By Hideki Yoshikawa, regisseur van Okinawa Environmental Justice Project, 22 november 2019
Temidden van de Japanse regering niet-aflatende druk om een nieuwe Amerikaanse militaire basis te bouwen in Henoko-Oura Bay op het eiland Okinawa, Japan, Mission Blue's aanwijzing van de Henoko Oura Bay Coastal Waters als een Hope Spot heeft een broodnodige aanmoediging gegeven aan degenen onder ons die tegen basisconstructie zijn.
Mission Blue is een gerespecteerde, in de VS gevestigde NGO, geleid door Dr. Sylvia Earle, een Amerikaanse zeebioloog. Zijn Hope Spots-project heeft internationale aandacht gekregen en heeft bewegingen voor het behoud van de zee over de hele wereld geïnspireerd.
Door de Henoko Oura Bay Coastal Waters aan te wijzen als de eerste Hope Spot van Japan, heeft Mission Blue bevestigd dat het gebied een speciale plek is die vergelijkbaar is met andere natuurlijke wonderen en Hope Spots over de hele wereld. Dat heeft het ook aangetoond onze strijd om het te beschermen is de moeite waard. En we moeten blijven vechten. Ik verwelkom en verheug me van harte over de beslissing van Mission Blue.
Ik hoop dat het predicaat meer internationale aandacht zal trekken het wonder en benarde situatie van Henoko-Oura Bay en zal helpen meer steun voor onze strijd te kweken.
Het is met name mijn wens dat deze aanwijzing als Hope Spot drie resultaten zal opleveren: ten eerste dat de gebrekkige milieustudies die door de Japanse regering zijn uitgevoerd voor basisconstructies, worden blootgelegd.
De Japanse regering heeft in haar milieueffectrapportage (MER) en post-MER-enquêtes beweerd dat de basis geen nadelige gevolgen zal hebben voor het milieu. ("Geen impact", beweren ze. En daarom is de basisconstructie aan de gang).
Deze "geen impact"-claim is onjuist gebleken. Landaanwinning heeft al enorme milieueffecten veroorzaakt. Zo werd de doejong, een met uitsterven bedreigd zeezoogdier en het culturele icoon van Okinawa, in het verleden vaak waargenomen in de Henoko-Oura-baai, maar is nu uit het gebied verdwenen. Helaas is er sinds september 2018 geen enkele doejong meer waargenomen in Okinawa.
Een tweede verhoopte uitkomst is dat de hypocrisie van de Japanse regering met betrekking tot de relatie tussen de VS en Japan en hun discriminerende houding ten opzichte van Okinawa voor iedereen zichtbaar zal worden gemaakt.
De Japanse regering dringt erop aan dat Japan de veiligheidsrelatie tussen de VS en Japan koestert en de aanwezigheid van Amerikaanse militaire bases in Japan steunt, maar is niet bereid om andere plaatsen op het vasteland van Japan te vragen om deel de last van het hosten van Amerikaanse militaire bases. Gemeenschappen op het vasteland van Japan zijn net zo gretig als Okinawanen om Amerikaanse bases te 'hosten'.
Het feit is dat, ondanks dat Okinawa slechts 0.6 procent van de Japanse landmassa uitmaakt, 70 procent van de Amerikaanse bases in Japan geconcentreerd is in Okinawa. En nu probeert de Japanse regering een militaire vliegbasis te bouwen in een van de meest biodiverse-rijke gebieden ter wereld. Velen zien deze absurditeit als een uiting van de hypocrisie en discriminerende houding van de Japanse regering ten opzichte van Okinawa.
Ten slotte hoop ik dat de aanwijzing mensen met verschillende achtergronden zal aanzetten om de relatie tussen milieu, mensenrechten en vrede opnieuw te onderzoeken.
Okinawa was de locatie van een van de meest meedogenloze slagvelden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Mensen werden gedood. Huizen, gebouwen en kastelen gingen in vlammen op. En de omgeving werd vernietigd. Tegenwoordig lijdt Okinawa nog steeds niet alleen onder de littekens van de oorlog, maar ook onder de ongelukkige erfenis van de oorlog in de vorm van deze hoge concentratie van militaire bases.
Velen van ons in Okinawa zijn vastbesloten om van de Henoko-Oura Bay Coastal Waters een echte plaats van hoop te maken, en willen andere mensen inspireren om te vechten voor hun milieu, mensenrechten en vrede.
