Frankrijk en hun rode zone

Ik heb zojuist mijn lijst met gebieden in Europa overschreden.

Van Edward Morris, maart 20, 2018.

Wanneer u Frankrijk voorstelt, denkt u waarschijnlijk aan een weelderig landschap of de romantische "City of Lights" (Parijs). Frankrijk leek echter niet altijd zo, en tijdens de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog had het een veel somberder landschap.

Dat komt omdat er diep in de landsgrenzen een zone van 460-vierkant-mijl ligt die bekend staat als Zone Rouge ("Rode Zone"), die al bijna een eeuw verboden is voor openbaar gebruik. Als je ziet wat zich op deze gevaarlijke plek verbergt, kijk je misschien nooit meer op dezelfde manier naar Frankrijk.

In de Eerste Wereldoorlog, vlakbij het Franse Verdun, werd 460 vierkante kilometers bos de plaats van een van de bloedigste veldslagen in de geschiedenis. De Slag om Verdun duurde 303-dagen en doodde 70,000-soldaten per maand.

Tegenwoordig wordt het gebied als extreem gevaarlijk beschouwd vanwege alle niet-ontplofte munitie in de grond. Experts zeggen dat het 300 tot 700 jaren zou kosten om het gebied schoon te maken, hoewel het misschien zelfs onmogelijk is vanwege de hoeveelheid gifstoffen die door de grond worden opgenomen.

Het gebied is omheind voor openbaar gebruik.

Er waren zoveel ongebruikte, gevaarlijke wapens en menselijke overblijfselen in het gebied dat de overheid besloot dat ze iedereen in het gebied moesten verplaatsen. Er waren hele steden die werden geëvacueerd en van de kaart werden geveegd nadat ze werden beschouwd als "slachtoffers van oorlog."

Je zou het niet kunnen zien als je er nu naar kijkt, maar veel van dit land was ooit bewoond.

"Hier stond de kerk", aldus een fotograaf.

Dit is hoe een Frans slagveld er kort na de oorlog uitzag.

Boswachters en jagers maakten tot 2004 nog steeds gebruik van het gebied, toen Duitse onderzoekers 17% arseen in de bodem aantroffen. Dat is tien keer hoger dan wat de meeste andere rode zones gewoonlijk hebben.

De arseen niveaus zijn 300 keer hoger dan wat mensen typisch kunnen verdragen. De loodniveaus waren ook hoog in veel van de dieren in het gebied, vooral de everzwijnen.

In veel delen van de rode zone overleeft alleen 1% van het planten- en dierenleven.

Ik kon me niet voorstellen dat ik daar binnenzwom.

De raketten en andere wapens blootgesteld perchloraat aan het gebied, waardoor het water in de omliggende gebieden effectief ondrinkbaar.

In 2012 beperkte de overheid het publiek officieel van het betreden van de site na het realiseren van de staat waarin het zich bevond.

Veel mensen betwijfelen dat de Franse regering en de Europese Unie genoeg doen om het gebied veilig te houden, wat volgens wetenschappers voortdurend moet worden gecontroleerd.

Kijk, de Fransen maakten een speciale organisatie met de naam Department du Deminage, die zich ertoe had verbonden zoveel mogelijk wapens uit het gebied te verwijderen sinds het begin in 1946. Aan het begin van de 1970's geloofde de afdeling dat hun schoonmaakinspanningen succesvol waren.

Op de kaart hierboven ziet u de risiconiveaus van de zone, waarbij het rode gebied het gevaarlijkst is.

Toen ze dachten dat de taak voltooid was, openden ze meer land en wegen voor het publiek. Ze hielden echter geen rekening met de lekken en andere gevolgen van het laten ontploffen van zoveel chemische bommen. Tegen de tijd dat het gebied officieel werd beperkt in 2012, waren er honderden gestorven aan resterende munitie.

Nu weten ze dat voor ten minste 10,000 meer jaar niet-biologisch afbreekbare lood, zink en kwik de grond zal verontreinigen met de resterende granaatscherven.

In 1916 beweerde de Slag om Verdun dat 300,000 in de Rode Zone leeft. Het lijkt onpeilbaar dat het geweld na de oorlog zou voortduren, maar explosieven zijn nog steeds in de grond en als gevolg daarvan zijn er nog steeds gewonden en sterfgevallen in het gebied. Zelfs de mensen die proberen de munitie te verwijderen, lijden vaak onder slachtoffers.

De relatief minder gevaarlijke gele en blauwe zones worden elk jaar nog steeds met schelpen geraakt.

Als ambtenaren blijven doorgaan in het tempo dat ze nu zijn, zeggen de autoriteiten dat het overal tussen 300-700 jaren zou kunnen duren om het gebied met gevaarlijke overblijfselen uit de oorlog op te ruimen.

Gezinnen in de omliggende gebieden kunnen de gebieden in quarantaine uiteraard niet gebruiken, dus moeten ze genoegen nemen met wat ze kunnen. Dit restaurant genaamd "Le Tommy" in de stad Pozières is eigenlijk een hergebruikte geul.

Sommige gedenktekens in de zone zijn opengesteld voor het publiek, opgedragen aan hen die "stierven voor Frankrijk".

Veel mensen in de omliggende gebieden hebben persoonlijke verzamelingen van overblijfselen, met enkele zelfs het openen van kleine musea.

Zone Rouge dient als een herinnering dat de verschrikkingen van oorlog niet noodzakelijkerwijs eindigen wanneer de oorlog dat doet.

Oorlog komt niet en gaat stil. Het enige wat we kunnen doen, is onthouden wat er is gebeurd, leren van onze fouten en proberen de rommel op te ruimen die we hebben gemaakt.