Door Andrew Bacevich, 4 oktober 2020
Van Boston Globe
A opmerkelijke heropleving van de Amerikaanse politiek komt naar voren als een ironische handtekening van het Trump-tijdperk.
Er komt een nieuwe agenda voor progressieve hervormingen. De misbruiken van het presidentschap van Trump zorgen voor een hernieuwde waardering voor de grondwet en de rechtsstaat. De verwoesting die door het coronavirus is aangericht, benadrukt de noodzaak om de capaciteit van de overheid te verbeteren om te reageren op onverwachte en onvoorziene bedreigingen. Naarmate bosbranden en orkanen in woede en frequentie toenemen, komt de dreiging van klimaatverandering op de voorgrond van de Amerikaanse politiek. Maatschappelijke kwaliteiten als veerkracht en zelfredzaamheid krijgen nu meer aandacht. De economische crisis heeft het onmogelijk gemaakt om de gebreken van het neoliberale beleid te negeren dat de rijken ten goede komt en anderen veroordeelt tot een leven van onzekerheid en gebrek. En niet in de laatste plaats suggereert de Black Lives Matter-beweging dat er eindelijk een collectieve afrekening met de erfenis van het Amerikaanse racisme op handen is.
Maar tot nu toe ziet dit embryonale Grote Ontwaken iets over het hoofd dat van cruciaal belang is voor de algemene vooruitzichten op verandering. Dat 'iets' is de rol van Amerika in de wereld, die ook dringend aan herwaardering en opknapbeurt toe is.
Sinds het einde van de Koude Oorlog heeft de heersende opvatting van Amerikaans wereldleiderschap de nadruk gelegd op de nooit eindigende accumulatie van gewapende macht en het promiscue gebruik ervan. De onderscheidende kwaliteiten van het hedendaagse nationale veiligheidsbeleid van de VS zijn de omvang van het budget van het Pentagon, het uitgestrekte netwerk van Amerikaanse bases in het buitenland en de voorliefde van Washington voor gewapende interventie. Geen enkel land op de planeet komt ook maar in de buurt van de Verenigde Staten in een van deze drie categorieën.
Het operatieve antwoord op de klassieke vraag "Hoeveel is genoeg?" is "Ik kan het nog niet zeggen - ik moet meer hebben."
Het effectieve antwoord op de meer fundamentele vraag "Wanneer kunnen we de overwinning uitroepen?" is "Ik kan het nog niet zeggen - ik moet blijven proberen."
Als je de totale kosten bij elkaar optelt, bedraagt het huidige nationale veiligheidsbudget meer dan $ 1 biljoen per jaar. Geen van de verschillende oorlogen en gewapende interventies die de afgelopen twee decennia zijn ondernomen, met Afghanistan en Irak als belangrijkste, heeft tot een bevredigend resultaat geleid. De geschatte totale uitgaven aan die conflicten (tot nu toe) bedragen meer dan 6 biljoen dollar. Dat is exclusief de duizenden gedode Amerikaanse troepen en tienduizenden gewonden of anderszins de fysieke, psychologische of emotionele littekens van de strijd. De Verenigde Staten hebben een duizelingwekkende prijs betaald voor onze recente militaire tegenslagen.
Ik beweer dat er iets mis is met deze foto. En toch lijkt Washington, op een paar eervolle uitzonderingen na, blind voor de gapende kloof tussen inspanning en resultaten.
Geen van beide politieke partijen heeft enige serieuze bereidheid getoond om de gevolgen van de massale militarisering van het Amerikaanse beleid het hoofd te bieden, vooral in het Midden-Oosten …
Lees de rest van dit artikel op Boston Globe.
