Door Helen Peacock, World BEYOND War, South Georgian Bay, Canada, 13 november 2020
Opmerkingen geleverd op 11 november:
Op deze dag, 75 jaar geleden, werd een vredesverdrag ondertekend dat de Tweede Wereldoorlog beëindigde, en sindsdien herdenken en eren we op deze dag de miljoenen soldaten en burgers die stierven in de Eerste en Tweede Wereldoorlog; en de miljoenen en miljoenen meer die stierven, of hun leven werd vernietigd, in de meer dan 250 oorlogen sinds WO II. Maar herinneren aan degenen die stierven, is niet genoeg.
We moeten deze dag ook gebruiken om onze toewijding aan vrede te bevestigen. 11 november heette oorspronkelijk Wapenstilstand - een dag bedoeld om de vrede te vieren. Dat vergeten we toch? Vandaag heb ik de Globe and Mail gelezen, van kaft tot kaft. Elf bladzijden spraken over Herdenking, maar ik vond geen enkele vermelding van het woord Vrede.
Ja, we willen de nagedachtenis van degenen die stierven eren. Maar laten we niet vergeten dat oorlog een tragedie is, een tragedie die we niet willen verheerlijken in onze films en in onze geschiedenisboeken en in onze monumenten en in onze musea en op onze herdenkingsdagen. Terwijl we verder gaan, is het ons verlangen naar Vrede dat we dicht bij ons hart willen houden en het is Vrede die we elke gelegenheid willen aangrijpen om te vieren.
Wanneer mensen hun schouders ophalen en zeggen "oorlog is de menselijke natuur" of "oorlog is onvermijdelijk", moeten we hen zeggen NEE - conflict kan onvermijdelijk zijn, maar oorlog gebruiken om het op te lossen is een keuze. We kunnen anders kiezen als we anders denken.
Wist je dat de landen die het meest waarschijnlijk voor oorlog kiezen, de landen zijn met de grootste investeringen in het leger? Ze weten niets anders dan militarisme. Om Abraham Maslow te parafraseren: "Als alles wat je hebt een pistool is, lijkt alles een reden om het te gebruiken". We kunnen niet langer de andere kant op kijken en dit laten gebeuren. Er zijn altijd andere mogelijkheden.
Toen mijn oom Fletcher stierf in zijn jaren 80, sprak mijn vader, die twee jaar jonger was, op zijn herdenkingsdienst. Tot mijn grote verbazing begon papa, nogal weemoedig, over WO II te praten. Blijkbaar hadden hij en oom Fletcher zich samen aangemeld en waren ze samen afgewezen vanwege een slecht gezichtsvermogen.
Maar zonder dat mijn vader het wist, ging mijn oom Fletcher weg, leerde de oogkaart uit zijn hoofd en meldde zich toen met succes aan. Hij werd gestuurd om te vechten in Italië, en kwam niet dezelfde persoon terug. Hij was beschadigd - dat wisten we allemaal. Maar het was me duidelijk, terwijl papa sprak, dat hij niet dacht dat hij de gelukkige was geweest. Oom Fletcher was een held en papa had op de een of andere manier de glorie verloren.
Dit is de gedachte die we moeten veranderen. Er is niets betoverends aan oorlog. Op pagina 18 van de Globe van vandaag beschrijft een veteraan de invasie van Italië, waarin mijn oom vocht: "De tanks, de machinegeweren, het vuur ... Het was de hel".
Dus laten we vandaag, terwijl we de miljoenen mensen eren die in oorlog zijn omgekomen, ook onze toewijding bevestigen om voor VREDE te kiezen. We kunnen het beter doen als we beter weten.
TOEWIJDING
Met de rode papaver eren we de meer dan 2,300,000 Canadezen die gedurende de geschiedenis van ons land in het leger hebben gediend en de meer dan 118,000 die het ultieme offer hebben gebracht.
Met de witte klaproos herdenken we degenen die in ons leger hebben gediend EN de miljoenen burgers die in oorlog zijn omgekomen, de miljoenen kinderen die door oorlog wees zijn geworden, de miljoenen vluchtelingen die door oorlog uit hun huizen zijn verdreven, en de giftige milieuschade van oorlog. We zetten ons in voor vrede, altijd vrede, en stellen vraagtekens bij Canadese culturele gewoonten, al dan niet bewust, om oorlog te betoveren of te vieren.
Moge deze rood-witte krans al onze hoop op een veiligere en vreedzamere wereld symboliseren.
