Door David Swanson, World BEYOND War, Maart 14, 2022
Decennia lang leek het Amerikaanse publiek grotendeels onverschillig voor het grootste deel van het vreselijke lijden van de oorlog. De zakelijke media vermeden het meestal, lieten oorlog eruitzien als een videogame, noemden af en toe lijdende Amerikaanse troepen, en eens in de zoveel tijd bespraken ze de dood van een handvol lokale burgers alsof hun moord een soort aberratie was. Het Amerikaanse publiek financierde en juichte jaren en jaren van bloedige oorlogen toe of tolereerde ze, en slaagde erin om ten onrechte te geloven dat een groot percentage van de oorlogsslachtoffers van troepen is, dat een groot percentage van de oorlogsdoden in Amerikaanse oorlogen Amerikaanse troepen zijn, dat oorlogen plaatsvinden op een mysterieuze plaats die een 'slagveld' wordt genoemd, en dat met zeldzame uitzonderingen de mensen die door Amerikaanse troepen worden gedood, mensen zijn die moeten worden gedood precies zoals degenen die ter dood zijn veroordeeld in Amerikaanse rechtbanken (behalve degenen die later zijn vrijgesproken).
Decennialang hebben wijze en strategische vredesadvocaten afgeraden zich druk te maken over de miljoenen mannen, vrouwen en kinderen die zijn afgeslacht, gewond, dakloos gemaakt, doodsbang, getraumatiseerd, vergiftigd of uitgehongerd door Amerikaanse oorlogen. Niemand zou om hen geven, werd ons verteld, dus het zou hen niet echt helpen om ze te noemen. Het zou slimmer zijn om alleen Amerikaanse troepen te noemen, zelfs als het de valse overtuiging zou bestendigen dat de oorlogen geen eenzijdige genocidale slachtingen waren. Het zou nog slimmer zijn, zo werd ons verteld, om ons te concentreren op de financiële kosten van de oorlogen, ook al bedenkt de Amerikaanse regering gewoon hoeveel geld ze wil voor meer oorlogen. Geld, zo werd ons verteld, is iets waar mensen om kunnen geven.
Het voor de hand liggende probleem was natuurlijk niet waar we het over hadden, maar dat we niet op televisie mochten komen. Natuurlijk is de gemiddelde inwoner van de VS geen harteloze sociopaat. Natuurlijk geven mensen de hele tijd om verre en verschillende mensen. Wanneer orkaanslachtoffers in de media als waardig worden gepresenteerd, doneren mensen. Als de natuur de schuld krijgt van een hongersnood, stroomt het geld eruit. Wanneer kanker wordt afgeschilderd als afkomstig uit een ongerepte, onbezoedelde omgeving, daag ik je uit om een buurt te vinden die geen marathon zal lopen om het te genezen. Dus in theorie heb ik altijd geloofd dat mensen in de Verenigde Staten echt om oorlogsslachtoffers konden geven. Net zoals ze "We Are All French" konden verklaren toen een bom afging in Frankrijk, zouden ze in theorie "We Are All Yemeni" kunnen verklaren wanneer de Amerikaanse en Saoedische legers Jemenitische kinderen terroriseren, of "We Are All Afghans" kunnen aankondigen toen Joe Biden steelt miljarden dollars die nodig zijn om te overleven.
Je hebt natuurlijk het echte probleem gezien. Er bestaat niet zoiets als geterroriseerd worden door het Amerikaanse leger of een Amerikaanse president die steelt van buitenlanders. Bijna niemand weet zelfs welke kleuren de Jemenitische vlag is - laat staan dat ze ze overal hebben geplakt. In de Amerikaanse media bestaan die dingen niet. Maar zorg voor oorlogsslachtoffers bestaat. Ik herinner me duidelijk hoeveel mensen om fictieve baby's gaven die uit couveuses werden gehaald om de eerste golfoorlog op gang te brengen, of de impact die video's hadden van individuele slachtoffers van ISIS. 'Rwanda' was een onzinnig argument voor een oorlog tegen Libië, juist omdat men denkt dat mensen om oorlogsslachtoffers geven als dat nodig is. Syriërs zijn waardige oorlogsslachtoffers geweest toen de verkeerde kant valselijk werd beschuldigd van het gebruik van het verkeerde soort wapen. Zorgen voor oorlogsslachtoffers was altijd een mogelijkheid, en nu is het op het centrale toneel verschenen. We zien nu, gericht op Oekraïners, de zorg en empathie die altijd mogelijk was voor kleine kinderen en grootmoeders die door oorlog werden vermoord in Irak of tientallen andere landen.
Voor degenen onder ons wiens verzet tegen oorlog altijd voornamelijk werd gedreven door bezorgdheid voor de directe slachtoffers - aangevuld met bezorgdheid voor de slachtoffers van het gebruik van zoveel middelen in oorlog in plaats van in nuttige dingen - is dit een kans om eerlijk te spreken. Eerlijk spreken is altijd overtuigender dan manipulatief. Tenzij je hebt besloten om de Russische massamoord aan te moedigen, is dit een kans om tegen het media consumerende publiek te zeggen: JA! JA! We staan aan jouw kant! Oorlog is verschrikkelijk! Oorlog is immoreel! Er is niets erger dan oorlog! We moeten deze barbaarsheid afschaffen! We moeten het afschaffen, ongeacht wie het doet of waarom. En dat doen we alleen als we de kracht van geweldloze actie leren om er weerstand aan te bieden.
Miljoenen Russen en niet-Russen geloven dat Rusland defensief handelt en dat wat het ook doet, gerechtvaardigd is. Miljoenen Oekraïners en niet-Oekraïners geloven dat alles wat het doet defensief en gerechtvaardigd is. De argumenten zijn enorm verschillend, en we hoeven de idiotie van bezwaar tegen gelijkstelling niet waardig te achten. Er is niets gelijk of zelfs meetbaar aan menselijk handelen. Maar Rusland had geweldloze alternatieven om de uitbreiding van de NAVO te weerstaan en koos voor geweld. Oekraïne had geweldloze alternatieven om de Russische invasie te weerstaan, en Amerikaanse televisies vertellen ons niet in hoeverre Oekraïners er in feite voor hebben gekozen, met weinig steun of organisatie, om het te proberen.
Als we allemaal deze crisis overleven, is de enige les die we eruit moeten trekken, dat mensen leven onder die fantastische lichtstrepen waar televisie over praat. En als die mensen er niet zoveel toe lijken te doen, kunnen we proberen aan ze te denken alsof het Oekraïners zijn. Dan kunnen we eraan werken te begrijpen dat de vijand niet de mensen zijn op wiens naam de bommen vallen. De vijand is oorlog.
