Vrede en milieuactivisten ontmoeten elkaar in Washington, DC

Creatieve, geweldloze oppositie tegen oorlog – tegen elkaar en tegen het milieu – is wat Bill Moyer bezielt en motiveert. De staatsactivist uit Washington was onlangs in Washington, DC, voor de Geen oorlog 2017: oorlog en het milieu conferentie die deze vaak afzonderlijke bewegingen samenbracht voor een weekend vol presentaties, workshops en fellowship.

De conferentie, die van 22 tot 24 september werd gehouden aan de American University en werd bijgewoond door ongeveer 150 mensen, werd gesponsord door Worldbeyondwar.org, die zichzelf bestempelt als ‘een mondiale beweging om alle oorlogen te beëindigen’.

In 2003 richtte Moyer de Backbone Campaign op, gevestigd op Vashon Island, Washington. Daar leidt hij trainingen in de vijf disciplines van de 'Theory of Change' van de groep: kunstzinnig activisme, gemeenschapsorganisatie, cultureel werk voor anti-onderdrukking, verhalen vertellen en media maken, en oplossingsstrategieën voor een rechtvaardige transitie. De slogan van de groep is “Verzet – Bescherm – Creëer!”

“Een deel van het dilemma is hoe je een beweging kunt opbouwen die niet alleen ideologisch is, maar ook de kruisende belangen van gewone mensen dient”, zegt Moyer, die politieke wetenschappen en Amerikaanse filosofie studeerde aan de Seattle University, een jezuïeteninstituut. Moyers vader had voor jezuïet gestudeerd, en zijn moeder was ooit non, dus als hij tijdens een gesprek over zijn activisme verwijst naar de ‘voorkeursoptie voor de armen’ – ‘dat is voor mij de kern ervan’, zei hij – het lijkt zo van zijn tong te rollen.

“De grote les van deze beweging is dat mensen beschermen waar ze van houden of wat een materieel verschil in hun leven maakt”, zei hij. Daarom raken mensen er vaak pas bij betrokken als de dreiging letterlijk of figuurlijk voor hun deur staat.

Op de No War-conferentie zat Moyer samen met twee andere activisten in een panel over creatief activisme voor de aarde en vrede: Nadine Bloch, trainingsdirecteur van de groep Beautiful Trouble, die instrumenten voor een geweldloze revolutie promoot; en Brian Trautman, van de groep Veterans for Peace.

In zijn presentatie sprak Moyer over het aanpassen van Sun Tzu's De kunst van oorlog – de Chinese militaire verhandeling uit de vijfde eeuw – aan de geweldloze sociale beweging door middel van acties zoals het ophangen van een spandoek bij een detentiecentrum met de tekst ‘Wie zou Jezus deporteren’ of het blokkeren van een boorplatform in het Noordpoolgebied met een vloot kajaks.

Deze actie, die hij ‘kajaktivisme’ noemt, is een favoriete methode, zei Moyer. Hij gebruikte het voor het laatst in september in de Potomac-rivier, vlakbij het Pentagon.

Het kajaktivisme en de No War-conferentie zijn bedoeld om de aandacht te vestigen op de extreme schade die het leger aan het milieu toebrengt. De No War-website legt het in duidelijke bewoordingen uit: het Amerikaanse leger gebruikt elke dag 340,000 vaten olie, wat het land op de 38e plaats van de wereld zou brengen als het een land was; 69 procent van de opruimingslocaties van het Superfund zijn militair gerelateerd; tientallen miljoenen landmijnen en clusterbommen zijn achtergelaten door verschillende conflicten over de hele wereld; en ontbossing, vergiftiging van de lucht en het water door straling en andere gifstoffen, en vernietiging van gewassen zijn frequente gevolgen van oorlog en militaire activiteiten.

“We moeten een vredesverdrag met de planeet ondertekenen”, zegt Gar Smith, medeoprichter van Environmentalists Against War en voormalig redacteur van de Earth Island Journal. Smith sprak tijdens de openingszitting van de conferentie, waar hij en anderen de ironie opmerkten dat militarisme (met zijn afhankelijkheid van fossiele brandstoffen) bijdraagt ​​aan de klimaatverandering, terwijl de strijd om controle over fossiele brandstoffen (en de vernietiging van het milieu die dat veroorzaakt) een belangrijke oorzaak is. van oorlog.

De slogan “Geen olie voor oorlogen! Geen oorlogen om olie!” werd tijdens de conferentie prominent op het podium getoond.

“De meeste mensen denken in dramatische Hollywood-termen over oorlog”, zegt Smith, die onlangs het boek redigeerde The War and Environment Reader, waarvan buiten de conferentiezaal een beperkt aantal exemplaren verkrijgbaar was, samen met tafels vol met lectuur, T-shirts, bumperstickers, buttons en andere parafernalia. “Maar in een echte oorlog is er geen definitieve rol.”

De vernietiging – aan levens en het milieu, merkte Smith op – is vaak permanent.

Op de laatste dag van de conferentie zei Moyer dat hij een permanent trainingscentrum voor veranderingsagenten aan het opzetten is op Vashon Island. Hij zal ook aan een ander project werken, Solutionary Rail, een campagne om de spoorwegen in het hele land te elektrificeren en duurzame energie langs de spoorlijnen op te wekken.

Hij noemde de anti-oorlogs-, pro-milieubeweging “een spirituele strijd die moet worden gestreden vanuit een plaats van liefde”, en betreurde dat wat werkelijk nodig is een paradigmaverschuiving is, van een waarin alles te koop is – de lucht, het water , “alles wat heilig is” – naar een ethiek waarin de fundamentele ethiek het besef is dat “we allemaal in hetzelfde schuitje zitten.”

[Julie Bourbon is een freelanceschrijver gevestigd in Washington.]