door Patterson Deppen, TomDispatch, Augustus 19, 2021
In januari 2004 schreef Chalmers Johnson:Amerika's rijk van bases" voor TomDispatch, het verbreken van wat in feite een stilte was rond die vreemde gebouwen, sommige zo groot als kleine steden, verspreid over de planeet. Hij begon het zo:
“In tegenstelling tot andere volkeren erkennen de meeste Amerikanen niet – of willen ze niet erkennen – dat de Verenigde Staten de wereld domineren door hun militaire macht. Vanwege het overheidsgeheim zijn onze burgers vaak onwetend van het feit dat onze garnizoenen de planeet omsingelen. Dit uitgebreide netwerk van Amerikaanse bases op elk continent behalve Antarctica, vormt in feite een nieuwe vorm van imperium - een imperium van bases met zijn eigen geografie die waarschijnlijk in geen enkele aardrijkskundeles op de middelbare school zal worden onderwezen. Zonder de afmetingen van deze wereldomspannende Basiswereld te begrijpen, kan men de omvang en aard van onze imperiale aspiraties of de mate waarin een nieuw soort militarisme onze constitutionele orde ondermijnt, niet beginnen te begrijpen.
Sindsdien zijn er zeventien jaar verstreken, jaren waarin de VS in oorlog zijn geweest in Afghanistan, in het Grotere Midden-Oosten en tot diep in Afrika. Die oorlogen zijn allemaal - als je het gebruik van de term op deze manier wilt excuseren - gebaseerd op datzelfde 'imperium van bases', dat in deze eeuw tot een duizelingwekkende omvang groeide. En toch hebben de meeste Amerikanen er geen enkele aandacht aan besteed. (Herinner me aan de laatste keer dat enig aspect van die Basiswereld een rol speelde in een politieke campagne in dit land.) En toch was het een historisch unieke (en dure) manier om de planeet te garnizoen, zonder de last van het soort kolonies dat oudere rijken hadden. vertrouwden op.
At TomDispatch, we hebben echter nooit onze ogen van dat vreemde mondiale keizerlijke bouwwerk afgehouden. In juli 2007 produceerde Nick Turse bijvoorbeeld zijn eerste van: veel stukken op die ongekende bases en de militarisering van de planeet die daarmee gepaard ging. Onder verwijzing naar de gigantische in het toen door de VS bezette Irak, zei hij: schreef: “Zelfs met de multi-square mijl, multi-miljard dollar, state-of-the-art Balad Air Base en Camp Victory erbij, maar de bases in het nieuwe plan van [minister van Defensie Robert] Gates zullen slechts een vallen in de emmer voor een organisatie die misschien wel de grootste verhuurder ter wereld is. Gedurende vele jaren heeft het Amerikaanse leger grote delen van de planeet opgeslokt en enorme hoeveelheden van zo ongeveer alles erop (of erin). Dus, met de laatste plannen van het Pentagon Irak in gedachten, maak een snelle rit met mij rond deze Pentagon-planeet van ons.
Evenzo, acht jaar later, in september 2015, ten tijde van de publicatie van zijn toen nieuwe boek Base Nation, David Vine nam TomDispatch lezers op een bijgewerkte spin door diezelfde planeet van bases in "Garrisoning the Globe." Hij begon met een paragraaf die, helaas, gisteren geschreven had kunnen zijn (of ongetwijfeld, nog treuriger, morgen):
“Nu het Amerikaanse leger veel van zijn troepen heeft teruggetrokken uit Irak en Afghanistan, zou het de meeste Amerikanen vergeven zijn niet op de hoogte te zijn van het feit dat honderden Amerikaanse bases en honderdduizenden Amerikaanse troepen nog steeds de wereld omsingelen. Hoewel weinigen het weten, hebben de Verenigde Staten een garnizoen op de planeet als geen ander land in de geschiedenis, en het bewijs is te zien van Honduras tot Oman, Japan tot Duitsland, Singapore tot Djibouti.”
Vandaag, nog triester, biedt Patterson Deppen de nieuwste kijk op die wereldwijde imperiale structuur, die nog steeds overeind staat ondanks de recente Amerikaanse ramp in Afghanistan, en voor zovelen op deze planeet (zoals het niet voor Amerikanen is), symbolisch voor de aard van de aanwezigheid van de VS wereldwijd. Zijn stuk is gebaseerd op een gloednieuwe telling van de bases van het Pentagon en herinnert ons eraan dat, sinds Johnson die woorden 17 jaar geleden over onze basiswereld schreef, er opmerkelijk weinig is veranderd in de manier waarop dit land een groot deel van de rest van de planeet benadert. Tom
De volledig Amerikaanse basiswereld
750 Amerikaanse militaire bases blijven nog steeds over de hele planeet
Het was het voorjaar van 2003 tijdens de door de Amerikanen geleide invasie van Irak. Ik zat in de tweede klas, woonde op een Amerikaanse militaire basis in Duitsland en woonde een van de Pentagon's bij veel scholen voor families van militairen die in het buitenland zijn gestationeerd. Op een vrijdagochtend stond mijn klas op het punt van opschudding. Toen we ons verzamelden rond ons lunchmenu in de huiskamer, waren we geschokt toen we ontdekten dat de gouden, perfect krokante frietjes waar we dol op waren, waren vervangen door iets dat 'vrijheidsfrietjes' wordt genoemd.
"Wat zijn vrijheidsfrietjes?" we eisten het te weten.
Onze leraar stelde ons snel gerust door iets te zeggen als: "Freedom fries is exact hetzelfde als frites, alleen beter." Omdat Frankrijk, legde ze uit, "onze" oorlog in Irak niet steunde, "hebben we gewoon de naam veranderd, want wie heeft Frankrijk eigenlijk nodig?" Hongerig voor de lunch, zagen we weinig reden om het oneens te zijn. Ons meest begeerde bijgerecht zou er immers nog steeds zijn, zelfs als opnieuw gelabeld.
Hoewel er sindsdien twintig jaar zijn verstreken, kwam die anders obscure jeugdherinnering vorige maand bij me terug toen president Biden, midden in de terugtrekking van de VS uit Afghanistan, aangekondigd een einde aan de Amerikaanse "gevechts" -operaties in Irak. Voor veel Amerikanen leek het misschien alsof hij gewoon zijn... belofte om een einde te maken aan de twee eeuwige oorlogen die de post-9/11 “wereldwijde oorlog tegen terrorisme” gingen definiëren. Maar net zoals die "freedom fries" niet echt iets anders zijn geworden, komt er misschien ook niet echt een einde aan de "forever wars" van dit land. Integendeel, ze worden opnieuw gelabeld en lijken door te gaan met andere middelen.
Na honderden militaire bases en gevechtsposten in Afghanistan en Irak te hebben gesloten, zal het Pentagon nu verschuiven naar een “adviseren en assisterenrol in Irak. Ondertussen is zijn topleider nu druk bezig met het "draaien" naar Azië bij het nastreven van nieuwe geostrategische doelstellingen die voornamelijk gericht zijn op het "indammen" van China. Als gevolg hiervan zullen de VS in het Grotere Midden-Oosten en belangrijke delen van Afrika proberen een veel lager profiel te behouden, terwijl ze militair betrokken blijven via trainingsprogramma's en particuliere aannemers.
Wat mij betreft, twee decennia nadat ik die vrijheidsfrietjes in Duitsland op had, ben ik net klaar met het samenstellen van een lijst van Amerikaanse militaire bases over de hele wereld, de meest uitgebreide die op dit moment mogelijk is op basis van openbaar beschikbare informatie. Het zou moeten helpen om beter te begrijpen wat een belangrijke overgangsperiode zou kunnen zijn voor het Amerikaanse leger.
Ondanks een bescheiden algehele achteruitgang van dergelijke bases, kunt u er zeker van zijn dat de honderden die overblijven een cruciale rol zullen spelen in de voortzetting van een versie van Washingtons eeuwige oorlogen en ook kunnen helpen bij het faciliteren van een nieuwe Koude Oorlog met China. Volgens mijn huidige telling heeft ons land nog steeds meer dan 750 belangrijke militaire bases over de hele wereld geïmplanteerd. En hier is de simpele realiteit: tenzij ze uiteindelijk worden ontmanteld, zal de imperiale rol van Amerika op deze planeet ook niet eindigen, wat een ramp voor dit land in de komende jaren betekent.
De "basissen van het rijk" optellen
Ik kreeg de taak om samen te stellen wat we (hopelijk) de "2021 US Overseas Base Closure List" hebben genoemd nadat ik contact had opgenomen met Leah Bolger, president van World BEYOND War. Als onderdeel van een groep die bekend staat als de Overseas Base Realignment and Closure Coalition (OBRACC) toegewijd aan het sluiten van dergelijke bases, bracht Bolger me in contact met mede-oprichter David Vine, de autochtoonr van het klassieke boek over het onderwerp, Base Nation: Hoe Amerikaanse militaire bases in het buitenland schadelijk zijn voor Amerika en de wereld.
Bolger, Vine en ik besloten toen om zo'n nieuwe lijst samen te stellen als een hulpmiddel om ons te concentreren op toekomstige sluitingen van Amerikaanse basissen over de hele wereld. Naast het verstrekken van de meest uitgebreide boekhouding van dergelijke overzeese bases, bevestigt ons onderzoek ook verder dat de aanwezigheid van zelfs maar één in een land aanzienlijk kan bijdragen aan anti-Amerikaanse protesten, vernietiging van het milieu en steeds hogere kosten voor de Amerikaanse belastingbetaler.
Onze nieuwe telling laat inderdaad zien dat hun totale aantal wereldwijd in het afgelopen decennium op een bescheiden manier is afgenomen (en in enkele gevallen zelfs dramatisch is gedaald). Vanaf 2011 bijna een duizend gevechtsposten en een bescheiden aantal grote bases zijn gesloten in Afghanistan en Irak, evenals in Somalië. Iets meer dan vijf jaar geleden, David Vine geschat dat er ongeveer 800 grote Amerikaanse bases waren in meer dan 70 landen, kolonies of gebieden buiten de continentale Verenigde Staten. In 2021 suggereert onze telling dat het cijfer is gedaald tot ongeveer 750. Maar om niet te denken dat het eindelijk de goede kant opgaat, is het aantal plaatsen met dergelijke bases in diezelfde jaren zelfs toegenomen.
Aangezien het Pentagon over het algemeen heeft geprobeerd de aanwezigheid van ten minste enkele van hen te verbergen, kan het samenstellen van zo'n lijst inderdaad ingewikkeld zijn, te beginnen met hoe men zelfs zo'n "basis" definieert. We besloten dat de eenvoudigste manier was om de eigen definitie van het Pentagon van een "basissite" te gebruiken, zelfs als de openbare tellingen ervan notoir zijn onnauwkeurig. (Het zal u vast niet verbazen dat de cijfers altijd te laag en nooit te hoog zijn.)
Dus onze lijst definieerde zo'n belangrijke basis als elke "specifieke geografische locatie waaraan individuele percelen of faciliteiten zijn toegewezen ... van de Verenigde Staten."
Het gebruik van deze definitie helpt om te vereenvoudigen wat telt en wat niet, maar laat ook veel buiten beeld. Niet inbegrepen zijn aanzienlijke aantallen kleine havens, reparatiecomplexen, magazijnen, tankstations en bewakingsfaciliteiten gecontroleerd door dit land, om nog maar te zwijgen van de bijna 50 bases die de Amerikaanse regering rechtstreeks financiert voor de legers van andere landen. De meeste lijken zich in Midden-Amerika (en andere delen van Latijns-Amerika) te bevinden, plaatsen die inderdaad bekend zijn met de aanwezigheid van het Amerikaanse leger, dat betrokken is geweest bij 175 jaar van militaire interventies in de regio.
Toch zijn, volgens onze lijst, Amerikaanse militaire bases in het buitenland nu verspreid over 81 landen, kolonies of gebieden op elk continent behalve Antarctica. En hoewel hun totale aantal daalt, is hun bereik alleen maar groter geworden. Tussen 1989 en vandaag heeft het leger het aantal plaatsen waar het bases heeft meer dan verdubbeld van 40 naar 81.
Deze wereldwijde aanwezigheid blijft ongekend. Geen enkele andere keizerlijke macht heeft ooit het equivalent gehad, inclusief de Britse, Franse en Spaanse rijken. Ze vormen wat Chalmers Johnson, voormalig CIA-adviseur die criticus van het Amerikaanse militarisme werd, ooit een “rijk van bases"Of een"wereldomvattende basiswereld. '
Zolang deze telling van 750 militaire bases op 81 plaatsen een realiteit blijft, geldt dat ook voor Amerikaanse oorlogen. Zoals David Vine bondig verwoordde in zijn laatste boek, De Verenigde Staten van Oorlog, "Bases brengen vaak oorlogen voort, die meer bases kunnen voortbrengen, die meer oorlogen kunnen voortbrengen, enzovoort."
Over de Horizon-oorlogen?
In Afghanistan, waar Kabul eerder deze week in handen van de Taliban viel, had ons leger pas onlangs bevel gegeven tot een overhaaste, laat in de nacht terugtrekking uit zijn laatste grote bolwerk, Bagram Airfield, en er zijn geen Amerikaanse bases meer. Het aantal is op dezelfde manier gedaald in Irak, waar dat leger nu slechts zes bases controleert, terwijl eerder in deze eeuw het aantal dichter bij 505, variërend van grote tot kleine militaire buitenposten.
Het ontmantelen en sluiten van dergelijke bases in die landen, in Somalië en ook in andere landen, samen met het volledige vertrek van Amerikaanse strijdkrachten uit twee van die drie landen, waren historisch belangrijk, ongeacht hoe lang ze duurden, gezien het feit dat de dominante “laarzen op de grond”-aanpak die ze ooit hebben gefaciliteerd. En waarom vonden dergelijke veranderingen plaats toen ze dat deden? Het antwoord heeft veel te maken met de duizelingwekkende menselijke, politieke en economische kosten van deze eindeloze mislukte oorlogen. Volgens Brown University's Kosten van oorlogsproject, was de tol van alleen die opmerkelijk onsuccesvolle conflicten in de oorlog tegen het terrorisme in Washington enorm: minimaal 801,000 doden (met meer op komst) sinds 9/11 in Afghanistan, Irak, Pakistan, Syrië en Jemen.
Het gewicht van dergelijk lijden werd natuurlijk onevenredig gedragen door de mensen van de landen die gedurende bijna twee decennia te maken hebben gehad met de invasies, bezettingen, luchtaanvallen en inmenging van Washington. Meer dan 300,000 burgers in die en andere landen zijn gedood en naar schatting bijna 37 miljoen meer ontheemd. Ongeveer 15,000 Amerikaanse troepen, waaronder soldaten en particuliere aannemers, zijn ook omgekomen. Onnoemelijke tientallen verwoestende verwondingen zijn ook opgelopen bij miljoenen burgers, oppositiestrijders en Amerikaanse troepen. In totaal hebben deze oorlogen van na 2020/9 in 11 naar schatting de Amerikaanse belastingbetaler gekost $ 6.4 biljoen.
Hoewel het totale aantal Amerikaanse militaire bases in het buitenland kan afnemen naarmate het mislukken van de oorlog tegen het terrorisme doordringt, zijn de eeuwige oorlogen waarschijnlijk doorgaan meer heimelijk door middel van Special Operations-troepen, particuliere militaire contractanten en voortdurende luchtaanvallen, hetzij in Irak, Somalië of elders.
In Afghanistan, zelfs toen er nog maar 650 Amerikaanse troepen over waren, die de Amerikaanse ambassade in Kabul bewaakten, waren de VS nog steeds intensivering zijn luchtaanvallen in het land. Alleen al in juli lanceerde het onlangs een dozijn 18 burgers doden in de provincie Helmand in het zuiden van Afghanistan. Volgens Minister van Defensie Lloyd Austin, werden aanvallen zoals deze uitgevoerd vanaf een basis of bases in het Midden-Oosten die waren uitgerust met "over the horizon-mogelijkheden", zogenaamd in de Verenigde Arabische Emiraten, of VAE, en Katar. In deze periode heeft Washington ook geprobeerd (tot nu toe zonder succes) nieuwe bases te vestigen in landen die grenzen aan Afghanistan voor voortdurende bewaking, verkenning en mogelijk luchtaanvallen, inclusief mogelijk het huren van Russische militaire bases in Tadzjikistan.
En let wel, als het om het Midden-Oosten gaat, zijn de VAE en Qatar nog maar het begin. Er zijn Amerikaanse militaire bases in elk land aan de Perzische Golf, behalve in Iran en Jemen: zeven in Oman, drie in de VAE, elf in Saoedi-Arabië, zeven in Qatar, twaalf in Bahrein, tien in Koeweit en nog zes in Irak. Elk van deze zou mogelijk kunnen bijdragen aan het soort 'over de horizon'-oorlogen waar de VS nu toe in staat lijken te zijn in landen als Irak, net zoals haar bases in Kenia en Djibouti het mogelijk maken om te lanceren luchtaanvallen in Somalië.
Nieuwe bases, nieuwe oorlogen
Ondertussen halverwege de wereld, mede dankzij een groeiende drang naar een Koude Oorlog-stijl”containment” van China worden nieuwe bases gebouwd in de Stille Oceaan.
Er zijn op zijn best minimale barrières in dit land voor het bouwen van militaire bases in het buitenland. Als Pentagon-functionarissen vaststellen dat er een nieuwe basis van $ 990 miljoen nodig is in Guam om “de mogelijkheden voor oorlogvoering verbeteren” in de spil van Washington naar Azië, zijn er weinig manieren om te voorkomen dat ze dit doen.
Kamp Blazo, de eerste marinebasis die sinds 1952 op het eiland Guam in de Stille Oceaan wordt gebouwd, is sinds 2020 in aanbouw zonder de minste tegenwerking of discussie over de vraag of het al dan niet nodig was van beleidsmakers en functionarissen in Washington of onder het Amerikaanse publiek. Er worden nog meer nieuwe bases voorgesteld voor de nabijgelegen eilanden in de Stille Oceaan van Palau, Tinian en Yapo. Aan de andere kant is een lokaal veel geprotesteerd nieuwe basis in Henoko op het Japanse eiland Okinawa, de Futenma Replacement Facility, is “onwaarschijnlijk” ooit af te ronden.
Hiervan is zelfs weinig bekend in dit land, daarom is een openbare lijst van de volledige omvang van dergelijke bases, oude en nieuwe, over de hele wereld van belang, hoe moeilijk het ook mag zijn om te produceren op basis van het fragmentarische Pentagon-record beschikbaar. Het kan niet alleen de verreikende omvang en veranderende aard van de imperiale inspanningen van dit land wereldwijd laten zien, het zou ook kunnen dienen als een instrument voor het bevorderen van toekomstige sluitingen van bases in plaatsen als Guam en Japan, waar er momenteel respectievelijk 52 en 119 bases zijn - waar het Amerikaanse publiek zich op een dag serieus afvroeg waar hun belastinggeld eigenlijk heen ging en waarom.
Net zoals er heel weinig in de weg staat dat het Pentagon nieuwe bases overzee bouwt, is er in wezen niets dat president Biden ervan weerhoudt ze te sluiten. Als OBRACC wijst erop, terwijl er een met toestemming van het congres voor het sluiten van een binnenlandse Amerikaanse militaire basis, is een dergelijke toestemming in het buitenland niet nodig. Helaas is er in dit land nog geen significante beweging om die Basiswereld van ons te beëindigen. Elders echter eisen en protesten gericht op het sluiten van dergelijke bases van België naar Guam, Japan aan de United Kingdom – in bijna 40 landen alles bij elkaar – hebben plaatsgevonden in de afgelopen jaren.
In december 2020 echter, zelfs de hoogste Amerikaanse militaire functionaris, de voorzitter van de Joint Chiefs of Staff Mark Milley, gevraagd: "Is elk van deze [bases] absoluut noodzakelijk voor de verdediging van de Verenigde Staten?"
In het kort, geen. Alles behalve. Maar ondanks de bescheiden daling van hun aantal, zullen de ongeveer 750 overgeblevenen tot op de dag van vandaag waarschijnlijk een vitale rol spelen in elke voortzetting van Washington's 'eeuwige oorlogen', terwijl ze de uitbreiding van een nieuwe Koude Oorlog met China ondersteunen. Als Chalmers Johnson waarschuwde in 2009, "Weinig rijken uit het verleden hebben vrijwillig hun heerschappij opgegeven om onafhankelijke, zelfbesturende staatsbestellen te blijven... Als we niet leren van hun voorbeelden, is ons verval en onze ondergang voorbestemd."
Uiteindelijk betekenen nieuwe bases alleen maar nieuwe oorlogen en, zoals de afgelopen bijna 20 jaar hebben aangetoond, is dat nauwelijks een succesformule voor Amerikaanse burgers of anderen over de hele wereld.
Copyright 2021 Patterson Deppen
Volg TomDispatch op Twitter en samen met ons op Facebook. Bekijk de nieuwste Dispatch Books, de nieuwe dystopische roman van John Feffer, Songlanden (de laatste in zijn serie Splinterlands), de roman van Beverly Gologorsky Elk lichaam heeft een verhaal, en Tom Engelhardt's Een natie die niet door oorlog is gemaakt, evenals die van Alfred McCoy In the Shadows of the American Century: The Rise and Decline of US Global Power en John Dower's The Violent American Century: War and Terror Sinds de Tweede Wereldoorlog.
