Waren de Verenigde Staten door de gebeurtenissen van 11 september 2001 gedwongen om Afghanistan en Irak aan te vallen?
Een sleutel tot het beantwoorden van die nogal enorme vraag kan liggen in de geheimen die de Amerikaanse regering bewaart over Saoedi-Arabië.
Sommigen hebben lang beweerd dat wat op 9/11 een misdaad leek, in feite een oorlogsdaad was die een reactie noodzakelijk maakte die geweld naar een hele regio heeft gebracht en tot op de dag van vandaag doden en sterven Amerikaanse troepen in Afghanistan en Irak.
Hadden in plaats daarvan diplomatie en de rechtsstaat kunnen worden gebruikt? Hadden verdachten voor de rechter kunnen worden gebracht? Had terrorisme kunnen worden verminderd in plaats van vergroot? Het argument voor die mogelijkheden wordt versterkt door het feit dat de Verenigde Staten er niet voor hebben gekozen Saoedi-Arabië aan te vallen, wiens regering waarschijnlijk de belangrijkste ontvoerder en financier van geweld in de regio is.
Maar wat heeft Saoedi-Arabië met 9/11 te maken? Welnu, elk verslag van de kapers heeft de meeste als Saoedisch. En er zijn 28 pagina's van een rapport van de 9/11 Commissie dat 13 jaar geleden door president George W. Bush is gerubriceerd.
Voormalig voorzitter van de inlichtingencommissie van de Senaat Bob Graham belt Saoedi-Arabië "een mede-samenzweerder in 911", en dringt erop aan dat de 28 pagina's die bewering ondersteunen en openbaar moeten worden gemaakt.
Philip Zelikow, voorzitter van de Commissie 9/11, heeft opgemerkt de "waarschijnlijkheid dat liefdadigheidsinstellingen met aanzienlijke sponsoring van de Saoedische regering geld naar Al Qaeda hebben doorgesluisd."
Zacarias Moussaoui, een voormalig Al Qaeda-lid, Heeft beweerd dat prominente leden van de koninklijke familie van Saoedi-Arabië eind jaren negentig belangrijke donoren waren van Al Qaeda en dat hij met een medewerker van de Saoedische ambassade in Washington een plan besprak om de Air Force One neer te halen met een Stinger-raket.
Al Qaeda-donoren waren volgens Moussaoui onder meer prins Turki al-Faisal, destijds de chef van de Saoedische inlichtingendienst; Prins Bandar Bin Sultan, de oude Saoedische ambassadeur in de Verenigde Staten; Prins al-Waleed bin Talal, een prominente miljardair-investeerder; en veel van de vooraanstaande geestelijken van het land.
Het bombarderen en binnenvallen van Irak is een afschuwelijk beleid geweest. Saoedi-Arabië steunen en bewapenen is een afschuwelijk beleid. Het bevestigen van de rol van Saoedi-Arabië bij het financieren van Al Qaeda mag geen excuus worden om Saoedi-Arabië te bombarderen (waarvoor geen gevaar bestaat) of voor onverdraagzaamheid jegens Amerikanen van Saoedische afkomst (waarvoor geen rechtvaardiging bestaat).
Integendeel, bevestigen dat de Saoedische regering toestemming heeft gegeven voor en mogelijk heeft deelgenomen aan het doorsluizen van geld naar Al Qaeda, zou iedereen moeten wakker schudden voor het feit dat oorlogen optioneel zijn, niet noodzakelijk. Het kan ons ook helpen de Saoedische druk op de Amerikaanse regering in twijfel te trekken om nieuwe plaatsen aan te vallen: Syrië en Iran. En het zou de steun kunnen vergroten voor het afsnijden van de stroom van Amerikaanse wapens naar Saoedi-Arabië – een regering die niet onderdoet voor ISIS in wreedheid.
Ik heb vaak gehoord dat als we konden bewijzen dat er op 9/11 niet echt kapers waren, alle steun voor oorlogen zou verdwijnen. Een van de vele hindernissen die ik niet kan nemen om tot die positie te komen, is deze: waarom zou je kapers uitvinden om een oorlog tegen Irak te rechtvaardigen, maar ervoor zorgen dat de kapers bijna allemaal Saudiërs zijn?
Ik denk echter dat er een variatie is die werkt. Als je zou kunnen bewijzen dat Saoedi-Arabië meer te maken had met 9/11 dan Afghanistan (dat er heel weinig mee te maken had) of Irak (dat er niets mee te maken had), dan zou je kunnen wijzen op de ongelooflijke maar zeer echte terughoudendheid als het kiest voor vrede met Saoedi-Arabië. Dan zou een fundamenteel punt duidelijk worden: oorlog is niet iets waar de Amerikaanse regering toe gedwongen wordt, maar iets waar ze voor kiest.
Dat is de sleutel, want als het kan kiezen voor oorlog met Iran of Syrië of Rusland, kan het ook voor vrede kiezen.
