Als televisies om deze planeet zouden geven

Door David Swanson, World BEYOND War, Mei 6, 2022

Als we eraan twijfelen dat snelle en dramatische verandering mogelijk is, bedoelen we eigenlijk dat we de laatste tijd niet veel snelle en dramatische veranderingen ten goede hebben gezien. Het staat buiten kijf dat enorme en bijna onmiddellijke verandering perfect mogelijk is. Zo brachten de verenigde stemmen van vrijwel alle televisiezenders, kranten, nieuwswebsites en uitgaansgelegenheden in de Verenigde Staten binnen enkele dagen miljoenen mensen naar zich toe, zonder na te denken over buitenlands beleid in hun hoofd of enig idee waar op de Earth Oekraïne is gevestigd en gaf ze allemaal gepassioneerde meningen over Oekraïne, helemaal in hun bewustzijn - het eerste wat ze zouden noemen, het weer naar de tweede plaats in de ranglijst stoten als een onderwerp voor willekeurige gesprekken. Je zou kunnen denken dat dat een heel goede zaak was - sterker nog, ik kan bijna garanderen dat je dat doet. Dat is een beetje het punt. Maar je kunt niet ontkennen dat het snel of significant was.

Stel je nu eens voor - begrijpend dat het gek is, vandaar de noodzaak om je voor te stellen - dat elk infotainmentbedrijf in de Verenigde Staten plotseling begon te behandelen als de vijand die dringend het wereldbeeld, het overheidsbeleid en het bedrijfsgedrag dat de bewoonbaarheid van de aarde schaadt, moet verslaan. Stelt u zich eens eindeloos krachtig ontroerende persoonlijke verhalen voor van de slachtoffers van de ineenstorting van het klimaat - zowel menselijke slachtoffers als andere charismatische megafauna. Stel je onthullingen voor over de corruptie, vernietiging, extractie en degradatie. Stel je milieubescherming voor als de morele verplichting waarvoor de kosten er niet toe doen, en waarvoor de publieke dollars als een machtige stroom moeten stromen. Stel je voor dat opvattingen die de noodzaak om alles in te zetten voor de dringende redding van de aarde in twijfel trekken, even grondig en krachtig worden uitgesloten als opvattingen die de niet-provocerende humanitaire goedheid van de NAVO in twijfel trekken. Stel je voor dat het ondersteunen van het onderhoud of het mogelijke gebruik van kernwapens, in plaats van aarzeling te uiten over wapenleveringen naar Europa, ertoe zou kunnen leiden dat je verbannen wordt van sociale media en PayPal.

Dit perfect mogelijke, maar volkomen onwaarschijnlijke scenario komt bij mij op door de openingspagina's van een prachtig nieuw boek van Dahr Jamail en Stan Rushworth genaamd We Are the Middle of Forever: inheemse stemmen van Turtle Island op de veranderende aarde. De auteurs vertellen voorbeelden van indianen die de wereld probeerden te waarschuwen voor de ineenstorting van het milieu in de afgelopen halve eeuw, van individuen die hun leven aan die inspanning wijdden, die reisden en voortdurend spraken, die in sommige gevallen jarenlang probeerden te mogen spreken op de Verenigde Naties en deed dat uiteindelijk in een bijna lege kamer.

Het boek is gebaseerd op recente interviews met talloze inheemse volkeren in Noord-Amerika, waarin de manier van leven wordt besproken waarin de planeet niet zo wreed wordt beschadigd, waarin identiteit wordt begrepen als verbonden met talloze generaties voorouders en afstammelingen, waarin die levens spelen op dezelfde locatie, dezelfde bergen koesteren, dezelfde bomen, dezelfde vissen, dezelfde planten, en waar meer zorg wordt besteed aan het behouden en waarderen dan aan het verbeteren of vernietigen. Sommigen maken een analogie met baby's, waarbij degenen die nog maar heel kort op dit land zijn, zich gedragen met de wijsheid van een peuter die een aanval krijgt, in plaats van die van een samenleving die in de loop van eeuwen of millennia begrip heeft opgebouwd.

Natuurlijk is deze wijsheid door elkaar gegooid met 'spiritualiteit'. Degenen die bijeenkomsten hebben gehouden om de bescherming van de planeet te bespreken, beweren ook dat de planeet hen op een bepaalde dag goed weer gaf als een magische boodschap. Op de vraag hoe je moed kunt behouden terwijl je je bewust bent van de ineenstorting van het leven op aarde, stellen sommige geïnterviewden voor om in reïncarnatie te geloven. Dit spul is voor veel mensen helemaal geen nadeel - of zou dat niet moeten zijn, gezien de onzin waarin ze zelf geloven en de toewijding die ze hebben om ieders recht te respecteren om in hun eigen onzin te geloven. Maar niets van dit alles zou een groot struikelblok moeten zijn, zelfs niet voor sceptische voorstanders van de waarheid van de dingen. Dezelfde geïnterviewden geven ook andere antwoorden op dezelfde vragen. Ze adviseren ook om het juiste te doen omdat het het juiste is om te doen, en te genieten van en te leven in dat werk zonder geobsedeerd te zijn door de gevolgen ervan te kennen.

Sommigen bevelen echter lang, langzaam werk aan. Ze raden aan om met kinderen te beginnen die later dingen zullen oplossen, of om alleen te beginnen, of door een klein aantal mensen te bereiken. Dit zal ons natuurlijk niet redden tenzij vermenigvuldigd met miljoenen, alsof dit boek hardop werd voorgelezen aan mensen op tv. Maar wie zou er stinkend rijk van worden als zoiets gebeurt?