Door Lucas Koerner, december 10, 2019
Van Fair.org
In ons moedige nieuwe tijdperk van hybride oorlogsvoering, spelen bedrijfsmedia de rol van ideologische zware artillerie binnen het arsenaal van westerse imperialistische machten. Dag in dag uit bombarderen 'gerenommeerde' vestigingen van de gevestigde orde progressieve en / of anti-imperialistische regeringen in het Zuiden met eindeloze salvo's van uitstrijkjes en smadelijke misverstanden (bijv. FAIR.org, 5/23/18, 8/23/18, 4/11/19, 7/25/19).
Het cumulatieve effect is om elke regering die zich niet aan westerse dictaten houdt te delegitimeren, die staatsgrepen, moorddadige economische sancties, proxy-oorlogen en zelfs grootschalige invasies rechtvaardigt. De recente door de VS gesponsorde staatsgreep in Bolivia is een leerzame case study. In de aanloop naar de militaire verdrijving van Evo Morales hebben de westerse media routinematig de democratische geloofsbrieven van de inheemse president betwist, ondanks het feit dat hij de herverkiezing met een aanzienlijke marge heeft gewonnen (FAIR.org, 11/5/19).
Maar zakelijke verkooppunten zijn niet alleen geweest in het aanvallen van Morales. Vooruitstrevende en alternatieve media in het mondiale noorden hebben de afgezette regering naar het socialisme (MAS) van Bolivia al lang afgeschilderd als repressieve, pro-kapitalistische en antimilieu - allemaal in naam van de 'linkse' kritiek. Ongeacht de verklaarde intentie, was het netto resultaat om reeds anemische oppositie in westerse imperiale staten te verzwakken tegen de vernietiging die zij in het buitenland toebrengen.
Twijfelachtig rond de staatsgreep
In de nasleep van de 10-staatsgreep van november speelden bedrijfsjournalisten voorspelbaar hun rol bij het aansteken van het publiek, door de fascistische putsch te presenteren als een 'democratische overgang' (FAIR.org, 11/11/19, 11/15/19).
Echt verbazingwekkend was echter de reactie van de westerse progressieve media, waarvan men zou kunnen verwachten dat ze de staatsgreep ondubbelzinnig aan de kaak stellen en de onmiddellijke herinvoering van Evo Morales eisen.
Een ontzet aantal niet.
In de onmiddellijke nasleep van Morales 'verdrijving, Op weg naar vrijheid (11/11/19, 11/15/19, 11/16/19) publiceerde de perspectieven van verschillende Boliviaanse en Latijns-Amerikaanse intellectuelen die de realiteit van een staatsgreep bagatelliseren en valse gelijkwaardigheid trekken tussen de regering van Morales en het fascistische recht. Andere artikelen gepost in dagen voorafgaand beschuldigden de regering van fraude, die de komende staatsgreep rechtvaardigde (Op weg naar vrijheid, 11/8/19, 11/10/19). De outlet in Vermont, met historische banden aan de Non-Aligned Movement, weigerde om alternatieve Boliviaanse standpunten te publiceren die ondubbelzinnig tegen de coup waren.
Andere progressieve verkooppunten identificeerden de omverwerping van Morales correct als een staatsgreep, maar voelden zich genoodzaakt de democratische legitimiteit van de inheemse leider in twijfel te trekken omwille van 'nuance'.
Terwijl hij de staatsgreep veroordeelt en terecht de ongegronde beschuldigingen van verkiezingsfraude afwijst, heeft de redactie van NACLA-rapport over Noord- en Zuid-Amerika (11/13/19) heeft zich echter onthouden van solidariteit met Morales en de MAS-partij. In plaats daarvan nam MAS de taak op zich om de 'langzame uitholling van progressieve ambities' en het falen van het 'patriarchale en pre-politieke systeem' te transformeren. NACLADe veroordeling van de staatsgreep was in het beste geval lauw en citeerde "de eigen rol van MAS en een geschiedenis van politieke misrekeningen", alvorens op te merken dat "het zich ontvouwende patroon van rechtse revanchisme, de rol van oligarchische krachten en externe actoren, en de uiteindelijke arbitrerende rol gespeeld door het leger, suggereert dat we getuige zijn van een staatsgreep. "
Een volgend artikel gepubliceerd door NACLA (10/15/19) gaf er de voorkeur aan om te debatteren of de militaire verdrijving van Morales een staatsgreep vormde, zonder rekening te houden met het ongegronde karakter van de beschuldigingen van de OAS en het "racistische geweld" van het fascistische recht toeschrijven aan "polarisatie". De auteurs, Linda Farthing en Olivia Arigho-Stiles, eigenlijk beweerde de bizarre bewering dat het "ingewikkeld" was om te beoordelen of de afzetting van Morales slecht was voor de democratie.
Ondertussen een Verso Blog interview (11/15/19) met Forrest deden Hylton en Jeffrey Webber geen oproep tot eerbiediging van het democratische mandaat van Morales, in plaats daarvan drongen zij er bij internationale linksen op aan "aan te dringen op het recht van Bolivianen op zelfbeschikking" zonder "af te zien van kritiek op Morales".
Deze redactionele standpunten zijn verre van uitschieters, maar passen heel goed bij het verloop van de progressieve media-aandacht voor Bolivia in de afgelopen maanden en jaren.
Het maken van een ecocidale moordenaar
In de aanloop naar de 20-verkiezingen in oktober trokken veel verkooppunten valse gelijkwaardigheid tussen Morales en de Braziliaanse ultra-rechtse president Jair Bolsonaro, als reactie op de tropische bosbranden in beide landen.
Ondanks het afwijzen van een dergelijke gelijkwaardigheid, NACLA (8/30/19) niettemin de schuld gegeven aan het beleid van beide 'extractivistische regeringen' voor 'het stoken van vernietiging in de Amazone en daarbuiten', terwijl de landen van Noord-Amerika de verantwoordelijkheid op zich hebben genomen om effectieve 'druk' uit te oefenen in plaats van hun historisch opgebouwde klimaatschuld te betalen.
Anderen waren minder subtiel. Schrijven voor het VK Novara Media (8/26/19), Vergelijkt Claire Wordley de Morales-regering expliciet met Bolsonaro in Brazilië, en noemt ze het MAS-beleid "net zo extractivistisch en schadelijk als dat van de kapitalisten die Morales beweert te haten." Meer verdoemend citeert ze Jhanisse Vaca-Daza, een Door het westen gesteunde regime-verandering van kracht, om de behandeling van de branden door de Morales-regering in diskrediet te brengen.
Een stuk erin Truthout (9/26/19) bracht hyperbolische laster naar nieuwe hoogten, morales gelijkend op Bolsonaro en beschuldigde de Boliviaanse leider van "genocide". "Evo Morales speelde lang groen, maar zijn regering is diep koloniaal ... zoals Bolsonaro in Brazilië," schreef Manuela Picq, en citeert verder niet genoemde "Bolivianen" die de inheemse president een "moordenaar van de natuur" noemen. Picq bood geen analyse aan hoe het falen van westerse linksen om imperialistische politiek-economische relaties te verschuiven heeft bijgedragen aan de voortdurende afhankelijkheid van de Zuid-Zuid-landen van de winningsindustrieën.
De 'extractivistische' kritieken van Morales zijn nauwelijks nieuw, en gaan terug naar het controversiële 2011-plan van zijn regering om een snelweg te bouwen door het Isiboro Secure Indigenous Territory and National Park (TIPNIS). Zoals Federico Fuentes aangaf in Wekelijks groen links (opnieuw gepubliceerd in NACLA, 5/21/14), het dominante extractivisme / anti-extractivisme kader van het conflict diende om de politieke en economische dimensies van het imperialisme te verdoezelen.
Terwijl de snelweg inderdaad belangrijke endogene oppositie veroorzaakte - die grotendeels op de route was gericht, in plaats van het project op zich - werd de belangrijkste organisatie achter de protesten, de Confederación de Pueblos Indígenas de Bolivia, gefinancierd door Washington en ondersteund door de rechtse oligarchie van Santa Cruz.
Hoewel de financiering van de Confederación door de USAID publiekelijk berucht is, geven veel progressieve verkooppunten er de voorkeur aan deze weg te laten uit hun rapportage (NACLA, 8/1/13, 8/21/17, 11/20/19; BRULLEN, 11/3/14, 3/11/14; In These Times, 11/16/12; Viewpoint Magazine, 11/18/19). Wanneer buitenlandse inmenging wordt genoemd, wordt dit meestal gepresenteerd als een niet-onderbouwde bewering van de regering van Morales.
In een bijzonder onthullende zaak BRULLEN (11/3/14) gedetailleerd, uit de waslijst van "autoritaire" MAS-misbruiken, "het vrije functioneren belemmeren van ... verschillende NGO's die de kant van de TIPNIS-protesten hebben gekozen", maar vermeden elke vermelding van buitenlandse en lokale rechtse banden met dezelfde NGO's.
Dit witwassen van imperialistische structuur en keuzevrijheid stelt Morales uiteindelijk in staat om vulgarly karikaturaal te worden als een 'sterke man' met twee gezichten die 'aan de armen geeft maar uit de omgeving neemt' (In These Times, 8/27/15).
Passieve solidariteit?
De 'extractivistische' kritiek die door veel progressieve afzetmogelijkheden wordt verspreid, is een algemener verwijt van het MAS dat het zijn socialistische discours niet waarmaakt.
Schrijven in kapduif (1/12/14; zie ook 10/29/15), Beschuldigde Jeffrey Webber het MAS van het runnen van een 'compenserende staat', wiens legitimiteit 'verleend door relatief kleine hand-outs berust op het bloed van extractie'. Onder deze top-down 'passieve revolutie' coöpteert de 'repressieve' staat en dwingt ... oppositie ... en bouwt een bijbehorend ideologisch apparaat om multinationals te verdedigen. "
Webber's langlopende argument dat de erfenis van de MAS-regering van Bolivia is:gereconstitueerd neoliberalisme'Is uitgedaagd door critici, die punt naar het veranderende terrein van klassenstrijdkrachten onder Morales.
Ter ondersteuning van de empirische waarachtigheid van de claims van Webber, is het opvallend dat hij vrijwel geen ruimte wijdt aan het onderzoeken van de rol die westerse imperiale staten spelen bij het reproduceren van Bolivia's extractieve model en de beperkte mogelijkheden voor zijn transcendentie.
Integendeel, de nadruk ligt altijd op het vermeende verraderlijke bureau van MAS 'namens het kapitaal', en nauwelijks op de anti-imperialistische impotentie van westerse links, die nooit als een onafhankelijke variabele lijkt bij het verklaren van de revolutionaire tekortkomingen van het Zuiden van de Wereld.
Het politieke effect van een dergelijke eenzijdige analyse is om het "neoliberale" MAS effectief te vergelijken met zijn rechtse tegenstanders, aangezien Morales, zoals Webber het uitdrukte, "een betere nachtwaker is over privé-eigendom en financiële zaken dan het recht had kunnen hopen. '
Zulke regels kunnen als een verrassing komen voor huidige lezers van kapduif, die fel tegen de coup was (bijvoorbeeld 11/14/19, 11/18/19, 12/3/19), wiens fascistische brutaliteit elk idee van gelijkwaardigheid links / rechts in de wind heeft gesmeten. Maar inmiddels is de schade al aangericht.
Anti-imperialistische afrekening
Voor al het huidige gepraat over een linkse heropleving in het wereldwijde noorden is het een paradox dat anti-imperialistische bewegingen nu zwakker zijn dan op het hoogtepunt van de oorlog in Irak 15 jaar geleden.
Het valt niet te ontkennen dat de afwezigheid van populair verzet tegen westerse imperiale interventies, van Libië en Syrië tot Haïti en Honduras, de weg heeft geëffend voor de coup in Bolivia en de voortdurende aanval op Venezuela.
Het is eveneens onbetwistbaar dat de westerse progressieve berichtgeving in de media over de regering van Morales en haar links leunende tegenhangers in de regio niet heeft bijgedragen aan het herstel van deze leegte van solidariteit. Dit redactionele standpunt is bijzonder verontrustend, gezien de uitgesproken internationale voorspraak van Morales tegen klimaatverandering en voor Palestijnse bevrijding.
Niets van dit alles is om kritiek op Morales en het MAS te verbieden. Inderdaad, in de context van plaatsen als Bolivia en Venezuela, is het de taak van de linkse media om een kritische, algemene analyse van staten en populaire bewegingen te maken die zowel qua inhoud als vorm anti-imperialistisch is. Dat wil zeggen dat de tegenstrijdigheden die eigen zijn aan het politieke proces (bijvoorbeeld het TIPNIS-geschil) moeten worden gecontextualiseerd binnen de imperiale parameters van het kapitalistische wereldsysteem. Bovendien moeten de noordelijke progressieve verkooppunten - ongeacht de intensiteit van hun kritiek op de staat en het politieke proces - een duidelijke redactionele positie innemen die de regeringen van de Zuidelijke landen verdedigt tegen westerse interventies.
De vaste posities ingenomen door Jeremy Corbyn en Bernie Sanders tegen de coup in Bolivia zijn een hoopvol teken op het politieke front. Het is de taak van progressieve media om echt alternatieve journalistiek te produceren die is toegewijd aan het effectief verzetten van imperium.
