Door Merci Llarinas-Angeles, 10 juli 2020
De taken die voor ons liggen om een te bouwen alternatief wereldwijd beveiligingssysteem (AGSS) zijn een gigantische uitdaging voor ons allemaal die geloven dat een vreedzame wereld mogelijk is, maar er zijn overal ter wereld verhalen van hoop. We hoeven ze alleen maar te horen.
Het creëren en in stand houden van een cultuur van vrede
Ik wil een verhaal delen van een voormalige rebel die vredestichter en leraar werd in Mindanao, Filippijnen. Als jonge jongen in de jaren '70 ontsnapte Habbas Camendan ternauwernood aan de dood door Marcos-regeringstroepen van evacués in hun dorp in Cotabato, waar 100 Moros (Filippijnse moslims) stierven. “Ik kon ontsnappen, maar ik was getraumatiseerd. Ik voelde dat ik geen keus had: lumaban of mapatay -vechten of gedood worden. De Moro-volkeren voelden zich hulpeloos zonder ons eigen leger om ons te verdedigen. Ik sloot me aan bij het Moro National Liberation Front en ik was vijf jaar lang een strijder in het Bangsa Moro-leger (BMA).
Nadat hij de BMA had verlaten, raakte Habbas bevriend met leden van de christelijke kerk die hem uitnodigden om seminars over vredesopbouw bij te wonen. Later sloot hij zich aan bij de Mindanao People's Peace Movement (MPPM), een federatie van islamitische en niet-moslim inheemse en christelijke organisaties die zich inzetten voor vrede in Mindanao. Nu is Habbas vice-voorzitter van de MPPM. en doceert mensenrechten en milieubescherming en -beheer vanuit islamitisch perspectief in een plaatselijk college.
De ervaring van Habbas is het verhaal van talloze jonge mensen over de hele wereld die kwetsbaar zijn om geweld te plegen en zich aan te sluiten bij groepen die oorlog voeren en zelfs bij terroristische groeperingen. Later in zijn leven zou vredeseducatie in niet-formele onderwijsomgevingen zijn opvattingen over geweld veranderen. "Ik heb geleerd dat er een manier van vechten is waarbij je niet doodt en gedood wordt, maar dat er een alternatief is voor oorlog - het gebruik van vreedzame en legale middelen", zei Habbas.
Tijdens onze week 5 discussies in World BEYOND War's War Abolition Course, werd er veel gezegd over de voordelen van vredeseducatie in de schoolomgeving. We moeten echter erkennen dat in veel landen in de wereld kinderen en jongeren voortijdig van school gaan vanwege armoede. Zoals Habbas, deze kinderen en jongeren zien misschien geen andere keus dan de wapens op te nemen om het systeem te veranderen en hun leven te verbeteren.
Hoe kunnen we een cultuur van vrede in de wereld creëren als we onze kinderen en jongeren niet over vrede kunnen leren?
Lerry Hiterosa is nu een model jeugdleider in zijn stedelijke arme gemeenschap in Navotas, Filippijnen. Hij ontwikkelde zijn capaciteiten door middel van seminars over vaardigheden op het gebied van leiderschap, communicatie en conflictoplossing. In 2019 werd Lerry de jongste vredesmars in de Japanse Nationale Vredesmars voor de afschaffing van kernwapens. Hij bracht de stem van de Filippijnse armen naar Japan en kwam terug naar huis met de belofte om te werken aan een wereld zonder kernwapens. Lerry is net afgestudeerd aan zijn cursus onderwijs en is van plan door te gaan met lesgeven over vrede en de afschaffing van kernwapens in zijn gemeenschap en op school.
De kernboodschap die ik hier wil zeggen, is dat het opbouwen van een cultuur van vrede moet beginnen op dorpsniveau – of het nu in landelijke of stedelijke gebieden is. Ik sta volledig achter de Vredesopvoeding van WBW, met een oproep om de jeugd die niet naar school gaat aandacht te geven.
Demilitariserende beveiliging
Tijdens de War Abolition 201-cursus is de proliferatie van Amerikaanse bases – ongeveer 800 buiten de VS, en meer dan 800 bases in het land waar triljoenen dollars van het geld van het Amerikaanse volk worden uitgegeven – geïdentificeerd als een voorbode van oorlog en conflicten. over de hele wereld.
De Filippino's beleven een trots moment in onze geschiedenis toen onze Filippijnse senaat op 16 september 1991 besloot de overeenkomst tussen de Filipijnen en de Amerikaanse militaire bases niet te verlengen en de Amerikaanse bases in het land te sluiten. De senaat liet zich leiden door de bepalingen van de grondwet van 1987 (vervaardigd na de EDSA People Power Uprising) die "een onafhankelijk buitenlands beleid" en "vrijheid van kernwapens op zijn grondgebied" oplegde. De Filippijnse senaat zou dit standpunt niet hebben ingenomen zonder de voortdurende campagnes en acties van het Filippijnse volk. Ten tijde van de debatten over het al dan niet sluiten van de bases, was er een sterke lobby van pro-Amerikaanse basesgroepen die somberheid en onheil dreigden als de Amerikaanse bases zouden worden gesloten, en zeiden dat de economie van de door de bases bezette gebieden zou instorten . Dit is onjuist gebleken bij de verbouwing van voormalige bases tot industriële zones, zoals de Subic Bay Freeport Zone die vroeger de Subic US Base was.
Dit toont aan dat landen die Amerikaanse bases of andere buitenlandse militaire bases hosten, deze kunnen uitroeien en hun land en water kunnen gebruiken voor binnenlands voordeel. Dit vereist echter politieke wil van de regering van het gastland. De gekozen functionarissen van een regering moeten naar hun kiezers luisteren, zodat een groot aantal burgers die lobbyen voor het verwijderen van buitenlandse bases niet kan worden genegeerd. Lobbygroepen van Amerikaanse anti-bases-activisten droegen ook bij aan de druk op de Filippijnse Senaat en in de VS om bases uit ons land terug te trekken.
Wat betekent een vredeseconomie van de wereld?
In het Oxfam-rapport uit 2017 over wereldwijde ongelijkheid werd aangehaald dat 42 individuen evenveel rijkdom bezaten als de 3.7 miljard armste mensen op aarde. 82 % van alle gecreëerde rijkdom ging naar de top 1 procent van 's werelds rijkste terwijl nul % niets - ging naar de armste helft van de wereldbevolking.
Waar zo'n onrechtvaardige ongelijkheid bestaat, kan geen mondiale veiligheid worden opgebouwd. De “globalisering van armoede” in het postkoloniale tijdperk is het directe gevolg van het opleggen van de neoliberale agenda.
“Beleidsvoorwaarden” opgelegd door de Internationale Financiële Instellingen – Wereldbank (WB) en Internationaal Monetair Fonds (IMF) tegen de derde wereld met schulden, bestaan uit een vast menu van dodelijke hervormingen van het economisch beleid, waaronder bezuinigingen, privatisering, de geleidelijke stopzetting van sociale programma’s, handelshervormingen, compressie van reële lonen en andere opleggingen die het bloed van arbeiders en de natuurlijke hulpbronnen van een land met schulden opzuigen.
Armoede in de Filippijnen is geworteld in het neoliberale beleid van Filippijnse regeringsfunctionarissen die het structurele aanpassingsbeleid hebben gevolgd dat is voorgeschreven door de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds. In 1972-1986, onder de dictatuur van Marcos, werden de Filippijnen het proefkonijn voor de nieuwe structurele aanpassingsprogramma's van de Wereldbank, waarbij tarieven werden verlaagd, de economie werd gedereguleerd en overheidsbedrijven werden geprivatiseerd. (Lichauco, pp. 10-15) De presidenten die volgden, van Ramos, Aquino en momenteel president Duterte, hebben dit neoliberale beleid voortgezet.
In de rijke landen zoals de VS en Japan neemt de arme bevolking toe omdat hun regeringen ook de opleggingen van het IMF en de Wereldbank volgen. Bezuinigingsmaatregelen opgelegd aan gezondheidszorg, onderwijs, openbare infrastructuur, enz. zijn bedoeld om de financiering van de oorlogseconomie te vergemakkelijken - inclusief het militair-industrieel complex, de regionale commandostructuur van Amerikaanse militaire faciliteiten wereldwijd en de ontwikkeling van kernwapens.
Militaire interventies en initiatieven voor regimeverandering, waaronder door de CIA gesponsorde militaire staatsgrepen en 'kleurenrevoluties', ondersteunen in grote lijnen de neoliberale beleidsagenda die is opgesteld wereldwijd opgelegd aan ontwikkelingslanden met schulden.
De neoliberale beleidsagenda die de volkeren van de wereld tot armoede dwingt, en de oorlogen zijn twee gezichten van dezelfde medaille van geweld tegen ons.
Daarom zullen instellingen als de Wereldbank en het IMF in een AGSS niet bestaan. Hoewel handel tussen alle naties onvermijdelijk zal bestaan, moeten de oneerlijke handelsbetrekkingen worden afgeschaft. Eerlijke lonen moeten worden toegekend aan alle werknemers in elk deel van de wereld.
Toch kunnen de individuen van elk land opkomen voor vrede. Wat als de Amerikaanse belastingbetaler weigert belasting te betalen wetende dat zijn/haar geld zal worden gebruikt om oorlogen te financieren? Wat als ze om een oorlog riepen en er geen soldaten in dienst kwamen?
Wat als de mensen van mijn land, de Filippijnen, met miljoenen de straat op gingen en Duterte opriepen om nu af te treden? Wat als de mensen van elk land ervoor kiezen om een president of premier te kiezen en functionarissen die een vredesgrondwet zouden schrijven en die zouden volgen? Wat als de helft van alle functies in de regeringen en organen op lokaal, nationaal en internationaal niveau vrouw zou zijn?
De geschiedenis van onze wereld laat zien dat alle grote uitvindingen en prestaties zijn gemaakt door vrouwen en mannen die durfden te dromen.
Voor nu eindig ik dit essay met dit lied van hoop van John Denver:
Merci Llarinas-Angeles is Management Consultant en Convener for Peace Women Partners in Quezon City, Filipijnen. Ze schreef dit essay als deelnemer aan World BEYOND Warde online cursus.
