Door Tom H. Hastings
Iedereen weet dat diplomatie de zwakste manier is om met opstanden en burgeroorlogen om te gaan, harde sancties volgen daarna, en als je echt een burgeroorlog wilt beëindigen, sorry, dan heb je het leger nodig.
Nou ja, iedereen denkt dat.
Oke niet iedereen.
Blijkt dat die volgorde van effectiviteit precies achterwaarts is. Drie politicologen voerden een historisch onderzoek uit metastudie van alle bewegingen voor zelfbeschikking die tussen 1960 en 2005 leken op of uitliepen op burgeroorlogen die resulteerden in resoluties van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties.
De uitkomsten waren duidelijk. Het gebruik van de VN-troepen had bijna geen effect op het stoppen van de burgeroorlog. Sancties waren beter, maar diplomatieke initiatieven slaagden veel vaker dan de andere benaderingen.
Is dit altijd waar? Natuurlijk niet, maar als je er alles aan wilt doen om oorlogen te voorkomen, ga dan op pad met de Ban Ki-Moonies en zijn coterie van helpers. Wij in de VS negeren of grinniken over het algemeen om een Kofi Annan of een Boutrus Boutrus-Ghali. Ineffectieve watjes! Stuur de mariniers.
Een andere mythe bijt in het stof.
Denk na over de kosten-batenmatrix. Wat als we de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken James Baker of misschien de toenmalige VN-secretaris-generaal Javier Pèrez de Cuèllar hadden gestuurd om in augustus 1990 af te rekenen met Saddam Hoessein in plaats van onmiddellijk te mobiliseren om oorlog te voeren? Dat was een diplomatiek moment dat had kunnen worden vermeden 383 Amerikaanse doden, 467 Amerikaanse gewonden, $ 102 miljard aan Amerikaanse uitgaven en laagste schattingen zijn ongeveer 20,000 Irakezen gedood, de helft van hen burgers. In plaats daarvan sloeg George Bush de Oudere Saddam eerst in de maling door de April Glaspie stuntel, Saddam groen licht geven om Koeweit binnen te vallen en vervolgens onmiddellijk declameren "Dit zal niet standhouden”, Begin met opbouwen en dan aanvallen. Allemaal zeer waarschijnlijk volledig te vermijden.
Dit is een van de minst kostbare Amerikaanse oorlogen, in bloed en schatten. Wat als diplomatie ook maar één oorlog had kunnen voorkomen? Is dat niet een zeer serieuze inspanning waard? Zijn mensenlevens en de enorme kosten van energie/geld/resources de serieuze inspanning waard van diplomaten, bemiddelaars, professionele gesprekspartners? In mijn vakgebied van conflicttransformatie geloven we dat altijd, en het onderzoek bewijst steeds meer dat onze methoden enorm superieur zijn (tenzij je een oorlogsprofiteur, een eliteklasse van mensen die helpen de mediaboodschap vorm te geven dat we geen idee hebben, dat praten zwak is en dat alleen bombardementen en binnenvallen werken).
Ben ik het niet eens met het Amerikaanse oorlogsbeleid? Ja, dat zou ik zeggen, en dat maakt me een verrader en een wettig doelwit voor een drone-aanval, volgens een professor in de rechten van West Point. Moet ik mijn huisgenoten waarschuwen? Wacht, hij zegt alleen dat rechtsgeleerden die het er niet mee eens zijn legitieme doelen zijn. Ik ben een geleerde op het gebied van vrede en geweldloosheid, dus mijn afwijkende mening kan blijkbaar nog niet als doelwit worden beschouwd, of misschien gaat hij er gewoon van uit dat activistische geleerden zoals ik altijd al een wettig doelwit zijn geweest.
Ik zou waarschijnlijk moeten informeren of ik hierbij wat hulp van de VN kan krijgen. Mijn kansen zouden worden vergroot, althans volgens de wetenschap.
Dr. Tom H. Hastings is kernfaculteit van de afdeling Conflictoplossing aan de Portland State University en is oprichter en directeur van PeaceVoice.
