Emanuel Pastreich (directeur van het Asia Institute) 8 november 2017, Het vredesrapportt.
Toen ik de afgelopen dagen naar de toespraken van president Donald Trump en president Moon Jae-in in Seoul keek, kreeg ik een idee van hoe rot de politiek van beide landen is geworden. Trump sprak over zijn weelderige golfbaan en het heerlijke eten waarvan hij had genoten, terwijl hij stilstond bij de sensuele verwennerij en deed alsof de miljoenen onderbetaalde en werkloze mensen in Korea en de Verenigde Staten niet bestonden. Hij sprak opschepperig over de te dure militaire uitrusting die Zuid-Korea had moeten kopen en prees de Koreaanse oorlog die zo ver verwijderd was van de uitdagingen waarmee gewone mensen werden geconfronteerd. Zijn toespraak was niet eens 'America First'. Het was niet aflatende ‘Trump eerst’.
En Moon daagde hem niet uit en berispte hem zelfs niet op een enkel punt. Er werd geen melding gemaakt van de hondsdolle racistische taal van Trump en de impact ervan op Aziaten, of zijn discriminerende immigratiebeleid. Evenmin werd er iets gezegd over Trumps hondsdolle oorlogszucht en zijn roekeloze oorlogsdreigingen tegen Noord-Korea, en zelfs verhulde bedreigingen tegen Japan in zijn recente toespraak in Tokio. Nee, de werkhypothese achter de vergaderingen was dat de top mechanisch en afgezaagd zou zijn grote guignol voor de massa, gecombineerd met grote zakelijke deals achter de schermen voor de superrijken.
De Koreaanse media lieten het lijken alsof alle Amerikanen, en de meeste Koreanen, het belachelijke en gevaarlijke beleid van Donald Trump steunden, en legitimeerden zijn reactionaire beleid met overgave. Een van hen kreeg de indruk dat het prima was dat een Amerikaanse president zou dreigen met een preventieve nucleaire oorlog voor Noord-Korea's testen van raketten (een actie die niet in strijd is met het internationaal recht) en kernwapens (wat India deed met Amerikaanse aanmoediging).
Ik hield een korte toespraak om een andere visie te geven op wat de rol van de Verenigde Staten in Oost-Azië zou kunnen zijn. Ik deed dat omdat ik me zorgen maakte dat veel Koreanen de Trump zouden verlaten met de indruk dat alle Amerikanen net zo militant en schaamteloos winstgemotiveerd waren.
Hoewel Trump misschien op oorlogstrommels slaat om Japan en Korea bang te maken om miljarden dollars te betalen voor wapens die ze niet nodig hebben of willen, spelen hij en zijn regime duidelijk een uiterst gevaarlijk spel. Er zijn krachten diep in het leger die volkomen bereid zijn een catastrofale oorlog te ontketenen als het hun macht vergroot, en die denken dat alleen een dergelijke crisis de mensen kan afleiden van de criminele acties van de Amerikaanse regering en de aandacht kan trekken van de dreigende catastrofe van klimaatverandering.
Emanuel Pastreich
“Een alternatieve rol voor de Verenigde Staten in Oost-Azië”
Videotekst:
Emanuel Pastreich (directeur Azië Instituut)
8 november 2017
“Een alternatieve rol voor de Verenigde Staten in Oost-Azië.
Toespraak naar aanleiding van de toespraak van Donald Trump tijdens de Nationale Assemblee van Korea
Ik ben een Amerikaan die meer dan twintig jaar heeft gewerkt voor de Koreaanse overheid, onderzoeksinstituten, universiteiten, het bedrijfsleven en gewone burgers.
We hebben zojuist de toespraak gehoord van Donald Trump, de president van de Verenigde Staten, tot de Koreaanse Nationale Vergadering. President Trump schetste een gevaarlijke en onhoudbare visie voor de Verenigde Staten, en voor Korea en Japan, een pad dat leidt naar oorlog en massale sociale en economische conflicten, zowel in eigen land als internationaal. De visie die hij biedt is een angstaanjagende combinatie van isolatie en militarisme, en het zal in andere landen meedogenloze machtspolitiek aanmoedigen zonder enige zorg voor toekomstige generaties.
Vóór het veiligheidsverdrag tussen de VS en Korea was er het Handvest van de Verenigde Naties, ondertekend door de Verenigde Staten, Rusland en China. Het handvest van de Verenigde Naties definieerde de rol van de Verenigde Staten, China, Rusland en andere naties als het voorkomen van oorlog en een actieve inspanning om de verschrikkelijke economische ongelijkheid aan te pakken die tot oorlogen leidt. Veiligheid moet daar beginnen, met die visie op vrede en samenwerking. We hebben vandaag het idealisme van het Handvest van de Verenigde Naties nodig, die visie op wereldvrede na de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog.
Donald Trump vertegenwoordigt niet de Verenigde Staten, maar eerder een kleine groep superrijken en leden van extreemrechts. Maar die elementen hebben hun controle over de regering van mijn land tot een gevaarlijk niveau vergroot, deels vanwege de passiviteit van zoveel burgers.
Maar ik geloof dat wij, de mensen, de dialoog over veiligheid, economie en samenleving weer in handen kunnen nemen. Als we creativiteit en moed hebben, kunnen we een andere visie naar voren brengen voor een inspirerende toekomst.
Laten we beginnen met het thema veiligheid. Koreanen zijn gebombardeerd met berichten over een nucleaire aanval vanuit Noord-Korea. Deze dreiging is een rechtvaardiging geweest voor THAAD, voor nucleair aangedreven onderzeeërs en een aantal andere dure wapensystemen die rijkdom genereren voor een klein aantal mensen. Maar brengen deze wapens veiligheid? Veiligheid komt voort uit visie, voor samenwerking en uit moedige actie. Beveiliging kan niet worden gekocht. Geen enkel wapensysteem garandeert veiligheid.
Helaas hebben de Verenigde Staten jarenlang geweigerd Noord-Korea diplomatiek in te schakelen en de Amerikaanse passiviteit en arrogantie hebben ons in deze gevaarlijke situatie gebracht. De situatie is nu nog erger omdat de regering-Trump niet langer aan diplomatie doet. Het ministerie van Buitenlandse Zaken is ontdaan van alle autoriteit en de meeste landen weten niet waar ze heen moeten als ze de Verenigde Staten willen betrekken. Het bouwen van muren, zichtbaar en ongezien, tussen de Verenigde Staten en de wereld is onze grootste zorg.
God gaf de Verenigde Staten geen mandaat om voor altijd in Azië te blijven. Het is niet alleen mogelijk, maar ook wenselijk dat de Verenigde Staten hun militaire aanwezigheid in de regio verminderen en hun kernwapens en conventionele strijdkrachten verminderen, als een eerste stap op weg naar het creëren van een positieve cyclus die de betrekkingen met Noord-Korea zal verbeteren, China en Rusland.
Het testen van raketten door Noord-Korea is geen schending van het internationaal recht. Integendeel, de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties is gemanipuleerd door machtige krachten in de Verenigde Staten om standpunten over Noord-Korea te steunen die helemaal nergens op slaan.
De eerste stap naar vrede begint bij de Verenigde Staten. De Verenigde Staten, mijn land, moeten hun verplichtingen uit hoofde van het Non-proliferatieverdrag nakomen, opnieuw beginnen met het vernietigen van hun kernwapens en in de nabije toekomst een datum vaststellen voor de totale vernietiging van alle resterende kernwapens. De gevaren van een nucleaire oorlog en van onze geheime wapenprogramma's zijn voor de Amerikanen verborgen gehouden. Als ik op de hoogte ben van de waarheid, ben ik er zeker van dat de Amerikanen een overweldigende meerderheid zullen steunen voor de ondertekening van het VN-verdrag om kernwapens te verbieden.
Er is veel achteloos gepraat over de ontwikkeling van kernwapens door Korea en Japan. Hoewel dergelijke acties sommigen op korte termijn een kick kunnen geven, brengen ze geen enkele vorm van veiligheid met zich mee. China heeft zijn kernwapens onder de 300 gehouden en zou bereid zijn deze verder te verminderen als de Verenigde Staten zich inzetten voor ontwapening. Maar China kan het aantal kernwapens gemakkelijk verhogen tot 10,000 als het wordt bedreigd door Japan of door Zuid-Korea. Bepleiten voor ontwapening is de enige actie die de veiligheid van Korea kan vergroten.
China moet een gelijkwaardige partner zijn in elk veiligheidskader voor Oost-Azië. Als China, snel opkomend als de dominante wereldmacht, buiten een veiligheidskader wordt gelaten, is dat kader gegarandeerd irrelevant. Bovendien moet Japan ook worden opgenomen in elk veiligheidskader. Door middel van een dergelijke samenwerking moeten we het beste van de Japanse cultuur, zijn expertise op het gebied van klimaatverandering en zijn traditie van vredesactivisme naar boven halen. Het vaandel van collectieve veiligheid mag niet worden gebruikt als een oproep aan ultranationalisten die dromen van een 'krijger Japan', maar eerder als een middel om het beste van Japan, zijn 'betere engelen', naar boven te halen. We kunnen Japan niet aan zichzelf overlaten.
Er is een reële rol weggelegd voor de Verenigde Staten in Oost-Azië, maar uiteindelijk gaat het niet om raketten of tanks.
De rol van de Verenigde Staten moet radicaal worden veranderd. De Verenigde Staten moeten zich concentreren op coördinatie om te reageren op de dreiging van klimaatverandering. Hiervoor moeten we het leger opnieuw uitvinden en "veiligheid" opnieuw definiëren. Een dergelijke reactie vereist samenwerking, geen concurrentie.
Zo'n verschuiving in de definitie van veiligheid vereist moed. Het herinterpreteren van de missie voor de marine, het leger, de luchtmacht en de inlichtingengemeenschap om zich te concentreren op het helpen van burgers om te reageren op klimaatverandering en onze samenleving weer op te bouwen, zal een daad zijn die verbazingwekkende moed vereist, misschien meer moed dan vechten op een slagveld. Ik twijfel er niet aan dat er mensen in het leger zijn die dat soort moed hebben. Ik roep u op om op te staan en te eisen dat we de dreiging van klimaatverandering onder ogen zien te midden van deze groteske massale ontkenning.
We moeten onze cultuur, onze economie en onze gewoonten fundamenteel veranderen.
Het voormalige Amerikaanse hoofd van het Pacific Command, admiraal Sam Locklear, verklaarde dat klimaatverandering de overweldigende veiligheidsdreiging is en dat hij voortdurend werd aangevallen.
Maar onze leiders moeten populair zijn niet als hun taak zien. Het kan me niet schelen hoeveel selfies je met studenten maakt. Leiders moeten de uitdagingen van onze tijd identificeren en alles doen wat in hun macht ligt om die gevaren frontaal aan te pakken, zelfs als dat een enorme zelfopoffering betekent. Zoals de Romeinse staatsman Marcus Tullius Cicero ooit schreef:
"impopulariteit verdiend door te doen wat juist is, is glorie"
Het kan voor sommige bedrijven pijnlijk zijn om miljardencontracten voor vliegdekschepen, onderzeeërs en raketten op te geven, maar voor de leden van ons leger zal het vervullen van een duidelijke rol in het beschermen van onze landen tegen de grootste dreiging in de geschiedenis hen een nieuw gevoel van plicht en toewijding.
We hebben ook wapenbeperkingsverdragen nodig, zoals die we in de jaren zeventig en tachtig in Europa hebben gesloten. Ze zijn de enige manier om te reageren op raketten en andere wapens van de volgende generatie. Er moeten nieuwe verdragen en protocollen worden onderhandeld voor collectieve verdedigingssystemen om te reageren op de dreiging van drones, cyberoorlogvoering en opkomende wapens.
We hebben ook de moed nodig om het op te nemen tegen de schimmige niet-statelijke actoren die onze regeringen van binnenuit bedreigen. Deze strijd zal de moeilijkste, maar belangrijkste strijd zijn.
Onze burgers moeten de waarheid kennen. Onze burgers worden in dit internettijdperk overspoeld met onwaarheden, ontkenningen van klimaatverandering, denkbeeldige terroristische dreigingen. Dit probleem vereist de inzet van alle burgers om de waarheid te achterhalen en geen handige leugens te accepteren. We kunnen niet verwachten dat de overheid of bedrijven dit werk voor ons doen. We moeten er ook voor zorgen dat de media hun primaire rol zien als het overbrengen van nauwkeurige en nuttige informatie aan de burgers, in plaats van het maken van winst.
De basis voor de samenwerking tussen de Verenigde Staten en Korea moet gebaseerd zijn op uitwisselingen tussen burgers, niet op wapensystemen of massale subsidies voor internationale bedrijven. We hebben behoefte aan uitwisselingen tussen basisscholen, tussen lokale ngo's, tussen kunstenaars, schrijvers en maatschappelijk werkers, uitwisselingen die zich over jaren en decennia uitstrekken.
We kunnen niet vertrouwen op vrijhandelsovereenkomsten die in de eerste plaats ten goede komen aan bedrijven en die onze kostbare omgeving schaden, om ons samen te brengen.
We moeten eerder echte "vrijhandel" tot stand brengen tussen de Verenigde Staten en Korea. Dat betekent eerlijke en transparante handel waar jij, ik en onze buren direct van kunnen profiteren via onze eigen initiatieven en onze creativiteit. We hebben handel nodig die goed is voor lokale gemeenschappen. Handel moet in de eerste plaats gaan over wereldwijde samenwerking en samenwerking tussen gemeenschappen en de zorg moet niet uitgaan van massale kapitaalinvesteringen of schaalvoordelen, maar veeleer van de creativiteit van individuen.
Ten slotte moeten we de overheid haar juiste positie teruggeven als een objectieve speler die verantwoordelijk is voor de gezondheid van de natie op de lange termijn en die in staat is op te staan tegen bedrijven en deze te reguleren. De overheid moet in staat zijn projecten op het gebied van wetenschap en infrastructuur te bevorderen die gericht zijn op de werkelijke behoeften van onze burgers in beide landen, en mag zich niet richten op de kortetermijnwinsten van een klein aantal particuliere banken. Beurzen hebben hun rol, maar ze zijn marginaal voor het maken van nationaal beleid.
Er moet een einde komen aan het tijdperk van privatisering van overheidsfuncties. We moeten ambtenaren respecteren die het als hun taak zien de mensen te helpen en hen de middelen te geven die ze nodig hebben. We moeten allemaal samenkomen voor de gemeenschappelijke zaak van het creëren van een meer rechtvaardige samenleving en we moeten dit snel doen.
Zoals Confucius ooit schreef: "Als de natie de weg kwijtraakt, zullen rijkdom en macht schandelijke dingen zijn om te bezitten." Laten we samenwerken om in Korea en in de Verenigde Staten een samenleving te creëren waar we trots op kunnen zijn.
