Door David Swanson, World BEYOND WarJanuari 17, 2022
In een nieuw, zeer Amerikaans, zeer academisch boek van Alexander Downes genaamd: Catastrofaal succes: waarom een door het buitenland opgelegde regimeverandering verkeerd gaat, kan de immoraliteit van het omverwerpen van de regeringen van andere mensen niet worden gevonden. De illegaliteit ervan bestaat schijnbaar niet. Het feit dat pogingen tot omverwerping vaak mislukken, en dat die mislukkingen catastrofale gevolgen kunnen hebben, doet er niet toe. Maar succesvolle omverwerpingen van de regering - de focus van het boek - blijken meestal gigantische stinkende rampen te zijn op hun eigen voorwaarden, die leiden tot burgeroorlogen, leidend tot verdere oorlogen met de omverwerper, wat leidt tot regeringen die niet doen wat de omverwerper wilde, en zeker - en nogal voorspelbaar - niet leidend tot zelfs wat doorgaat voor 'democratie' in de westerse cultuur.
Het bewijs is behoorlijk overweldigend dat een overname of een “regimeverandering” van Oekraïne door de VS of Rusland zeer waarschijnlijk een ramp zou zijn voor Oekraïne en voor de VS of Rusland (oh, en ook al het leven op aarde als de kernwapens wennen) – en dat de daadwerkelijke door de VS gesteunde staatsgreep van 2014 een catastrofe is geweest naar het model van degenen in (hoewel het zelf niet in) het boek van Downes staat.
Downes gebruikt een superselectieve lijst van omverwerpingen, terwijl meer uitgebreid die bestaan. Hij kijkt naar 120 gevallen van succesvolle “regimeveranderingen” door 153 “interveniënten” tussen 1816 en 2008. Op deze lijst zijn de Verenigde Staten met 33, Groot-Brittannië met 16, USSR 16, Pruisen/Duitsland 14, de belangrijkste buitenlandse piraten die regeringen omverwerpen. Frankrijk 11, Guatemala 8, Oostenrijk 7, El Salvador 5, Italië 5.
“Wij zijn nummer één! Wij zijn nummer één!”
De meest voorkomende slachtoffers van buitenlandse omverwerpingen zijn Honduras 8 keer, Afghanistan 6, Nicaragua 5, Dominicaanse Republiek 5, België 4, Hongarije 4, Guatemala 4 en El Salvador 3. Eerlijk gezegd was Honduras provocerend gekleed en vroeg er echt om.
Downes onderzoekt deze wetteloze omverwerpingen van de regering en concludeert dat ze geen betrouwbare regeringen produceren die zich gedragen zoals gewenst, gewoonlijk niet "de betrekkingen tussen interveniënten en doelen verbeteren" - wat betekent dat er waarschijnlijk meer oorlog is tussen de twee landen, en dat geïnstalleerde leiders hoog in het vaandel staan. het risico op gewelddadige machtsverliezen, terwijl landen die van regime zijn veranderd een groot risico lopen op burgeroorlogen.
Je zou denken dat hier geen uitleg voor nodig is, maar Downes geeft er een: “Mijn theorie verklaart deze gewelddadige uitkomsten via twee mechanismen. De eerste, die ik militaire desintegratie noem, legt uit hoe regimeverandering onmiddellijke opstand en burgeroorlog kan veroorzaken door de strijdkrachten van het doelwit te fragmenteren en te verspreiden. Het tweede, het probleem van concurrerende opdrachtgevers, beschrijft hoe de niet-overeenkomende voorkeuren van de twee meesters van de opgelegde leiders - de interveniërende staat en het binnenlandse publiek van een leider - leiders voor een dilemma plaatsen waarin reageren op de belangen van één het risico van conflict met de andere, waardoor de kans op zowel patroon-protégé-conflicten als interne conflicten in het doelwit wordt vergroot.”
Dus nu hebben we alleen nog regeringen nodig die zich gedragen als rationele actoren in academische modellen. Dan kunnen we ze deze gegevens geven over hoe de misdaad van het omverwerpen van regeringen (en in veel gevallen het afslachten van een groot aantal mensen) op zijn eigen voorwaarden neigt te mislukken, en we zijn er helemaal klaar voor.
Of we hebben de academische modellen nodig om de drijvende belangen van wapenverkoop, sadisme, kleine grieven, machismo en machtswellust mee te nemen, en de resultaten opnieuw te berekenen. Dat zou ook kunnen werken.
Een derde mogelijkheid is het gehoorzamen aan wetten, maar dat is iets voor onbeduidende kleine mensen.
