De belofte van de premier om de militaire uitgaven in 70 jaar met maar liefst 10 procent te verhogen, slaagde erin om lof van Trump te winnen, terwijl het grotendeels onopgemerkt bleef door de Canadezen, die misschien liever de extra $ 30 miljard uitgeven aan sociale programma's.
Door Linda McQuaig, 19 juli 2017, De Ster.
Zelfs nadat het tijdschrift The Economist verscheen een artikel met de kop 'Tony Blair is geen poedel', kon de Britse premier de smet niet van zich afschudden dat hij het loyale schoothondje van George W. Bush was voor het steunen van zijn invasie in Irak.
Dus er moet tegenwoordig een enorme zucht van verlichting zijn in het kantoor van onze eigen premier, nu de angst voorbij lijkt te zijn dat Justin Trudeau op dezelfde manier als een poedel zou kunnen worden gebrandmerkt - met de riem vastgehouden door de huidige Amerikaanse president.
Zeker, de aankondiging van de regering-Trudeau vorige maand dat het de militaire uitgaven van Canada drastisch zou verhogen – zoals Donald Trump luid heeft geëist – was riskant, gezien de afkeer van de Canadezen voor grote militaire budgetten en voor premiers die toegeven aan Amerikaanse presidenten.
Maar de belofte van de Trudeau-regering om de militaire uitgaven in 70 jaar met maar liefst 10 procent te verhogen, heeft gewonnen lof van Trump terwijl ze grotendeels onopgemerkt blijven door de Canadezen. Zoet.
Dat kan zijn omdat de minister van Buitenlandse Zaken Chrystia Freeland net een theatrale toespraak voor het parlement had gehouden waarin Canada's vastberadenheid werd uitgeroepen om zijn eigen weg in de wereld te vinden, nu Trump had besloten "de last van het wereldleiderschap van zich af te schuiven".
Het klonk pittig en stoutmoedig, met een vleugje branie, een bereidheid om The Man te trotseren. Geen poedel hier, trompetterde ze.
Als de uitdagende toon van Freeland Trump irriteerde toen hij de volgende ochtend nadacht over zijn tweets voor zonsopgang, werd hij uren later gerustgesteld door het welkome nieuws dat Canada zijn militaire uitgaven met $ 30 miljard zou verhogen, met 88 nieuwe straaljagers en 15 nieuwe oorlogsschepen! Wauw! Voor de niet-militaristische Canadezen om zo uitgeven op hun leger is geen niets-burger!
Ondertussen was alles stil aan het Canadese front, waar de media, nog steeds hoog op Freeland's torenhoge welsprekendheid, overspoeld werden met verhalen over de vastberadenheid van de Trudeau-regering om "haar eigen koers te bepalen" en "op te treden om het wereldtoneel te leiden". Zijn enthousiasme om Trump te plezieren ging meestal verloren in de heisa.
De verhoging van de militaire uitgaven, hoewel zonder veel controverse geïntroduceerd, is in feite een belangrijke ontwikkeling met verwoestende gevolgen, die de Canadese belastingbetalers het komende decennium een enorme nieuwe last van $ 30 miljard oplegt en dringende sociale behoeften op een laag pitje zet.
Het is ook een belangrijk vertrekpunt voor Trudeau, die tijdens zijn campagne geen belofte deed om de militaire uitgaven van Canada te verhogen, die met 19 miljard dollar per jaar al de 16e ter wereld zijn.
Integendeel, Trudeau voerde campagne om de rol van Canada in de VN-vredeshandhaving nieuw leven in te blazen. Maar je slaat geen straaljagers en oorlogsschepen in als je focus op vredeshandhaving ligt.
Deze verhoging van de militaire uitgaven is dramatisch groter dan wat Stephen Harper had gepland. Harper werd voortdurend gedwarsboomd in zijn controversiële plan om $ 9 miljard te besteden aan 65 straaljagers. Maar nu heeft het Trudeau-team, dat graag een feministisch gezicht aan de wereld presenteert, blijmoedig aangekondigd dat het van plan is om dat meer dan te verdubbelen door 19 miljard dollar uit te geven aan 88 jets.
Dit alles zal Canada volledig terug in de oorlogsmodus brengen, zodat we naadloos kunnen passen in alle militaire ondernemingen waarin Trump ons misschien wil verstrikken.
En vergis je niet, daar bereiden we ons op voor. Het nieuwe militaire plan, getiteld "Strong, Secure, Engaged", maakt 23 verwijzingen naar de "interoperabiliteit" van Canada met Amerikaanse en geallieerde strijdkrachten, merkt Peggy Mason op, voorzitter van het Rideau Institute, de enige Canadese denktank die zich bezighoudt met militaire kwesties die wordt niet zwaar gefinancierd door de wapenindustrie.
Mason, een voormalige Canadese ambassadeur bij de VN op het gebied van ontwapening, zegt dat de regering-Trump zich niet terugtrekt van buitenlandse militaire opdrachten, ondanks de geruchten over het isolationisme van Trump; integendeel, het breidt zijn troepen uit in Irak, Syrië, Jemen en Afghanistan.
Trump heeft tekeergegaan tegen de bondgenoten van Amerika omdat ze niet genoeg aan hun legers uitgeven, waardoor de VS te veel van de financiële last van de verdediging van de 'vrije wereld' op zich neemt.
Het zou natuurlijk een verstandiger oplossing zijn als Washington zou bezuinigen op het gigantische "defensie"-budget van $ 600 miljard, dat goed is voor 36 procent van de wereldwijde militaire uitgaven - bijna drie keer meer dan China, de op een na grootste uitgavenpost, volgens het Stockholm International Peace Research Institute.
Zeker, de extra $ 30 miljard aan militaire uitgaven die Trudeau zojuist heeft beloofd, lijkt totaal niet in de buurt van de prioriteiten van de Canadezen.
Ik vermoed dat de meeste Canadezen, als ze de keuze zouden hebben om dat geld aan straaljagers of aan sociale programma's te besteden, de voorkeur zouden geven aan sociale programma's.
Maar dan houden ze de lijn niet vast.
Linda McQuaig is een auteur en journalist wiens column maandelijks verschijnt. Volg haar op twitter @LindaMcQuaig
