Door David Swanson, World BEYOND War, Augustus 9, 2021
Een nieuwe film van Molly Castello genaamd 'Vamik's Room' laat de kijker kennismaken met Vamik Volkan en de psychoanalyse van internationale conflicten.
Het idee is niet zo mystiek als het klinkt. Er is geen idee dat een conflict een psychologie heeft, maar eerder dat degenen die erbij betrokken zijn dat wel hebben, en dat iedereen die zich bezighoudt met diplomatie of vredestichting zich bewust moet zijn van de vaak onuitgesproken en zelfs niet erkende motivaties van de partijen die betrokken zijn bij geschillen.
Volkan richt zich op grote groepsidentiteit, het frequente patroon van mensen die zich hartstochtelijk identificeren met grote - soms zeer grote - groepen zoals nationale of etnische identiteiten. De film bespreekt de ontmenselijking van andere groepen die vaak gepaard gaat met grote groepsidentiteit. Het richt zich ook, een beetje verrassender, op de betekenis van gedeelde rouw. Wie en hoe groepen rouwen, en voor wie groepen monumenten oprichten, is van cruciaal belang voor Volkans kijk op groepen over de hele wereld door de eeuwen heen (om nog maar te zwijgen van Black Lives Matter's kritiek op de standbeelden die overal in de Amerikaanse openbare ruimte staan).
Volkan geeft tal van voorbeelden van situaties waarin diplomaten niets konden bereiken zonder het groepstrauma van mensen te begrijpen. Hij verwijst soms naar 'uitverkoren trauma's', hoewel ik vermoed dat hij trauma's niet altijd 'uitverkoren' heeft genoemd wanneer hij ze met de getraumatiseerde individuen bespreekt. Natuurlijk zijn ze 'uitverkoren', ook al zijn ze volkomen feitelijk en pijnlijk. Kiezen waar je bij stil wilt staan en wat je wilt herdenken, vaak om te verheerlijken en te mythologiseren, is een keuze.
Om een van de vele voorbeelden in de film te nemen (en er zijn talloze andere die iedereen kan bedenken), vertelt Volkan dat hij met Esten en Russen heeft gewerkt en merkte dat wanneer Russen boos zouden worden in hun discussie met Esten, ze een Tartaarse invasie ter sprake zouden brengen. van eeuwen daarvoor. Een ander voorbeeld dat genoemd wordt, is de "reactivering" van Servië in zijn cultuur, na het uiteenvallen van Joegoslavië, van de Slag om Kosovo van 600 jaar eerder. Dit zijn gekozen trauma's. Ze kunnen ook vergezeld gaan - hoewel de film veel minder over het onderwerp gaat - door gekozen triomfen en glories.
De film waarschuwt voor het gebruik van gekozen trauma's die soms door charismatische leiders worden gemaakt. Een van de aanbevolen voorbeelden van charismatische leiders is Donald Trump. Ik zou de aanbevelen verslag gemaakt op de laatste dag van zijn presidentschap door zijn commissie uit 1776 voor een model van witwassen (bedoelde woordspeling) en verheerlijking van verschrikkingen uit het verleden, en zijn opmerkingen (en die van elke andere Amerikaanse president) over Pearl Harbor en 9-11 als keuzemodellen trauma.
Dit is het punt waarop mensen misschien willen schreeuwen "maar die dingen zijn gebeurd!" en misschien moet je uitleggen dat ze allebei zijn gebeurd en zijn gekozen. De schade en doden in de Filippijnen binnen enkele uren na "Pearl Harbor" waren aanzienlijk groter, maar niet gekozen. De schade en dood door COVID 19, of massale schietpartijen, of militaire zelfmoorden, of onveilige werkplekken, of klimaatinstorting, of gebrek aan ziektekostenverzekering, of slechte voeding is aanzienlijk groter dan elk van de grote gekozen trauma's (Pearl Harbor en 9-11). ), maar niet gekozen.
Volkan heeft zijn inzichten aan het werk gezet om mensen te helpen genezen op locaties over de hele wereld. In hoeverre diplomaten en vredesonderhandelaars als geheel van hem hebben geleerd, is minder duidelijk. Wapenverkopen en buitenlandse bases en vliegdekschepen en drones en raketten en "speciale troepen" en oorlogsvoering worden allemaal gedomineerd door de Verenigde Staten, die openlijk ambassadeurschappen toekennen aan "bijdragers" aan campagnes, het ministerie van Buitenlandse Zaken gebruiken als een marketingbedrijf voor wapenverkoop, en baseert haar buitenlands beleid op het plezier van een militair industrieel complex. Je kunt je afvragen of wat diplomaten het meest nodig hebben een dieper begrip van menselijke motivaties is of vervanging door andere mensen die er echt om geven en enige intentie hebben om oorlog te beëindigen.
Een manier om zo'n vervanging te bewerkstelligen zou kunnen zijn om de Amerikaanse cultuur te veranderen, gekozen trauma's en glorie in de Amerikaanse mythologie te boven te komen, om het Amerikaanse exceptionisme af te schaffen. Hier biedt de film van Volkan en Castello enige richting door de identiteit van grote Amerikaanse groepen te analyseren.
De film verklaart echter dat het trauma van 9-11 nu onvermijdelijk deel uitmaakt van die identiteit, zonder te erkennen dat sommigen van ons in de Verenigde Staten er dan buiten moeten bestaan. Sommigen van ons waren lang voor en lang na 11 september 2001 geschokt door oorlogen en wreedheden en terrorisme op veel grotere schaal. We waren niet bijzonder getraumatiseerd door het feit dat er op die dag in een bepaald geografisch gebied mensen werden vermoord. We identificeren ons sterker met zowel de mensheid als geheel als met verschillende kleine groepen dan met de nationaal aangewezen grote groep die wordt gespecificeerd door de eerste persoon meervoud in verklaringen van de Amerikaanse regering.
Dit is waar ik denk dat we kunnen voortbouwen op wat deze film ons vertelt. Volkan wil dat diplomaten de identiteit van grote groepen begrijpen en zich ervan bewust zijn en deze onderzoeken. Ik wil dat ze er ook overheen groeien. Onnodig te zeggen dat het begrijpen ervan nuttig is om het te ontgroeien.
Ik ben heel blij dat ik via deze film over Volkan heb gehoord, en ik raad je aan dat ook te doen. Ik schaam me om te zeggen dat ik geloofde dat de Universiteit van Virginia wat meer gedomineerd werd door pro-oorlogssprekers en professoren dan het blijkt te zijn, aangezien Vamik Volkan daar emeritus professor is.
