Move the Money-resoluties zijn met succes aangenomen in tal van steden in het hele land, zoals in Charlottesville, VA, Ithaca, New York, Wilmington, DE en nog veel meer.

Amerikanen worden verondersteld rechtstreeks vertegenwoordigd te zijn in het Congres. Hun lokale en deelstaatregeringen worden ook verondersteld hen te vertegenwoordigen in het Congres. Een vertegenwoordiger in het Congres vertegenwoordigt meer dan 650,000 mensen - een onmogelijke taak. De meeste gemeenteraadsleden in de Verenigde Staten leggen een ambtseed af waarin ze beloven de Amerikaanse grondwet te steunen. Hun kiezers vertegenwoordigen bij hogere regeringsniveaus maakt deel uit van de manier waarop ze dat doen.

Steden en gemeenten sturen routinematig en correct petities naar het Congres voor allerlei soorten verzoeken. Dit is toegestaan ​​op grond van artikel 3, regel XII, artikel 819, van het Reglement van de Tweede Kamer. Deze clausule wordt routinematig gebruikt om petities van steden in heel Amerika te accepteren.

Ons land kent een rijke traditie van gemeentelijk optreden op nationale en internationale thema's, zoals tijdens de anti-apartheidsbeweging, de nucleair bevriezingsbeweging en de beweging tegen de PATRIOT Act.

Op zichzelf betekent het aannemen van een resolutie op gemeentelijk niveau niet dat de dollars van de federale belastingbetaler opnieuw worden toegewezen. Maar dat betekent niet dat het geen waarde heeft! Tientallen steden in het hele land hebben met succes Move the Money-resoluties aangenomen om aan te tonen dat Amerikanen een einde willen maken aan eindeloze oorlogen en dat militaire uitgaven moeten worden omgeleid naar menselijke en ecologische behoeften. Naarmate de beweging groeit en steeds meer steden deze resoluties goedkeuren, zet ze de federale regering onder druk om actie te ondernemen.

Karen Dolan van Cities for Peace benadrukt de effectiviteit van lokale campagnes bij het beïnvloeden van nationaal en internationaal beleid als volgt: “Een goed voorbeeld van hoe directe burgerparticipatie via gemeentelijke overheden zowel het Amerikaanse als het wereldbeleid heeft beïnvloed, is het voorbeeld van de lokale desinvesteringscampagnes die zich verzetten tegen Apartheid in Zuid-Afrika…Terwijl interne en mondiale druk de apartheidsregering van Zuid-Afrika destabiliseerde, voerden de gemeentelijke desinvesteringscampagnes in de Verenigde Staten de druk op en hielpen ze om de Comprehensive Anti-Apartheid Act van 1986 naar de overwinning te duwen….De druk die werd gevoeld door nationale wetgevers uit de 14 Amerikaanse staten en bijna 100 Amerikaanse steden die zich uit Zuid-Afrika hadden teruggetrokken, maakten het cruciale verschil.”