Door David Swanson, World BEYOND War, Juni 18, 2023
Sommige boeken zouden niet moeten bestaan, maar je bent blij dat ze er zijn. Deze beschrijft een heel werkveld - het gebruik van kunstcreatie om kinderen in Arizona en Zuid-Californië te helpen omgaan met trauma veroorzaakt door anti-immigrantenbeleid en -houdingen - dat niet zou moeten bestaan, maar je bent blij dat het bestaat. Het boek heet Deportatie tekenen: kunst en verzet onder immigrantenkinderen door Sylvia Rodriguez Vega. De auteur heeft met kinderen in schoolklassen gewerkt en hen geholpen bij het maken van tekeningen (waarvan er vele in het boek staan) en improvisatietheaterproducties, om uit te drukken wat ze voelen en om een deel van hun angst en woede te overwinnen.
Van sommige van deze kinderen zijn ouders of andere dierbaren in beslag genomen, gevangengezet en gedeporteerd. Sommigen hebben hun leven gewaagd door een denkbeeldige lijn op aarde te overschrijden. Bij sommigen stierven dierbaren bij die inspanning. Allen hebben ervaren dat ze leven met angst voor de politie, met de discriminatie van een tweederangs status en met een racistische houding. Allen hebben ook geleefd met de impact van de giftige praatdozen die hun families opleggen aan hun woonkamers. Veel van wat hen stoort, is de mediacreatie van nationale nieuwsverhalen en de personages die die drama's naspelen, waaronder mensen als Donald Trump en sheriff Joe Arpaio, evenals degenen die selectief pseudo-verontwaardiging genereren over het opsluiten van immigranten, afhankelijk van de politieke partij van de toenmalige president van de VS.
Men zou willen hopen dat de kunstwerken van deze jonge leerlingen meer zouden doen dan hen alleen maar helpen om psychologische weerstand te bieden, dat het leraren ook zou helpen de waarde van dergelijke kunstprojecten te leren kennen, en — nog meer — mensen in het algemeen zou helpen om de wil om een einde te maken aan haatdragend beleid en houding ten opzichte van immigranten. Het beleid om bijvoorbeeld kinderen "legaal" te maken, maar hun ouders achter te laten op het punt te worden weggerukt en op elk moment te worden gedeporteerd, is geen vriendelijk beleid voor kinderen. Niet alleen worden die kinderen zonder ouders achtergelaten – in naam van het handhaven van het gezin of de vrijheid of de rechtsstaat of god weet wat – maar ze worden ook, voorspelbaar genoeg, achtergelaten met de angst om zelf te worden weggerukt en gedeporteerd. Het is geen gemakkelijke angst om mee te leven. Zou je willen dat jijzelf of je kinderen ermee leven? Zou u niet veel liever hebben dat de Amerikaanse regering stopt met het bestraffen, bestraffen, militariseren en vernederen van landen in het zuiden of aan de grens, 200 jaar na de Monroe-doctrine, waardoor de noodzaak voor mensen om naar het noorden te vluchten wordt verminderd? Zou u degenen die naar het noorden komen niet liever terug laten gaan naar het zuiden en weer terug naar het noorden, terwijl de miljarden die nu zijn geïnvesteerd in het militariseren van de grens beschikbaar komen voor iets nuttigs?
Men zou ook willen hopen dat er nog een les uit dit boek kan worden getrokken. Dezelfde mediakanalen die immigrantenkinderen traumatiseren, leren hen oplossingen die niet zullen werken. Na talloze drama's te hebben verteerd waarin geweld belachelijk alles oplost, fantaseren deze kinderen over soortgelijke acties. Ze hebben van Hollywood geleerd dat een "sluipschutter" een held is, zelfs als ze er geen enkel belang bij hebben Irakezen te doden. De meest populaire oplossing voor immigratiekwesties die naar voren komt in hun theaterimprovisatie is de moord op Donald Trump. Geen enkele school heeft hen geleerd dat geweldloze actie werkt of dat cycli van geweld mislukken. Geen enkele school heeft hen geleerd dat structureel onrecht om een structurele oplossing vraagt. Geen enkele school heeft hen geleerd dat het deportatierecord toebehoort aan president Obama, of dat het aantal gevangenen enorm is gestegen onder president Biden, of dat de Amerikaanse regering geen politieke partij heeft die voor de rechten van immigranten is.
Dit zouden heel gemakkelijke dingen zijn om te leren, maar iemand zou het moeten doen. Ze zouden niet alleen te maken krijgen met de enorme impact van de televisie, maar ook met de hele levenssituatie van deze kinderen. Ze weten dat ze niet naar de universiteit kunnen zonder de juiste papieren, om nog maar te zwijgen van vrachtwagens vol geld. Ze behoren tot de meest gerekruteerde doelwitten voor toegang tot het Amerikaanse leger. De mensen die ze de macht zien uitoefenen zijn meestal politieagenten. Een van de weinige banen die voor hen openstaat, is die van de politie. Voor sommigen van hen hebben Mexicaanse krijgsheren een mythische Robin Hood-status die is afgeleid van het zogenaamd rechtvaardige gebruik van geweld. Zelfs als iemand één dag per jaar de naam Cesar Chavez uitspreekt, maakt dat de culturele verzadiging met de valse goedheid van geweld en moord nauwelijks ongedaan.
In sommige van de kunstwerken die deze kinderen hebben gemaakt, wordt vrede en begrip bereikt. Iemand zoals zij schudt de hand, praat met en overtuigt Trump of Arpaio of een agent. Er is waarschijnlijk geen enkele volwassen Trump-supporter of -tegenstander die iets anders zou doen dan lachen om het idee dat een immigrant met hem praat en van gedachten verandert. Zelf vind ik de vraag wat er in zijn hoofd omgaat helemaal niet de moeite waard om over na te denken. Maar het doel om vrede te sluiten door middel van dialoog, ook al wordt het cartoonachtig weergegeven door idiote mediakarakters die hele instellingen vertegenwoordigen, is precies het juiste doel - en hopelijk een doel dat wordt bevorderd door de kunstwerken die het voor ogen hebben.
