McNamara's zoon over enkele leugens van zijn vader over Vietnam

(een actueel beeld van het huis waarin de McNamara's in Washington DC woonden)

Door David Swanson, World BEYOND War, Juni 15, 2022

Vrijwel alles wat het verhaal van een persoon compliceert, is een goede correctie op de neiging tot vereenvoudiging en karikatuur. Dus je moet het boek van Craig McNamara verwelkomen, Omdat onze vaders logen: een memoires over waarheid en familie, van Vietnam tot vandaag. Craigs vader, Robert McNamara was minister van Oorlog (“Defensie”) voor een groot deel van de oorlog tegen Vietnam. Hem was de keuze aangeboden dat of minister van Financiën, zonder dat hij iets van beide banen hoefde te weten, en natuurlijk niet het minste idee had dat de studie om vrede te stichten en te bewaren zelfs bestond.

Het meervoud van 'Vaders' in de titel lijkt grotendeels te zijn overgenomen van Rudyard Kipling, omdat er in het boek eigenlijk maar één vader-leugenaar is. Zijn verhaal wordt niet gecompliceerd doordat hij een geweldige vader is geweest. Het blijkt dat hij nogal een verschrikkelijk slechte vader was: nalatig, ongeïnteresseerd, gepreoccupeerd. Maar hij was geen wrede of gewelddadige of gedachteloze vader. Hij was geen vader zonder veel liefde en goede bedoelingen. Het valt me ​​op dat hij - gezien de banen die hij had - het niet half slecht deed, en veel slechter had kunnen doen. Zijn verhaal is ingewikkeld, zoals dat van ieder mens, verder dan wat kan worden samengevat in een paragraaf of zelfs een boek. Hij was op een miljoen manieren goed, slecht en middelmatig. Maar hij deed enkele van de meest vreselijke dingen die hij ooit had gedaan, wist dat hij ze deed, wist lang daarna dat hij ze had gedaan en hield nooit op met het aanbieden van excuses voor BS.

Op de achtergrond van dit moedige boek doemt de verschrikkingen op die mensen in Vietnam zijn aangedaan, maar ze krijgen nooit de aandacht die wordt geschonken aan het kwaad dat Amerikaanse troepen is aangedaan. Daarin verschilt dit boek niet van de meeste boeken over een Amerikaanse oorlog - het is bijna een vereiste om in het genre te zijn. De eerste alinea van het boek bevat deze zin:

'Hij heeft me nooit verteld dat hij wist dat de oorlog in Vietnam niet te winnen was. Maar hij wist het wel.”

Als je alleen maar langs dit boek hoefde te gaan, zou je denken dat Robert McNamara "fouten" heeft gemaakt (iets dat noch Hitler, noch Poetin, noch enige vijand van de Amerikaanse regering ooit heeft gedaan - ze plegen gruweldaden) en dat wat hij moest doen met de oorlog tegen Vietnam was om te "stoppen" met vechten (wat handig een belangrijk onderdeel is van wat nu nodig is in Jemen, Oekraïne en elders), en dat waar hij over loog was gewoon succes claimen in het aangezicht van mislukking (wat is nuttig iets dat in elke oorlog wordt gedaan en door iedereen zou moeten worden beëindigd). Maar we horen op deze pagina's nooit over de rol van McNamara om de zaak in de eerste plaats tot een grote oorlog te laten escaleren - het equivalent van Poetins invasie van Oekraïne, zij het op een veel grotere, bloediger schaal. Hier is een passage uit mijn boek War Is A Lie:

“In een documentaire uit 2003 genaamd The Fog of War, Robert McNamara, die secretaris was geweest van 'Verdediging' ten tijde van de leugens van Tonkin, toegegeven dat de aanslag van 4 augustus niet heeft plaatsgevonden en dat er destijds ernstige twijfels waren. Hij vermeldde niet dat hij op 6 augustus samen met generaal Earl Wheeler had getuigd in een gezamenlijke besloten zitting van de commissies voor buitenlandse betrekkingen en strijdkrachten van de Senaat. Voor de twee commissies beweerden beide mannen met absolute zekerheid dat de Noord-Vietnamezen op 4 augustus hadden aangevallen. lijst van verdere Amerikaanse acties die Noord-Vietnam zouden kunnen uitlokken. Hij verkreeg de lijst en pleitte voor die provocaties in vergaderingen voorafgaand aan Johnson's opdracht gegeven tot dergelijke acties op 10 september. Deze acties omvatten het hervatten van dezelfde scheepspatrouilles en het vergroten van geheime operaties, en tegen oktober het bevel geven tot bombardement van radarlocaties tussen schepen en de kust.67 In een rapport van de National Security Agency (NSA) uit 2000-2001 werd geconcludeerd dat er geen aanslag op Tonkin op 4 augustus geweest en dat de NSA met opzet had gelogen. De regering-Bush stond de publicatie van het rapport pas in 2005 toe, uit vrees dat het de leugens zou kunnen belemmeren die worden verteld om de oorlogen in Afghanistan en Irak op gang te brengen.”

Zoals ik schreef op het moment dat de film The Fog of War werd uitgebracht, deed McNamara een beetje spijt uiten en allerlei excuses verzinnen. Een van zijn verschillende excuses was LBJ de schuld te geven. Craig McNamara schrijft dat hij zijn vader vroeg waarom het zo lang duurde om te zeggen wat hij bij wijze van verontschuldiging zei, en dat de reden die zijn vader gaf "loyaliteit" was aan JFK en LBJ - twee mannen die niet bekend staan ​​om hun loyaliteit aan elkaar . Of misschien was het loyaliteit aan de Amerikaanse regering. Toen LBJ weigerde Nixons sabotage van de vredesbesprekingen in Parijs aan het licht te brengen, was dat geen loyaliteit aan Nixon, maar aan de hele instelling. En dat kan, zoals Craig McNamara suggereert, uiteindelijk loyaliteit zijn aan de eigen carrièrevooruitzichten. Robert McNamara werd getrakteerd op prestigieuze goedbetaalde banen na zijn rampzalige maar gehoorzame optreden bij het Pentagon (inclusief het leiden van de Wereldbank, waar hij de staatsgreep in Chili steunde).

(Een andere film genaamd De Post komt niet voor in dit boek. Als de auteur denkt dat het oneerlijk was jegens zijn vader, dan had hij dat naar mijn mening moeten zeggen.)

Craig merkt op dat “[i]n andere landen die niet het Amerikaanse rijk zijn, de verliezers van oorlogen worden geëxecuteerd, verbannen of gevangengezet. Niet zo voor Robert McNamara.” En godzijdank. Je zou elke topfunctionaris in de afgelopen decennia moeten afslachten. Maar dit idee van het verliezen van een oorlog suggereert dat een oorlog gewonnen kan worden. Craigs verwijzing elders naar een 'slechte oorlog' suggereert dat er een goede kan zijn. Ik vraag me af of een beter begrip van het kwaad van alle oorlogen Craig McNamara zou kunnen helpen de belangrijkste immorele actie van zijn vader te begrijpen, namelijk het accepteren van de baan die hij aanvaardde - iets wat de Amerikaanse samenleving zijn vader op geen enkele manier had voorbereid om te begrijpen.

Craig hing een Amerikaanse vlag ondersteboven in zijn kamer, sprak met oorlogsdemonstranten die zijn vader niet naar buiten wilde ontmoeten en probeerde herhaaldelijk zijn vader te ondervragen over de oorlog. Hij moet zich onvermijdelijk afvragen wat hij nog meer had moeten doen. Maar er is meer dat we allemaal altijd hadden moeten doen, en uiteindelijk moeten we ophouden met het dumpen van schatten in wapens en het indoctrineren van mensen met het idee dat een oorlog gerechtvaardigd kan worden - anders maakt het niet uit wie ze in het Pentagon steken - een gebouw dat oorspronkelijk gepland was om na de Tweede Wereldoorlog te worden verbouwd tot beschaafd gebruik, maar dat tot op de dag van vandaag is gewijd aan massaal geweld.