elite van presidenten, premiers, ministers, parlementariërs en dictators, identificeren en eraan werken. We moeten hetzelfde doen met revolutionaire leiders.

Ten tweede moeten we degenen identificeren die druk op hen kunnen uitoefenen, waaronder de media, geestelijken, bedrijfsleiders en de massa's mensen die de straten zullen vullen. Dat kunnen we het beste op twee manieren doen, ten eerste door een alternatieve kijk op de toekomst te presenteren en ten tweede door negativiteit te vermijden. Ik geloof dat de meeste leiders (en de meeste mensen) oorlog steunen omdat ze nooit de kans hebben gehad om na te denken over een wereld zonder oorlog, hoe die eruit zou zien, welke voordelen het hen zou brengen en hoe die zou kunnen worden bereikt. We zijn zo diep ingebed in onze oorlogscultuur dat we er nooit buiten hebben gedacht; we accepteren zijn uitgangspunten zonder het zelfs maar te beseffen. Stilstaan ​​bij de negatieve aspecten van oorlog, hoe verschrikkelijk het ook is, is niet erg nuttig. De meeste mensen die oorlog steunen, zelfs degenen die het in gang zetten, weten heel goed hoe vreselijk het is. Ze weten gewoon geen alternatief. Ik zeg niet dat we nooit op de verschrikkingen moeten wijzen, maar we moeten vooral de nadruk leggen op een visie van een rechtvaardige en vreedzame wereld. We hoeven de krijgers ook niet minachtend te behandelen - ze "babymoordenaars" te noemen, enz. In feite moeten we hun positieve deugden (die we met hen gemeen hebben) erkennen en eren: de bereidheid om zichzelf op te offeren, om hun leeft voor iets groters dan louter materieel gewin, om het individualisme te overstijgen en tot een groter geheel te behoren. Niet veel van hen zien oorlog als een doel op zich, maar als een middel tot vrede en veiligheid – dezelfde doelen waar wij voor werken. We zullen nooit ver komen als we ze zonder meer veroordelen, vooral omdat het er zo veel zijn en we alle helpers nodig hebben die we kunnen krijgen.

Ten derde moeten we de vredesinstellingen identificeren en eraan werken, waaronder de VN, de internationale rechtbanken, vredesafdelingen en niet-gouvernementele vredesorganisaties zoals de Geweldloze Vredesmacht en duizenden andere burgerorganisaties. Deze instellingen zijn de mechanismen voor het creëren van een wereld zonder oorlog.

Dus wat doet de organisatie die we voorstellen/geboorte eigenlijk? Vier dingen.

Ten eerste fungeert het als een paraplu organisatie voor alle vredesgroepen, het verschaffen van een centraal verrekenkantoor voor informatie. Het is een nieuwsorganisatie die de verhalen verzamelt van wat anderen al doen en ze verspreidt, zodat we allemaal al het goede werk kunnen zien dat gaande is, zodat we allemaal het patroon kunnen zien van een opkomend vredessysteem. Het coördineert evenementen over de hele wereld en initieert er zelfs enkele. Het trekt alle touwtjes bij elkaar zodat we kunnen zien dat er een wereldwijde campagne gaande is.

Ten tweede biedt het voordelen aan de organisaties die al in het veld werken, inclusief ideeën, literatuur en (dit zou controversieel moeten zijn!) financiering. Waar verschillende vredescampagnes op het kantelpunt lijken te zitten, voorzien wij fondsen om ze over de rand te duwen. (Zie opmerking over financiering hieronder.)

Drie, het is een lobbyorganisatie, rechtstreeks naar de besluitvormende en besluitbeïnvloedende elites gaan: de politici, mediahoofden en columnisten, universiteitshoofden en decanen van de lerarenopleiding, prominente geestelijken van alle religies, enz., die onze alternatieve visie in hun gedachten brengen.

Ten vierde, het is een PR-bedrijf, het verspreiden van korte berichten via billboards en radiospots aan het grote publiek, waardoor het gevoel ontstaat dat 'vrede in de lucht hangt', 'het komt eraan'. Dat bedoel ik met een alomvattende strategie.

De visieverklaring moet niet door ons academici worden geschreven, hoewel we er wel inhoudelijk aan zullen bijdragen. Maar het uiteindelijke exemplaar moet worden geschreven door journalisten, of beter nog, door auteurs van kinderboeken. Eenvoudig verwoord, grafisch, direct.

Als organisatie heeft de campagne een directeur van een sponsor (Nobelprijswinnaars), staf, een bestuur (internationaal), een kantoor en financiering nodig. Het zou heel goed kunnen worden gemodelleerd naar de Geweldloze Vredesmacht, een zeer succesvolle onderneming.

[Een opmerking over financiering. Ik denk aan een strategie op twee niveaus.

Ten eerste, een simpele zaak die een aantal organisaties doen: collectebussen voor individuen die op openbare plaatsen worden geplaatst. Een "Pennies For Peace"-campagne. Elke avond als u uw zakken leegt, gaat het wisselgeld in de gleuf en als deze vol is, schrijft u een cheque uit.

Ten tweede gaan we naar de nieuwe financiële elites, de nieuwe rijken die de afgelopen 30 jaar enorme fortuinen hebben verdiend. Ze worden nu pas filantropisch geneigd. (Zie het boek van Chrystia Freeland, Plutocraten). We zullen moeten uitzoeken hoe we toegang kunnen krijgen, maar er is daar een enorme rijkdom en ze zijn nu net op zoek naar manieren om terug te geven. Trouwens, oorlog is slecht voor de meeste bedrijven en deze nieuwe elite heeft de neiging zichzelf als wereldburgers te beschouwen. Ik denk niet dat we een ledenorganisatie moeten zijn en op die manier geld moeten proberen in te zamelen, omdat dat zou concurreren met de vele organisaties waarmee we zouden willen samenwerken.]

Zo zijn er een paar ideeën als koren op de molen. Laten we blijven malen.