Door David Swanson
Hoofdpunten van de afgelopen week beweerde dat voor het eerst ooit meer dan de helft van de ondervraagden over de hele wereld zei ze zagen zichzelf meer als wereldburger dan als burger van een land. Wat bedoelden ze toen ze dat zeiden?
Ten eerste, om de hartslag van Amerikaanse lezers te verlagen, moeten we zeggen dat ze duidelijk niet bedoelden dat ze op de hoogte waren van een geheime wereldregering waaraan ze trouw hadden gezworen totdat de Dark Side al het licht van de Force verpletterde. , of totdat mama, appeltaart en heilige nationale soevereiniteit vergaan in de satanische vlammen van het internationalisme. Hoe weet ik dit? Ten eerste is iets waarvan de meerderheid van de planeet op de hoogte is, het tegenovergestelde van een geheim. Maar wat nog belangrijker is, het gaat hier om de houding van de respondenten, niet om hun situatie. In veel landen waren de reacties bijna gelijk verdeeld; de helft van de mensen had het niet bij het verkeerde eind, ze waren gewoon anders ingesteld.
Maar wat bedoel je?
In de Verenigde Staten zou 22 procent van de respondenten, tamelijk verbluffend, zogenaamd zeggen dat ze het er helemaal mee eens waren dat ze zichzelf meer als wereldburger zagen, terwijl nog eens 21 procent het er enigszins mee eens was. Hoe je het enigszins eens kunt zijn met een binaire keuze heb ik geen flauw idee, maar vermoedelijk wel. Dat is in totaal 43 procent die het sterk of enigszins eens is in het land van vlaggenzwaaiende gemilitariseerde exceptionisme, als je het kunt geloven - of als het eigenlijk niet veel betekent.
Canada is met 53 procent iets hoger. Maar wat betekent het? Waren de respondenten geschokt toen ze het eens waren met een verstandig klinkend idee dat ze nog nooit eerder hadden gehoord? Is een sterke minderheid werkelijk verlicht voorbij het gewone nationalisme? Rusland, Duitsland, Chili en Mexico hadden de minste identificatie als wereldburgers. Moeten we daar op neerkijken? Nigeria, China, Peru en India scoorden het hoogst. Moeten we dat navolgen? Identificeren mensen zich met de mensheid of tegen hun land of ter ondersteuning van hun eigen wens om te emigreren, of tegen de wens van anderen om te immigreren? Of keren mensen in dienst van het geglobaliseerde kapitaal zich eigenlijk tegen het nationalisme?
Ik heb altijd gedacht dat als mensen zouden stoppen met in de eerste persoon te praten over de misdaden van het leger van hun land, en zich zouden gaan identificeren met de hele mensheid, we vrede zouden kunnen bereiken. Dus vergeleek ik de “wereldburger” met de van een peiling uit 2014 waarin werd gevraagd of mensen bereid zouden zijn om te vechten in een oorlog voor hun land. De resultaten van die peiling waren ook verbluffend bemoedigend, met sterke meerderheden in veel landen die zeiden dat ze niet in een oorlog zouden vechten. Maar er lijkt geen verband te zijn tussen de twee peilingen. Tenzij we een manier kunnen vinden om te corrigeren voor andere belangrijke factoren, lijkt het erop dat wereldburger zijn en weigeren te vechten niets consistent gemeen hebben. Nationalistische landen zijn en zijn niet bereid om in oorlogen te vechten. "Global Citizen"-landen zijn en zijn niet bereid om in oorlogen te vechten.
Natuurlijk is de bereidheid om tegen reacties te vechten pure onzin. De Verenigde Staten hebben talloze oorlogen gaande, wervingsbureaus in de meeste steden en 44% van het land zegt dat het "zou" vechten als er een oorlog zou komen. (Wat houdt hen tegen?) En nogmaals, de reacties van wereldburgers kunnen ook grotendeels onzin zijn. Toch doet Canada het in elk van de twee peilingen ongeveer evenveel beter dan de Verenigde Staten. Misschien hebben ze het soort zin waarnaar ik op zoek ben, maar alleen in Noord-Amerika. Aziatische landen zijn echter zowel het grootst op het gebied van wereldburgerschap als het meest bereid om deel te nemen aan oorlogen (of om dat te beweren aan een opiniepeiler).
Wat het ook mag betekenen, ik beschouw het als geweldig nieuws dat een meerderheid van de mensheid zich identificeert met de wereld. Het is aan ons om het nu te laten betekenen wat het zou moeten zijn. We moeten een geloof in wereldburgerschap ontwikkelen dat begint door te erkennen dat alle andere mensen op aarde en andere levende wezens op hun eigen manier daarin delen. Een wereldburger verwacht niet noodzakelijkerwijs veel gemeen te hebben met de bewoners van een of andere verre uithoek van de aarde, maar begrijpt wel dat er geen oorlog kan worden gevoerd tegen medeburgers.
We hebben geen behoefte aan schone verkiezingen of een einde aan oorlogswinsten of de uitbreiding van het Internationaal Strafhof om de rechtsstaat op te leggen aan landen buiten Afrika om wereldburgerschap te creëren. We hebben alleen onze eigen gedachten nodig. En als we het goed in onze gedachten krijgen, kunnen al die andere dingen beter klaar zijn om te gebeuren.
Dus hoe denken we als wereldburgers? Probeer dit. Lees een artikel over een verre plek. Denk: "Dat is sommigen van ons overkomen." Met "ons" bedoelen we de mensheid. Lees een artikel over vredesactivisten die tegen de oorlog protesteren en hardop zeggen: "We bombarderen onschuldige mensen", waarmee ze zichzelf identificeren met het Amerikaanse leger. Werk eraan totdat u dergelijke uitspraken onbegrijpelijk kunt vinden. Zoek online naar artikelen waarin 'vijand' wordt genoemd. Corrigeer ze om aan te geven dat iedereen dezelfde vijanden heeft: oorlog, vernietiging van het milieu, ziekte, hongersnood. Zoek naar "zij" en "die mensen" en verander het in wij en wij mensen.
Dit is in feite een enorm project, maar blijkbaar identificeren miljoenen van ons zich er al mee, en vele handen maken licht werk.
