Door Marc Eliot Stein, World BEYOND War, Juli 31, 2022
World BEYOND War is volgende week een webinar geven met de grote songwriter en anti-oorlogsactivist Roger Waters. Een week later komt Roger's "This Is Not A Drill"-concerttour naar New York City - Brian Garvey vertelde ons over de Boston-show – en ik zal erbij zijn, samen met onze partnerorganisatie Veterans for Peace. Als je naar het concert komt, vind me dan alsjeblieft aan de Veterans for Peace-tafel en zeg hallo.
Technisch directeur zijn voor World BEYOND War heeft me de kans gegeven om enkele van de uitzonderlijke mensen te ontmoeten die me jaren eerder hebben geholpen mijn eigen weg naar vredesactivisme te vinden. Gedurende een periode in mijn leven dat ik niet betrokken was bij enige beweging, las ik toevallig boeken van Nicholson Baker en Medea Benjamin die ideeën in mijn hoofd opriepen die me uiteindelijk ertoe brachten op zoek te gaan naar manieren om persoonlijk betrokken te raken bij de pacifistische zaak. Het was een sensatie voor mij om hen beiden te interviewen op de World BEYOND War podcast en vertel ze hoeveel hun werk me had gemotiveerd.
Helpen bij het hosten van een webinar met Roger Waters zal dit voor mij naar een nieuw niveau tillen. Het was niet jaren geleden, maar decennia geleden dat ik voor het eerst een zwarte vinylschijf van een zwarte albumhoes trok met een lichtstraal, een prisma en een regenboog, en een zachte en droevige stem deze woorden hoorde zingen:
Voorwaarts riep hij van achteren, en de voorste gelederen stierven
De generaals zaten, en de lijnen op de kaart
Van links naar rechts verplaatst
Pink Floyd's album "Dark Side of the Moon" uit 1973 is een muzikale reis naar een gekwelde privé-geest, een krachttoer over vervreemding en waanzin. Het album opent met een uitnodiging om te ademen, terwijl wervelende geluiden de waanzin van een drukke en onverschillige wereld verbeelden. Stemmen en hartslagen en voetstappen vervagen in en uit - luchthavens, klokken - maar de diepe tonen van de muziek trekken de luisteraar voorbij het lawaai en de chaos, en de eerste helft van de plaat eindigt met een onderbreking van buitenaardse, engelachtige stemmen die het uitschreeuwen in harmonische empathie op het nummer "The Great Gig in the Sky".
Aan de tweede kant van het album keren we terug naar de kolkende problemen van een boze wereld. De rammelende munten van "Geld" gaan over in het anti-oorlogslied "Us and Them", waar de generaals zitten en de lijnen op de kaart heen en weer bewegen. Er is een gevoel van stress zo groot dat afdaling in waanzin onvermijdelijk lijkt - maar als "Brain Damage" inbreekt in het laatste nummer "Eclipse", beginnen we te voelen dat de stem die voor ons zingt helemaal niet gek is. Het is de wereld die krankzinnig is geworden, en deze liedjes nodigen ons uit om onze geestelijke gezondheid te vinden door naar binnen te gaan, door op onze instincten te vertrouwen en de banaliteit van de menigte te negeren, door onze vervreemding te accepteren van een samenleving die we niet weten te redden, en toevlucht nemen tot de schoonheid van kunst en muziek en eenzaam, waarheidsgetrouw leven.
Vaak aangehaald als Roger Waters' meest complete meesterwerk als songwriter en muzikant, lijkt het opmerkelijke album "The Dark Side of the Moon" over waanzin te gaan, maar bij nader inzien gaat het over de waanzin van de buitenwereld en over de harde schalen van vervreemding en angst dat sommigen van ons zich misschien om ons heen moeten vormen om te voorkomen dat we worden opgeslokt door de drang om ons te conformeren. Het is geen toeval dat het album Henry David Thoreau parafraseert, een eenzame stem tegen conformiteit uit een andere tijd en een ander land: "Hanging on in stille wanhoop is de Engelse manier".
Dit album was belangrijk voor mij toen ik als kind muziek ontdekte, en ik vind er nog steeds een nieuwe betekenis in. Ik ben me gaan realiseren dat niet alleen het nummer "Us and Them", maar het hele album de nadruk legt op de ernstige botsing met de beleefde conventionele samenleving die uiteindelijk elke opkomende politieke activist dwingt een grond te kiezen om op te staan, om harder te worden tegen de eindeloze druk van depressief defaitisme, om ons volledig in te zetten voor de oorzaken die ons niet toestaan om halverwege te kiezen. Ik werd geen politiek activist toen ik als tiener Pink Floyd-fan werd. Maar ik realiseer me vandaag hoezeer de liedjes van Roger Waters me hebben geholpen om mijn eigen geleidelijke weg te vinden door een vreemde en vervreemdende persoonlijke overgang - en het zijn niet alleen expliciet politieke liedjes zoals "Us and Them" die me hielpen dit pad te vinden.
De underground roots van Roger Waters' eerste band gaan verder terug dan velen zich realiseren. Pink Floyd zou in de jaren zeventig en tachtig erg populair worden, maar de band begon in 1970 met optredens in Engeland en was een sensatie in de begindagen van het swingende Londen van de jaren zestig, waar ze een favoriet waren van het kunstzinnige publiek dat naar Beat-poëzie luisterde. en hing rond in de nu legendarische Indica-boekwinkel, waar John Lennon en Yoko Ono elkaar zouden ontmoeten. Dit was de cultuur van de jaren 1980 waar Pink Floyd uit voortkwam.
Als een van de eerste en meest originele prog/experimentele bands uit het klassieke rocktijdperk, hield het vroege Pink Floyd de scene in Londen vast tijdens dezelfde opwindende jaren dat de Grateful Dead een scene vormden met Ken Kesey in San Francisco, en de Velvet Underground maakte indruk in New York City met Andy Warhols Exploding Plastic Inevitable. Geen van deze rudimentaire bands was expliciet politiek, maar dat hoefde ook niet, aangezien de gemeenschappen waar ze voor muziek zorgden volledig verstrikt waren in de anti-oorlogs- en progressieve bewegingen van die tijd. Jongeren in heel Engeland werkten in de jaren zestig hard en schreeuwden luid voor nucleaire ontwapening en antikolonialisme, en hun corresponderende jonge mensen in de VS leerden van een baanbrekende protestbeweging voor burgerrechten die geleid was door Martin Luther King en nu het bouwen, ook onder de scherpe leiding van Martin Luther King, van een massale nieuwe volksbeweging tegen de immorele oorlog in Vietnam. Het was tijdens de onstuimige dagen van de jaren zestig dat veel van de zaden van serieuze protestbewegingen die vandaag de dag nog steeds bestaan, voor het eerst werden geplant.
Net als de vroege Grateful Dead en de Velvet Underground, legde de swingende Londense versie van Pink Floyd een thematisch landschap neer dat diep georiënteerd was in het dromerige onderbewustzijn, en componeerde liedjes die lijken te streven naar een psychologisch gebied tussen waken en slapen. Roger Waters nam de leiding van de band over na Syd Barrett's trieste fade in werkelijke waanzin, en "Dark Side of the Moon" gewelfde Waters en zijn muzikale partners David Gilmour, Richard Wright en Nick Mason naar enorm internationaal succes, hoewel elk lid van de band leek bewonderenswaardig ongeïnteresseerd in de cultuur van beroemdheid en roem. Waters transformeerde zijn band voor het punkrocktijdperk in 1977 met het agressieve en Orwelliaanse "Animals", gevolgd door "The Wall", een psychologische rockopera waarvan het enorme succes en de populariteit dat van "Dark Side of the Moon" zouden evenaren.
Heeft een rock-songwriter ooit zijn eigen gebrekkige ziel blootgelegd zoals Roger Waters dat doet in "The Wall"? Het gaat over een sombere rockster die rijk wordt, verwend en gedrogeerd, zich ontpopt als een letterlijke fascistische leider en zijn fans vanaf het concertpodium beledigt met raciale en genderbeledigingen. Dit was het ironische zelfportret van Roger Waters, omdat hij (zoals hij uitlegde aan de weinige interviewers met wie hij zou praten) zijn eigen rocksterpersonage en de macht die het hem gaf, was gaan verachten. Erger nog, de roem die hij probeerde te vermijden had hem volledig vervreemd van de mensen die naar zijn concerten kwamen en van zijn creaties genoten. Pink Floyd kon het niet lang meer volhouden met dit niveau van verhitte zelfverwijdering, en het laatste geweldige album van de band in 1983 was vrijwel een solowerk van Roger Waters, "The Final Cut". Dit album was van begin tot eind een anti-oorlogsverklaring, huilend tegen de dwaze en wrede korte oorlog van Groot-Brittannië in 1982 tegen Argentinië over de Malvinas, met bittere afwijzing van Margaret Thatcher en Menachem Begin en Leonid Brezjnev en Ronald Reagan.
Waters' uitgesproken politieke activisme begon geleidelijk al zijn werk te definiëren, inclusief zijn solo-albums en zelfs de opera over de Franse Revolutie die hij in 2005 componeerde, “Ça Ira”. In het voorjaar van 2021 woonde ik een kleine bijeenkomst bij in de rechtbanken van New York City voor de moedige advocaat Steven Donziger, die onterecht is gestraft voor het aan de kaak stellen van Chevrons milieumisdrijven in Ecuador. Er was geen grote menigte bij deze bijeenkomst, maar ik was blij om Roger Waters daar naast zijn vriend en bondgenoot te zien staan en kort de microfoon te nemen om een paar woorden over de Donziger-zaak te zeggen, samen met de even dappere Susan Sarandon en Marianne Williamson .
Steven Donziger bracht uiteindelijk een schokkende 993 dagen door in de gevangenis omdat hij de vrijheid van meningsuiting durfde uit te oefenen in kritiek op een bedrijf zo machtig als Chevron. Ik weet niet of Roger Waters ooit gevangen is gezet voor zijn activisme, maar hij is zeker gestraft in het openbaar. Als ik zijn naam noem aan een paar van mijn vrienden, zelfs muzikaal deskundige vrienden die het niveau van zijn genialiteit begrijpen, hoor ik belachelijke beschuldigingen zoals "Roger Waters is antisemitisch" - een complete canard gefabriceerd om hem te beschadigen door dezelfde soorten krachtige troepen die aan de touwtjes trokken voor Chevron om Steven Donziger in de gevangenis te zetten. Natuurlijk is Roger Waters niet antisemitisch, hoewel hij dapper genoeg is geweest om hardop te spreken voor Palestijnen die lijden onder de Israëlische apartheid – zoals we allemaal moeten doen als we bereid zijn de realiteit onder ogen te zien, want deze apartheid is een verwoestend onrecht dat moet worden beëindigd .
Ik weet niet waar Roger Waters het over zal hebben in ons webinar op 8 augustus, hoewel ik hem vaak in concert heb gezien en een redelijk goed idee heb wat voor een kickass-concert hij op 13 augustus in New York zal geven Stad. De zomer van 2022 is een hete, gespannen tijd in de Verenigde Staten van Amerika. Onze regering lijkt nuttelozer en corrupter dan ooit, terwijl we wegglijden en afglijden in proxy-oorlogen, gemotiveerd door bedrijfswinsten en verslaving aan fossiele brandstoffen. Bange en depressieve burgers van deze gebroken regering versterken zich met militaire wapens, waardoor de gelederen van paramilitaire groepen toenemen, terwijl onze politiediensten zichzelf transformeren in militaire bataljons die wapens op hun eigen volk richten, terwijl ons gestolen Hooggerechtshof een nieuwe gruwel initieert: de criminalisering van zwangerschap en zorgkeuze. Het aantal doden in Oekraïne is meer dan 100 mensen per dag, terwijl ik dit schrijf, en dezelfde donoren en profiteurs die die vreselijke proxy-oorlog hebben gepusht, lijken te proberen een nieuwe humanitaire ramp in Taiwan te beginnen om economisch voordeel te behalen ten opzichte van China . De generaals zitten nog steeds en bewegen de lijnen op de kaart heen en weer.
Dit artikel wordt hardop voorgelezen door de auteur als onderdeel van aflevering 38 van de World BEYOND War podcast, "De lijnen op de kaart".
De World BEYOND War Podcast-pagina is hier. Alle afleveringen zijn gratis en permanent beschikbaar. Schrijf u in en geef ons een goede beoordeling voor een van de onderstaande services:
World BEYOND War Podcast op iTunes
World BEYOND War Podcast op Spotify
World BEYOND War Podcast op Stitcher
World BEYOND War Podcast RSS-feed
