Door Erin Niemela en Tom H. Hastings
President Obama's toespraak op woensdagavond over de Islamitische Staat (ISIL) heeft een oorlogsmoe natie opnieuw geïntroduceerd tot meer gewelddadige interventie in Irak, een andere oorlogsmoe natie. De regering-Obama beweert dat luchtaanvallen, militaire adviseurs en een moslimstaten-Amerikaanse militaire coalitie de meest effectieve terrorismebestrijdingstactieken zijn, maar dat is om twee belangrijke redenen aantoonbaar onjuist.
Ten eerste is de geschiedenis van de Amerikaanse militaire actie in Irak een herhaaldelijk mislukte strategie met extreem hoge kosten en slechte resultaten.
Ten tweede, wetenschap in zowel terrorisme als conflicttransformatie geeft aan dat deze mix van strategieën een statistische verliezer is.
De mensen in ISIL zijn geen 'kanker', zoals president Obama beweert. Het enorme en veelzijdige wereldwijde volksgezondheidsprobleem is geweld, dat kenmerken deelt met veel ziekten, zoals kanker, meth-verslaving, de Zwarte Dood en Ebola. Geweld is de ziekte, niet de remedie.
Deze metafoor is van toepassing op het geweld gepleegd door ISIL en de VS. Beiden beweren geweld te gebruiken om onrecht uit te bannen. Zowel ISIL als de VS ontmenselijken hele groepen mensen om dat geweld te rechtvaardigen. Net als drugsverslaafden, vervreemden beide gewapende groepen anderen en doen ze zonder onderscheid schade toe, terwijl ze beweren dat het in ieders belang is.
De verslavingsziekte wordt niet uitgeroeid als de politie het huis van de verslaafde binnenvalt, per ongeluk zijn broer neerschiet en hem vervolgens door het hoofd schiet. Een verslaving – in dit geval geweld door militaristen van alle kanten – wordt overwonnen met een geheel andere benadering die geleerden op het gebied van terrorismebestrijding en conflicttransformatie al jaren hebben gevonden en aanbevolen – en die ondanks het groeiende bewijs voortdurend wordt genegeerd door opeenvolgende Amerikaanse regeringen. Hier zijn acht wetenschappelijk ondersteunde behandelingen voor de ISIL-dreiging die zowel realisten als idealisten kunnen en moeten bepleiten.
Eén, stop met het maken van nog meer terroristen. Laat alle gewelddadige onderdrukkingstactieken varen. Gewelddadige repressie, hetzij door middel van luchtaanvallen, marteling of massa-arrestaties, zal alleen maar averechts werken. "Ondanks het conventionele vertrouwen in afschrikkingsbenaderingen, hebben repressieve acties nooit geleid tot een afname van terrorisme en hebben ze soms geleid tot een toename van terrorisme", stellen Erica Chenoweth en Laura Dugan in hun studie uit 2012 in American Sociological Review over 20 jaar Israëlische strategieën voor terrorismebestrijding. De auteurs ontdekten dat lukrake repressieve antiterrorisme-inspanningen – geweld tegen de hele bevolking van waaruit de terroristische cellen opereren, zoals luchtaanvallen, vernieling van eigendommen, massa-arrestaties, enz., in verband werden gebracht met een toename van terreurdaden.
Twee: stop met het overbrengen van militaire wapens en uitrusting naar de regio. Stop met het kopen en verkopen van de spullen, winstgevend voor een paar dealers en schadelijk voor alle anderen. We weten al dat Amerikaanse militaire wapens die naar Syrië, Libië en Irak zijn gestuurd, onder andere in het Midden-Oosten en Noord-Afrika (MENA), in beslag zijn genomen of gekocht en door ISIL tegen burgers zijn gebruikt.
Ten derde, begin echte sympathie op te wekken bij de bevolking die terroristen beweren te 'verdedigen'. Uit het onderzoek naar terrorismebestrijding van Chenoweth en Dugan uit 2012 bleek ook dat willekeurige, verzoenende inspanningen op het gebied van terrorismebestrijding – positieve beloningen die ten goede komen aan de hele identiteitsgroep waaruit terroristen hun steun putten – het meest effectief waren in het terugdringen van terreurdaden in de loop van de tijd, vooral wanneer die inspanningen langdurig werden volgehouden. -termijn. Voorbeelden van deze inspanningen zijn onder meer het signaleren van onderhandelingsintenties, het terugtrekken van troepen, het serieus onderzoeken van beschuldigingen van misbruik en het toegeven van fouten.
Vier, stop met het creëren van meer terroristische doelen. Iedereen die de VS beweert te beschermen met geweld wordt een doelwit. De verantwoordelijkheid om te beschermen vereist geen geweld, en een beter beleid zou zijn om ongewapende geweldloze troepen te raadplegen en te steunen die al succesvol zijn in hete conflictgebieden. Bijvoorbeeld, Moslim Peacemaker Teams, gevestigd in Najaf, Irak werkt samen met maatschappelijke organisaties en internationale en lokale niet-gouvernementele organisaties in Irak om de vijandelijkheden te verminderen en burgeroverlevenden te dienen. Een andere groep is Geweldloze vredesmacht, een op verzoek ongewapend vredeshandhavingsteam met succesvol veldwerk in Zuid-Soedan, Sri Lanka en andere arena's voor gewapende conflicten.
Ten vijfde is het geweld van ISIL een verslaving die het best kan worden bestreden met een humanitaire interventie door zorgzame maar vastberaden belanghebbenden. Een humanitaire interventie richt zich op het gedrag, niet op het bestaan van de verslaafde, en vereist samenwerking met alle belanghebbenden ter plaatse, waaronder soennieten, sjiieten, Koerden, christenen, jezidi's, bedrijven, opvoeders, zorgverleners, lokale politici en religieuzen. leiders om in te grijpen in de destructieve praktijken van de groep. ISIL bestaat volledig uit ex-burgers - familieleden, vrienden en kinderen van het maatschappelijk middenveld; elke echte humanitaire interventie moet het werk en de steun van de gemeenschap omvatten - niet buitenlandse strijdkrachten.
Zes, beschouw de ISIL-kwestie als een probleem van de gemeenschapspolitie, niet als een militair probleem. Niemand houdt van gevechtsvliegtuigen die over hun huis vliegen of tanks die hun buurt binnenrollen, of het nu in Ferguson, Mo. of Mosul, Irak is. Terroristische activiteiten in een regio kunnen het best worden voorkomen of beperkt door op de gemeenschap gebaseerde oplossingen die cultureel gevoelig zijn en onderworpen zijn aan legitieme wetten.
Zeven, accepteer de wereldwetshandhaving, niet de Amerikaanse wereldwijde politie. Het is tijd om de soevereiniteit van het maatschappelijk middenveld van de hele mensheid te versterken, niet om de macht toe te eigenen aan degenen met oorlogsvliegtuigen en raketten.
Acht, stop met doen alsof je een leider bent in MENA. Accepteer dat de grenzen daar opnieuw worden getrokken door degenen die er wonen. Dit is hun regio en ze hebben een hekel aan een volledig millennium van de combinatie van kruistochten, gevolgd door kolonialisme, afgesloten door imperiale machten die hun grenzen trekken en hun hulpbronnen onttrekken. Stop met het voeden van die lange geschiedenis van gewelddadige interventie en geef de regio een kans om te genezen. Het zal niet mooi zijn, maar onze lelijke herhaalde avonturen in Irak hebben te vaak te veel dood en verderf ontketend. Het herhalen van die rampzalige behandelingen en het verwachten van andere uitkomsten is een symptoom van onze aandoening.
De verslaving aan geweld is te genezen, maar niet door meer geweld. Elke ziekte uithongeren werkt beter dan hem te voeden en meer geweld levert het meest voor de hand liggende op: meer geweld. De regering-Obama, en elke Amerikaanse regering die eraan voorafging, zouden inmiddels beter moeten weten.
-einde-
Erin Niemela (@erinniemela), PeaceVoice Redacteur en VredeVoiceTV Channel Manager, is een masterkandidaat in het Conflict Resolution-programma aan de Portland State University, gespecialiseerd in mediaframing van gewelddadige en niet-gewelddadige conflicten. Dr. Tom H. Hastings wel PeaceVoice Regisseur.
