Door David Swanson, World BEYOND War, Maart 24, 2023
Ik kan een nieuw boek van AB Abrams genaamd niet sterk genoeg aanbevelen Wreedheidsverzinsels en de gevolgen ervan: Hoe nepnieuws de wereldorde vormt. Ondanks het gebruik van de term 'nepnieuws' is er niet het minste spoor van Trumpisme. Ondanks berichtgeving over het verzinnen van wreedheden, is er geen enkele verwijzing naar onzinnige beweringen dat er schietpartijen op scholen worden georganiseerd, of enige vermelding van iets dat niet goed gedocumenteerd is. De meeste van de verzonnen wreedheden die hier worden verteld, zijn toegegeven door hun verzinkers en herroepen door de media die ze hadden gepromoot.
Ik heb het over verzonnen wreedheden als Duitse openbare massaverkrachtingen en kindermoorden in België in de Eerste Wereldoorlog, bedacht door Britse propagandisten, Spaanse verschrikkingen in Cuba bedacht door gele journalisten om de Spaans-Amerikaanse oorlog te beginnen, het fictieve bloedbad op het Tiananmen-plein, de denkbeeldige baby's die uit couveuses worden gehaald in Koeweit, massale verkrachtingen in Servië en Libië, nazi-achtige vernietigingskampen in Servië en China, of de verhalen van overlopers uit Noord-Korea die geleidelijk leren hun verhalen volledig te veranderen.
De wetenschap van propaganda is een zorgvuldige. De eerste les die ik uit deze verzameling trek, is dat het fabriceren van een goede gruweldaad een zeer zorgvuldige studie moet volgen. Voordat baby's uit couveuses werden uitgevonden, besteedde het PR-bedrijf Hill and Knowlton $ 1 miljoen aan onderzoek naar wat het beste zou werken. De firma Ruder and Finn keerde de wereldopinie tegen Servië na zorgvuldige strategieën en testen.
De volgende les is het belang van provocatie. Als je China wilt beschuldigen van overdreven reageren op terrorisme, of simpelweg handelen uit onverklaarbaar kwaad, moet je eerst geweld aanmoedigen, zodat elke reactie die je krijgt enorm overdreven kan zijn. Dit was een les die op Tiananmen werd geleerd, net als elders in de wereld.
Als je iemand de schuld wilt geven van gruwelijke wreedheden, kan de eenvoudigste manier zijn om die wreedheden te begaan en ze vervolgens verkeerd toe te schrijven. Tijdens de oorlog tegen de Filippijnen hebben de VS wreedheden begaan om anderen de schuld te geven. Dit was het hele idee achter de plannen van Operatie Northwoods. Tijdens de Koreaanse oorlog werden door het zuiden verschillende bloedbaden gepleegd die aan het noorden werden toegeschreven (deze waren nuttig om oorlog te creëren en ook om te voorkomen dat de oorlog zou eindigen - een nuttige les voor de huidige oorlog in Oekraïne, waar vrede steeds weer dreigt uit te breken). Het verkeerd toeschrijven van werkelijke wreedheden is ook een truc van onschatbare waarde geweest bij het gebruik van chemische wapens in Syrië.
De belangrijkste les is natuurlijk net zo voorspelbaar als die van onroerend goed (locatie, locatie, locatie) en het is: nazi's, nazi's, nazi's. Als je gruweldaad er niet voor zorgt dat Amerikaanse televisiekijkers aan nazi's denken, is het echt niet de moeite waard om het als gruweldaad te beschouwen.
Seks doet geen pijn. Het is niet absoluut vereist. Dit is geen afzetting of vervolging van een criminele ex-president. Maar als je dictator met iemand seks heeft gehad of beschuldigd kan worden van het hebben van Viagra of het uitdelen van Viagra of het beramen van massale verkrachtingen of iets dergelijks, dan heb je een stap voor bij de slechtste mediakanalen.
Kwantiteit, geen kwaliteit: bind Irak aan 9/11, zelfs als het belachelijk is, bind Irak aan Anthrax-mailings, zelfs als het belachelijk is, bind Irak aan wapenvoorraden, zelfs als het niet bewezen is; blijf het gewoon opstapelen totdat de meeste mensen geloven dat het niet allemaal onwaar kan zijn.
Als je eenmaal alle juiste stappen hebt gevolgd en een prachtige gruweldaad of verzameling wreedheden hebt verzonnen, zul je merken dat alleen die mediakanalen en bevolkingsgroepen die je belachelijke verhalen willen geloven, dit zullen doen. Een groot deel van de wereld kan lachen en hun hoofd schudden. Maar als je zelfs maar 30% van de 4% van de mensheid voor je kunt winnen, heb je je steentje bijgedragen aan de zaak van massamoord.
Het is om vele redenen een rotspel. Een daarvan is dat geen van deze verzonnen wreedheden zou neerkomen op een excuus voor oorlog (wat erger is dan alle wreedheden), zelfs als het absoluut waar is. Zelfs als er geen oorlogen ontstaan, zijn er andere verschrikkingen, zoals kleinschalig geweld gericht op mensen die banden hebben met valse beschuldigingen. Sommigen geloven dat de grootste belemmering voor verstandige menselijke actie op het gebied van het klimaat het falen van de VS en China is om samen te werken, en dat de grootste belemmering daarvoor de wilde leugens zijn over Chinese concentratiekampen voor een etnische minderheidsgroep – ook al doet het grootste deel van de mensheid dat niet. geloof de leugens niet.
Oorlog is echter de naam van het spel. Oorlogspropaganda is in ontwikkeling en het gebruik van 'humanitaire' of filantropische oorlogsleugens is toegenomen. Degenen die om dergelijke redenen oorlogen steunen, zijn nog steeds veel in de minderheid dan degenen die oorlogen steunen om redenen van ouderwetse sadistische onverdraagzaamheid. Maar wreedheden zijn een cross-over propagandatype, aantrekkelijk voor alle potentiële oorlogssupporters, van humanitair tot genocidaal, en missen alleen degenen die ofwel om feitelijk bewijs vragen of het idioot vinden om een mogelijke gruweldaad te gebruiken als reden om met zekerheid een grotere gruweldaad te creëren.
Propaganda en demonisering van wreedheden is waarschijnlijk het gebied van de grootste vooruitgang in oorlogspropaganda van de afgelopen decennia. Het falen van de vredesbeweging die 20 jaar geleden ontstond rond de oorlog tegen Irak om door te gaan met gevolgen voor de verantwoordelijken of met effectief onderwijs over de feiten van de oorlog moet een deel van de schuld op zich nemen.
Het boek van AB Abrams zou een paar nationalistische lezers kunnen verliezen door alleen Amerikaanse (en geallieerde) wreedheidsverzinsels op te nemen, maar zelfs door dat te doen, is het boek slechts een greep uit voorbeelden. Er kan nog veel meer in je opkomen tijdens het lezen. Maar er zijn meer voorbeelden opgenomen dan de meeste mensen weten, en de meeste voorbeelden zijn batches, geen geïsoleerde incidenten. Er is bijvoorbeeld een lange lijst met verschrikkingen waarvan Irakezen valselijk werden beschuldigd om de Golfoorlog te beginnen. De couveuse-baby's is precies wat we ons herinneren - om dezelfde reden dat het is uitgevonden; het is een goed gekozen gruweldaad.
Het boek is langer dan je zou verwachten, omdat het veel oorlogsleugens bevat die niet strikt verzonnen zijn. Het bevat ook veel of verhalen over daadwerkelijke wreedheden begaan door de Verenigde Staten of hun bondgenoten. Het meeste hiervan is echter behoorlijk relevant, en niet alleen om op hypocrisie te wijzen, maar ook om op te merken dat verschillende wreedheden en vermeende wreedheden in de media enorm verschillend kunnen worden behandeld, en ook om projectie of spiegeling te overwegen. Dat wil zeggen, de Amerikaanse regering lijkt vaak precies dat soort wreedheden op anderen te projecteren waar ze mee bezig is, of snel door te zetten waar ze zojuist iemand anders vals van heeft beschuldigd. Dit is de reden waarom mijn reactie op de recente berichtgeving over het Havana Syndroom een beetje anders is dan die van sommige mensen. Het is goed dat een groot deel van de Amerikaanse regering dat verhaal heeft laten vallen. Maar als we vernemen dat het Pentagon het nog steeds achtervolgt en op dieren experimenteert om te proberen het soort wapen te ontwikkelen waarvan het Cuba of Rusland ervan beschuldigt, dan blijft mijn bezorgdheid niet beperkt tot de wreedheid jegens dieren. Ik maak me ook zorgen dat de VS het wapen kunnen maken, gebruiken en verspreiden, en op een dag allerlei soorten mensen terecht kunnen beschuldigen van het genereren van een syndroom dat het leven begon als een fictie.
Het boek biedt veel context, maar het meeste is waardevol, onder meer door feitelijke motivaties te geven voor oorlogen waarvoor verzonnen wreedheden zijn gebruikt als vermeende motivaties. Het boek eindigt met de suggestie dat we op een keerpunt staan in de wereldwijde weigering om de Amerikaanse hype te geloven. Ik hoop echt dat dat waar is, en dat de neiging om de Fools Based Order te geloven niet wordt vervangen door de neiging om de oorlogsuitwerpselen van iemand anders te geloven.
