Door Matt Robson, Spul, April 12, 2022
Als minister van Ontwapening in de Labour-Alliance Coalition van 1999-2002 had ik het gezag van de regering om te verklaren dat Nieuw-Zeeland geen deel zou uitmaken van een nucleair bewapend militair blok.
Bovendien kreeg ik toestemming om te verklaren dat we een onafhankelijk buitenlands beleid zouden voeren en dat we niet naar bijna elke oorlog zouden marcheren die werd gelanceerd door Groot-Brittannië en vervolgens de Verenigde Staten – onze “traditionele” bondgenoten.
Als minister die verantwoordelijk is voor ontwikkelingshulp overzee, weigerde ik mee te doen aan de roep om de hulpprogramma's van China in de Stille Oceaan aan de kaak te stellen.
Zoals ik herhaalde op de frequente ademloze media-vragen over Chinees expansionisme, had China het volste recht om banden te smeden met de soevereine landen van de Stille Oceaan, en als invloed hun doel was, hadden de eerdere Europese kolonisten, inclusief Nieuw-Zeeland, het tot een moeilijke markt voor hen gemaakt. Ik dacht niet, zoals de huidige premier doet, dat de Stille Oceaan onze 'achtertuin' was.
Ik geef deze twee voorbeelden omdat, zonder openbare discussie, de Labour-regering, net als National daarvoor, ons heeft betrokken bij het grootste nucleair bewapende militaire bondgenootschap ter wereld, de NAVO, en heeft ingestemd met de omsingelingsstrategie van Rusland en China.
Ik betwijfel of de meeste kabinetsleden de partnerschapsovereenkomsten met de NAVO hebben gelezen of zelfs maar kennen.
In de 2010 Individueel partnerschaps- en samenwerkingsprogramma, zullen ze ontdekken dat Nieuw-Zeeland zich inzet voor "het verbeteren van de interoperabiliteit en het mogelijk maken van ondersteunende/logistieke samenwerking, wat de betrokkenheid van de Nieuw-Zeelandse strijdmacht bij toekomstige door de NAVO geleide missies verder zou ondersteunen".
Hopelijk zullen ze verbaasd zijn over deze schijnbaar onbepaalde inzet om deel te nemen aan door de NAVO geleide oorlogen.
In de overeenkomsten wordt veel aandacht besteed aan samenwerking met de NAVO, militair, over de hele wereld in vele militaire missies.
Dit is dezelfde NAVO die in 1949 begon, de onderdrukking van de koloniale bevrijdingsbewegingen steunde, Joegoslavië in stukken hakte en een illegale bombardementen van 78 dagen, en met veel van haar leden die zich bij de illegale invasie van Irak aansluiten.
In de Communiqué 2021, waarvan ik geen bewijs zie dat kabinetsleden het hebben gelezen, pocht de NAVO dat haar nucleaire arsenaal steeds groter wordt, dat ze vastbesloten is Rusland en China in bedwang te houden, en prijst ze Nieuw-Zeeland voor zijn deelname aan de strategie om China te omsingelen.
In hetzelfde document wordt het Verdrag inzake het verbod op kernwapens, een belangrijke toezegging voor Nieuw-Zeeland, aan de kaak gesteld.
De 2021 NZ Defensiebeoordeling komt rechtstreeks uit het NAVO-communiqué.
Ondanks het oproepen van Māori whakatauki voor vrede, dringt het er bij de regering op aan om een actieve deelnemer te worden in de door de VS geleide inperkingsstrategieën van Rusland en China en om de militaire capaciteit aanzienlijk te verbeteren.
De term Indo-Pacific heeft Azië-Pacific vervangen. Nieuw-Zeeland past moeiteloos in de Amerikaanse strategie om China te omsingelen, van India tot Japan, met Nieuw-Zeeland als junior partner. Oorlog lonkt.
En dat brengt ons bij de oorlog in Oekraïne. Ik zou kabinetsleden willen aansporen om de Rand-studie uit 2019 met de titel “Rusland overbelasten en uit balans brengen”. Dit zal helpen om context te geven aan de huidige oorlog.
Voordat het kabinet voortbouwt op het leger dat al bij de NAVO is ingezet en toegeeft aan het pleidooi van minister van Defensie Peeni Henare om raketten te sturen, moet het zich realiseren dat deze oorlog begon lang voordat de Russische strijdkrachten langs de Donbas naar Oekraïne geduwd.
Het kabinet moet nadenken over de beloften uit 1991 dat de NAVO niet zou uitbreiden naar het Oosten en Rusland zeker niet zou bedreigen.
Dertien lidstaten zijn nu 30 en er zullen er nog drie bijkomen. De Minsk 1 en 2 overeenkomsten van 2014 en 2015, opgesteld door Rusland, Oekraïne, Duitsland en Frankrijk, die de Donbas-regio's van Oekraïne erkenden als autonome regio's, zijn van fundamenteel belang om de huidige oorlog te begrijpen.
Ze werden geschonden voordat de inkt droog was met voortdurende zware gevechten tussen Oekraïense strijdkrachten, nationalistische en neofascistische milities en de strijdkrachten van de Russisch sprekende autonome republieken.
Meer dan 14,000 levens zijn verloren gegaan in deze inter-Oekraïense oorlog.
De akkoorden van Minsk, de interne verdeeldheid in Oekraïne, de omverwerping van de democratisch gekozen regering van President Janoekovitsj in 2014, en de rol van de VS en goed gefinancierde neonazistische groeperingen daarbij; de weigering van de VS om het kernwapenverdrag voor de middellange afstand met Rusland te herstellen; de stationering van die wapens in Roemenië, Slovenië en nu Polen (zoals Cuba zo dicht bij een grote supermacht) - dit alles zou door het kabinet moeten worden besproken, zodat we ons beleid ten aanzien van Oekraïne kunnen ontwikkelen door de complexiteit te begrijpen.
Het kabinet moet een stap terug doen in wat lijkt op een haast om oorlog te voeren onder de nucleaire paraplu.
Het moet de overvloed aan strategiedocumenten van de VS en de NAVO bestuderen, die openbaar zijn en geen deel uitmaken van een of andere slimme Russische desinformatiecampagne, zoals sommigen beweren, die hebben gepland dat Rusland verwikkeld zou raken in een oorlog met een goed bewapend en goed opgeleid Oekraïens leger met zijn stoottroepen van neonazi's.
En dan moet het kabinet zich realiseren dat het nog grotere doelwit voor de NAVO China is.
Nieuw-Zeeland is bij dat spelplan betrokken als onderdeel van de ring van landen, ofwel nucleair bewapend of onder de bescherming van nucleair bewapende landen, die de Verenigde Staten China in het gezicht duwen.
Als we ons willen houden aan de beginselen die zijn verankerd in de zwaarbevochten Wet op de wapenbeheersing en ontwapening van de nucleaire vrije zone uit 1987, moeten we ons terugtrekken uit het partnerschap met de nucleair bewapende NAVO en haar agressieve oorlogsplannen, en ons met schone handen aansluiten en terugkeren naar het onafhankelijke buitenlands beleid dat ik als minister met trots heb gepromoot.
Matt Robson is advocaat in Auckland, voormalig minister van Ontwapening en Wapenbeheersing en geassocieerd minister van Buitenlandse Zaken. Hij is lid van de Partij van de Arbeid.
