Drone Murder is genormaliseerd

Door David Swanson, World BEYOND War, December 29, 2020

Als ik op Google zoek naar de woorden 'drones' en 'moraliteit', zijn de meeste resultaten van 2012 tot en met 2016. Als ik zoek naar 'drones' en 'ethiek' krijg ik een heleboel artikelen van 2017 tot 2020. De verschillende websites bevestigt de voor de hand liggende hypothese dat (in de regel, met tal van uitzonderingen) "moraliteit" is wat mensen zijn noemen wanneer een slechte praktijk is nog steeds schokkend en verwerpelijk, terwijl 'ethiek' is wat ze gebruiken als ze het hebben over een normaal, onvermijdelijk deel van het leven dat in de allerbeste vorm moet worden geknepen.

Ik ben oud genoeg om me te herinneren dat moorden op drones schokkend waren. Heck, ik herinner me zelfs dat een paar mensen ze moorden noemden. Natuurlijk waren er op dit moment altijd mensen die bezwaar maakten op basis van de politieke partij van de Amerikaanse president. Er waren altijd mensen die geloofden dat het opblazen van mensen met raketten oké zou zijn als de luchtmacht gewoon een verdomde piloot in het vliegtuig zou stoppen. Al vrij vroeg waren er mensen die bereid waren drone-moorden te accepteren, maar de grens verlieten naar drones die de raketten zouden afvuren zonder dat een jonge rekruut in een trailer in Nevada de opdracht kreeg om op een knop te drukken. En natuurlijk waren er meteen miljoenen fans van drone-oorlogen "want met drone-oorlogen raakt niemand gewond". Maar er was ook shock en verontwaardiging.

Sommigen waren verontrust die hoorden dat de meeste doelen van "precisie-drone-aanvallen" onbekende mensen waren, en dat zelfs meer mensen de pech hadden om op het verkeerde moment in de buurt van die onbekende mensen te zijn, terwijl andere slachtoffers hadden geprobeerd de gewond en werden opgeblazen in de tweede tik van een 'dubbele tik'. Sommigen van degenen die hoorden dat dronemoordenaars hun slachtoffers 'bug splat' hadden genoemd, walgden ervan. Degenen die ontdekten dat onder de bekende doelwitten kinderen en mensen waren die gemakkelijk hadden kunnen worden gearresteerd, en degenen die merkten dat al het gepraat over wetshandhaving volslagen onzin was, aangezien geen enkel slachtoffer was veroordeeld of veroordeeld en vrijwel niemand was aangeklaagd, bezorgdheid geuit. Anderen hadden last van het trauma van degenen die deelnamen aan de drone-moorden.

Zelfs advocaten die gretig de onwettigheid van oorlog wilden negeren, stonden er vroeger bekend om dat drone-moorden in feite moorden waren wanneer ze geen deel uitmaakten van oorlog - oorlog die het heilige reinigingsmiddel vormt dat zelfs moord in iets nobels verandert. Zelfs hyper-militaristen die de Star-Spangled Banner uit elke opening fluiten, werden vroeger gehoord, zich zorgen maken over wat er zou gebeuren als profiteurs de wereld bewapenden met soortgelijke drones, zodat het niet alleen de Verenigde Staten (en Israël) waren. dreunende mensen.

En er was echte shock en verontwaardiging over de feitelijke immoraliteit van het vermoorden van mensen. De kleinschalige moorden op drones leken zelfs sommige ogen te openen voor de gruwel van de grotere schaal van de oorlogen waarvan de moorden op drones deel uitmaakten. Die schokwaarde lijkt dramatisch te zijn afgenomen.

Ik bedoel in de Verenigde Staten. In de landen die het doelwit zijn, groeit de verontwaardiging alleen maar. Degenen die leven onder het niet-aflatende trauma van eindeloos zoemende drones die op elk moment met onmiddellijke vernietiging dreigen, zijn het niet gaan accepteren. Toen de Verenigde Staten een Iraanse generaal vermoordden, schreeuwden Iraniërs "moord!" Maar die korte herintreding van dronemoorden in het Amerikaanse bedrijfsinformatiesysteem gaf veel mensen de verkeerde indruk, namelijk dat raketten de neiging hebben om specifieke personen te richten die als vijanden kunnen worden aangemerkt, die volwassen en mannelijk zijn en die uniformen dragen. Dat is allemaal niet waar.

Het probleem is moord, de roekeloze moord op duizenden mannen, vrouwen en kinderen, in het bijzonder moord met een raket - al dan niet met een drone. En het probleem wordt groter. Het groeit in Somalië. Het groeit in Jemen. Het groeit in Afghanistan. Met inbegrip van niet-drone-raketmoorden, groeit het in Afghanistan, Irak en Syrië. Het zit er nog steeds in Pakistan. En op kleinere schaal is het op tientallen andere plaatsen.

Bush deed het. Obama deed het op grotere schaal. Trump deed het op nog grotere schaal. De trend kent geen partijdigheid, maar het goed verdeelde en veroverde Amerikaanse publiek weet weinig anders. De sukkels van beide partijen - eh, leden - hebben reden om zich niet te verzetten tegen wat hun vroegere leiders hebben gedaan. Maar er zijn er nog steeds die dat willen verbieden bewapende drones.

Obama bracht Bush 'oorlogen van land naar lucht. Trump zette die trend voort. Biden lijkt geneigd dezelfde trend nog verder door te zetten. Maar een paar dingen kunnen publieke oppositie opbouwen.

Ten eerste willen politie- en grenspatrouilleleden en gevangenisbewakers en elke geüniformeerde sadist in het vaderland gewapende drones en wil ze deze gebruiken, en zal binnenkort een gruwelijke tragedie veroorzaken op een plaats die er toe doet in de Amerikaanse media. We moeten er alles aan doen om dit te voorkomen, maar als het gebeurt, kan het mensen wakker schudden voor wat anderen wordt aangedaan in alle landen die niet het onmisbare land zijn.

Ten tweede kunnen de hoorzittingen ter bevestiging of afwijzing van Avril Haines als directeur van de nationale "inlichtingen" worden gericht op haar rol bij het rechtvaardigen van wetteloze drone-moorden. We moeten er alles aan doen om dat mogelijk te maken.

Ten derde probeerde Johnson deze verschuiving naar luchtoorlog. Nixon zette deze verschuiving naar luchtoorlog voort. En uiteindelijk heeft een grote culturele verandering genoeg mensen wakker gemaakt om Nixon op zijn asinine overwinningsplan te werpen en de wet te creëren die op het punt staat de oorlog tegen Jemen te beëindigen. Als onze ouders en grootouders het zouden kunnen, waarom kunnen we dat dan niet?