De onzichtbare moordmachine

Door Doug Nobel.

Met Trump in het Witte Huis lijkt onze wereld plotseling op zijn kop te staan, met elk uur chaotische nieuwe binnenlandse bedreigingen en de wereld die gevaarlijk onder onze voeten verschuift. Plots zijn er ook in de straten in het hele land duizenden frisse nieuwe gezichten die zich verzetten tegen het moslimverbod van Trump en andere 'fascistische' aanvallen op 'Amerikaanse waarden'. Ik was verstrikt geraakt in het verzet tegen deze ongekende dictatoriale dreiging in een ogenschijnlijk nieuw tijdperk van revolutionaire mogelijkheden. Maar toen zag ik de foto.

Het was van een lief 8-jarig meisje, een van de onschuldigen die vorige week zijn omgekomen bij een Amerikaanse commando-inval en drone-aanvallen in Jemen. De pers negeerde haar moord en berichtte in plaats daarvan over de dood tijdens de inval van een Amerikaanse soldaat, de eerste die stierf onder toezicht van Trump. Maar de dood van dat kleine meisje is het echte verhaal. Haar naam was Nawar Al-Awlaki, dochter van Anwar Al-Awlaki, de eerste Amerikaanse burger die in 2011 werd vermoord door een Amerikaanse drone-aanval. Een andere drone-aanval twee weken later had ook zijn 16-jarige zoon Abdulrahman gedood. Grove juridische rationalisaties en vergeefse rechtszaken volgden op die moorden.

Niet zo met de kleine Nawar, die onzichtbaar sterft, de derde in een familie van slachtoffers (toeval?) die een lijn trekt van de ene president naar de andere in, ja, een naadloze presidentiële overgang. Haar dood wordt onopgemerkt door de duizenden die nu op straat protesteren tegen een misdadige overdreven reactie op 'radicaal islamitisch extremisme', zelf een reactie op de duizenden doden zoals die van haar meedogenloos gepleegd door de VS in de landen waarvan vluchtelingen nu zijn uitgesloten.

Haar dood herinnert ons eraan dat alles hetzelfde blijft, dat ondanks de schijnbare breuk het moorddadige stokje stilletjes is overgegaan op een nieuwe Amerikaanse huurmoordenaar, waardoor het 'genormaliseerde' geweld dat aan de basis ligt van de Amerikaanse waarden, veilig is behouden.

Er is nu één verschil. Bij eerdere stakingen was er op zijn minst een schaamteloos voorwendsel dat iemand de leiding had, die zorgvuldig besliste over elke operatie. Maar bij deze recente stakingen was de president net ingehuldigd en waren noch de CIA-directeur, noch de minister van Defensie nog in functie. Dus de moordmachine werd nu uitgevoerd door ondergeschikten in het Pentagon of de CIA zonder iemand die de leiding had. Een moordmachine op de automatische piloot. Veel anti-oorlogsactivisten hebben onze aandacht gericht op de tastbare binnenlandse dreigingen van het Trump-regime en hebben deelgenomen aan bijeenkomsten die veel groter waren dan welke anti-oorlogsprotesten dan ook tijdens de Obama-jaren. We herkennen niet veel gezichten tussen de nieuwe drommen enthousiaste demonstranten, wat ik in eerste instantie opvatte als een hoopvol teken van breder verzet. Maar er is een reden waarom maar weinig van deze demonstranten bij die eerdere anti-oorlogsprotesten waren en waarom hun protesten nu nog steeds de confrontatie met de Amerikaanse oorlogen en drone-aanvallen vermijden. Het is omdat de moordmachine in het donkere hart van Amerika onzichtbaar blijft, onder hun radar ondanks hernieuwd bewustzijn, en ik heb geen idee hoe ik die trieste realiteit kan veranderen.