Door Robert C. Koehler
Onze moorden zijn schoon en seculier; die van hen zijn rommelig en religieus.
"In hun poging om een kalifaat te creëren in delen van Irak en Syrië", CNN vertelt het ons, “ISIS-strijders hebben burgers afgeslacht terwijl ze steden in beide landen overnamen.
“In Syrië heeft de groep de afgehakte hoofden van sommige slachtoffers op palen gezet.”
Maagkrampen als dit is, de context waarin het wordt gerapporteerd - als simplistisch manoeuvreren van de publieke opinie - verdooft me tot zijn afschuw, omdat het stilletjes een grotere, diepere horror rechtvaardigt die in de coulissen wacht. Om een zin van Benjamin Netanyahu te gebruiken: dit is telegene brutaliteit. Het is precies wat de Amerikaanse oorlogsmachine nodig heeft om de volgende totale aanval op Irak te rechtvaardigen.
“In een ander geval dat op camera is vastgelegd,” vervolgt het CNN-rapport, “lijkt een man op zijn knieën te worden gedwongen, omringd door gemaskerde militanten die zichzelf op video identificeren als ISIS-leden. Ze dwingen de man onder schot om zich te 'bekeren' tot de islam en onthoofden hem vervolgens.”
Dit is beslist middeleeuws. Als we daarentegen Irakezen doden, is dat snel en netjes, even emotieloos als een schaakzet. Hetzelfde CNN-verhaal informeert ons: “Iraakse functionarissen zeiden Amerikaanse luchtaanvallen zaterdag doodde 16 ISIS-strijders, en een Iraakse luchtaanval in Sinjar doodde nog eens 45 ISIS-strijders, meldden de Iraakse staatsmedia.”
Dat is het. Geen probleem. De doden waarvoor wij verantwoordelijk zijn, hebben geen enkele menselijke eigenschap, en het doden ervan is net zo onschuldig als het schoonmaken van de koelkast. Het is gewoon nodig, want deze jongens zijn jihadisten, en nou ja. . .
"De belangrijkste strategische prioriteit van de VS zou nu moeten zijn om ISIS terug te draaien en te verslaan, zodat het geen terroristisch kalifaat kan stichten", aldus de verklaring. Wall Street Journal een paar dagen geleden geredactioneerd. “Zo'n staat zal een mekka worden voor jihadisten die zullen trainen en zich vervolgens zullen verspreiden om over de hele wereld te doden. Ze zullen proberen Amerikanen te treffen op manieren die de aandacht van de wereld trekken, inclusief het thuisland van de VS. Een strategie om ISIS alleen in te dammen, vermindert deze dreiging niet.”
En hier is South Carolina Sen. Lindsey Graham, hetzelfde zeggend met meer hysterie op Fox News, zoals geciteerd door Paul Waldman in de Washington Post: Obama's “verantwoordelijkheid als president is om deze natie te verdedigen. Als hij niet in het offensief gaat tegen ISIS, ISIL, hoe je deze jongens ook wilt noemen, ze komen hierheen. Dit gaat niet alleen over Bagdad. Dit gaat niet alleen over Syrië. Het gaat over ons vaderland. . . .
“Wil je echt dat Amerika wordt aangevallen? . . . Meneer de president, als u uw strategie niet aanpast, komen deze mensen hierheen.'
De strijdlust die doorgaat voor patriottisme is nog nooit zo roekeloos geweest. Tien jaar geleden stond ik versteld van deze argumenten; het feit dat ze vrijwel ongeschonden terugkomen, uit hun eigen as herrijzen om op te roepen tot een nieuwe oorlog om de verschrikkingen van de oude te onderdrukken, drijft me naar een nieuw niveau van ongelovige wanhoop. Angst springt eeuwig voort en kan altijd worden opgeroepen. Oorlog verslindt zijn eigen lessen.
As Ivan Eland schreef onlangs in Huffington Post: “In oorlog grijpen de meest meedogenloze groepen de wapens en gebruiken ze op alle anderen. Als er twijfel bestaat over dit fenomeen, toen ISIS onlangs Irak binnenviel, ontwapende het het beter uitgeruste Iraakse leger en stuurde het op de vlucht. In haar huidige luchtcampagne tegen troepen van de nu hernoemde IS, vecht de Amerikaanse luchtmacht tegen haar eigen wapens.”
Hij voegde eraan toe: “Met zo'n geweldige recente staat van dienst zou je denken dat Amerikaanse politici te beschaamd zouden zijn om opnieuw militair betrokken te raken bij Irak. Maar ze denken nu dat ze moeten vechten tegen het monster dat ze hebben gemaakt. Maar als IS woester is dan zijn voorvader, Al Qaeda in Irak, welk formidabeler schepsel creëren ze dan nu tegen de Amerikaanse bombardementen?”
Laten we dit even laten bezinken. We hebben Irak volledig gedestabiliseerd in onze nu officieel vergeten 'oorlog tegen het terrorisme', miljoenen mensen op de vlucht geslagen, honderdduizenden doden (en volgens sommige schattingen meer dan een miljoen), de infrastructuur van het land vernietigd en het milieu vervuild met oorlog's eindeloze reeks gifstoffen. Terwijl we dit allemaal deden, wekten we onvoorstelbare niveaus van vijandigheid op, die langzaam militariseerden en de huidige Islamitische Staat werden, die het land wreed en meedogenloos terugneemt. Nu onze onwetendheid over de sociaal-politieke complexiteit van Irak intact is, zien we geen andere keuze dan terug te springen in een bombardementscampagne ertegen, zo niet een veel bredere oorlog.
President Obama en de gematigde Democraten zien dit als een beperkte, "humanitaire" interventie, terwijl de Republikeinen en de agressieve Dems schreeuwen om een groot moordfeest om nogmaals "het vaderland" te beschermen, dat ze anders liever zouden verlaten voor fiscale doeleinden.
En de reguliere analyse blijft net zo oppervlakkig als sportcommentaar. Militaire interventie, of het nu met volle kracht is, met laarzen op de grond of beperkt tot bommen en raketten, is altijd het antwoord, omdat oorlog altijd een oplossing lijkt. Wat bovenal ontbreekt, is het zoeken naar zielen van welke aard dan ook.
Ondertussen blijven Irak en zijn bevolking lijden, hetzij rechtstreeks door onze handen, hetzij door toedoen van de monsters die we hebben gecreëerd. Zoals de wapenhandelaren zouden zeggen, missie volbracht.
Robert Koehler is een bekroonde, in Chicago gevestigde journalist en een nationaal syndicaat schrijver. Zijn boek, Moed groeit sterk op de wond (Xenos Press), is nog steeds beschikbaar. Neem contact met hem op koehlercw@gmail.com of bezoek zijn website op commonwonders.com.
© 2014 TRIBUNE CONTENT AGENCY, INC.
